Είναι γνωστό σε όλους ότι η έμμεση φορολογία είναι εκ φύσεως άδικη φορολόγηση και στην ουσία αντισυνταγματική αφού δεν τηρείται η αρχή της αναλογικότητας ( όλοι προσφέρουν ανάλογα με τις δυνάμεις τους στην οικονομική ζωή του τόπου ) ούτε και η αρχή / Δικαίωμα της εξασφάλισης δυνατότητας ανάπτυξης οικονομικής δράσης για όλους ανεξαιρέτως τους Πολίτες, βασικές του Συντάγματος και του Κράτους Δικαίου.
Όταν λέμε έμμεση φορολόγηση, ο νούς μας πάει άμεσα στον ΦΠΑ, έναν φόρο ο οποίος είναι επαχθέστατος και περιορίζει όχι μόνο την οικονομική εξέλιξη και ανάπτυξη των Πολιτών από μία τάξη και κάτω αλλά και την ελευθερία των ατόμων αυτών αφού με την άδικη αυτή φορολόγηση τούς απαγορεύεται πρόσβαση σε αγαθά που αλλιώς θα μπορούσαν να έχουν. Επίσης, ο ΦΠΑ εμποδίζει την ανάπτυξη των μικρών επαγγελματιών αφού τους εξαναγκάζει να βάζουν στα προϊόντα τιμές που είναι πολύ υψηλές λόγω του ΦΠΑ σε συνδυασμό με την έλλειψη πρόσβασης σε εμπόρευμα που δεν έχει ήδη υπερτιμηθεί από κάποιον μεσάζοντα και συνεπώς δεν μπορούν να αναπτυχθούν οικονομικά σε αντίθεση με τις μεγάλες πολυεθνικές που δεν επιβαρύνονται από τα ίδια κόστη πρώτων υλών / απόκτησης εμπορεύματος.
Πέρα όμως από τον ΦΠΑ υπάρχει πλήθος άλλων έμμεσων φόρων εξ ίσου άδικων και εξ ίσου περιοριστικών οι οποίοι επιβαρύνουν συστηματικά τα μικρά εισοδήματα και ενδυναμώνουν τα υπερπλούσια αμέσως και εμμέσως. Τέτοια παραδείγματα είναι τα διόδια, ο φόρος επί καυσίμων, ο φόρος επί ποτών και τσιγάρων, τα κυκλοφοριακά τέλη, οι διάφοροι φόροι μεταβίβασης / κληροδότησης / δωρεάς ακίνητης περιουσίας καθώς και όλα τα τέλη εν είδει χαρτοσήμου όπως το σπατόσημο, μεγαρόσημο, κλπ. Όλα αυτά είναι φόροι – καπέλο διότι καλύπτουν ανάγκες του κράτους ήδη πληρωμένες από τον Λαό με τους άμεσους φόρους και στην ουσία είναι εξαναγκαστικοί καθώς εκβιάζουν για την παροχή κάποιας ελευθερίας ή Δικαιώματος τα οποία το Κράτος εγγυάται χωρίς καμμία περαιτέρω χρέωση. Για αυτό υπάρχουν οι άμεσοι φόροι, οι οποίοι κακώς δεν αναλύονται ποσοστιαία στο πού απευθύνονται και που πάνε για να καλύψουν τις κρατικές ανάγκες, για να στηριχθεί το κράτος εν είδει συντεχνίας όπου συμμετέχουμε όλοι εμείς για να μας παρέχει τις κοινόχρηστες υπηρεσίες, και όχι για να διαφεντεύει όπως ο πορτιέρης στα κλάμπ την δυνατότητα / Δικαίωμα να έχει ένας Πολίτης μία ελευθερία ή μία παροχή. Και για αυτό τον λόγο υπάρχουν και οι κρατικές επιχειρήσεις ( φτιαγμένες και συντηρούμενες με τα χρήματα των Ελλήνων Πολιτών όπως σε όλες τις συντεχνίες ) για να φέρουν έσοδα στην συντεχνία των Πολιτών παρέχοντας συγκεκριμένες υπηρεσίες μεγάλης εμβέλειας σε τιμές που οφείλουν να είναι προσιτές σε όλους αλλά οι οποίες λόγω της εμβέλειας να αποδίδουν τεράστια έσοδα.
Για αυτό και κάθε έμμεσος φόρος είναι κατ’ ουσίαν παράνομος σε ένα Κράτος Δικαίου και βεβαίως είναι και αντισυνταγματικός. Είναι επίσης και η απόδειξη ότι αυτοί που νέμονται το κράτος είναι σφετεριστές κερδοσκόποι και όχι υπηρέτες του συνόλου του Ελληνικού ( ή όποιου ) Λαού.
Το μόνο που έχουμε να σκεφτούμε περί εμμέσων φόρων για να συλλάβουμε το επίπεδο της εγκληματικά κερδοσκοπικής συμπεριφοράς που τους υπαγορεύει και τους εγκαθιδρύει, και η οποία συμπεριφορά αρμόζει σε μαφιόζους και όχι σε ανθρωπιστές δημοκράτες, είναι ότι όλοι οι έμμεσοι φόροι είναι μία μορφή εκβιασμού, ιδίως στα αγαθά και υπηρεσίες που δεν επιτρέπεται στον Πολίτη να παρακάμψει τον ΦΠΑ. Δηλαδή, ιδίως στα αγαθά πρώτης ανάγκης, το κράτος απαγορεύει στον Πολίτη να αγοράσει φαγητό ή ένδυση εάν δεν πληρώσει το χαράτσι του μαφιόζου.
Ακόμα πιο εξόφθαλμα εκβιαστικό είναι το τιμολόγιο των ΔΕΚΟ και ιδιαίτερα της ΔΕΗ. Εκτός του ότι αγαθά όπως το νερό και το ρεύμα φορολογούνται με το υψηλότερο ΦΠΑ προς απλούς Πολίτες, μαζί με την παροχή απαιτείται να πληρωθούν και πράγματα άσχετα με τις παροχές όπως π.χ. δημοτικά τέλη και κρατική τηλεόραση. Δηλαδή, απειλούν να κόψουν την παροχή του ρεύματος εάν ο Πολίτης δεν πληρώσει π.χ. τον Δήμο και την ΕΡΤ. Αυτό είναι εκβιασμός και τιμωρείται από τον Νόμο όταν γίνεται ανάμεσα σε Πολίτες. Στην περίπτωση τώρα που το κράτος το επιβάλλει δια νόμου, όφειλε το Συμβούλιο της Επικρατείας ή το Ελεγκτικό Συμβούλιο του Κράτους ( για να εκτελεί τις επιταγές του Συντάγματος και συνεπώς να έχει λόγο ύπαρξης ) να στιλητεύσει τον νόμο με τον οποίο επιβάλλεται αυτό και να απαιτήσει την ακύρωση του και την αποζημίωση των Πολιτών . Αυτό διότι με την ομηρία των Πολιτών, μέσω της εξυπηρέτησης / ικανοποίησης των ζωτικότατων και άμεσων αναγκών τους, εξαναγκάζονται να καταβάλλουν χαράτσι σε άσχετους οργανισμούς οι οποίοι μάλιστα δεν έχουν καν ένα σταθερό τέλος αλλά ζητούν παραπάνω χρήματα ανάλογα με την κατανάλωση ή την περιουσία του Πολίτη. Και αυτό θα μπορούσε να ακούγεται ως δίκαιο αλλά δεν είναι διότι δεν υπάρχει πρόβλεψη να μην πληρώνει αυτά τα τέλη ο Πολίτης του οποίου το εισόδημα είναι κάτω του φορολογητέου ή ο Πολίτης που δηλώνει ότι δεν χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες των συγκεκριμένων οργανισμών. ( Ο τρόπος φορολόγησης και χρέωσης της κατανάλωσης των αγαθών που προσφέρουν οι ΔΕΚΟ και το γιατί είναι άδικος / καταχρηστικός και το πώς θα μπορούσε να γίνει δίκαιος είναι μία ανάλυση που θα γίνει εκτενώς σε άλλο άρθρο.) Το σαφές είναι ότι όπως και με όλους τους φόρους και τις χρεώσεις δεν υπάρχει καμμία πρόβλεψη προστασίας των χαμηλών εισοδημάτων ή έστω των Δημοκρατικών και Ανθρωπιστικών κανόνων του Συντάγματος, αλλά χρησιμοποιούνται ως εκβιαστικοί μηχανισμοί για παραπάνω κερδοσκοπία αυτών που λυμαίνονται το κράτος.
Και ερχόμαστε στον άλλον τρόπο ληστείας των Πολιτών από τους κυβερνητικούς : τις υποτιμήσεις και τον πληθωρισμό, κορωνίδα των οποίων ήταν και είναι το ευρώ ( και η ευρωζώνη ).
Δια στόματος Κων/νου Μητσοτάκη και μάλιστα από την τηλεόραση αναλύθηκε τόσο ο μηχανισμός όσο και το πώς κλέβονται τα χρήματα του Λαού με τον μηχανισμό αυτόν : ανακοινώνοντας μία υποτίμηση του νομίσματος, άμεσα η αγοραστική δύναμη των Πολιτών κόβεται και δίνεται ώθηση στον πληθωρισμό. Το σύνολο των Πολιτών φτωχαίνει σε μία ημέρα ενώ αυτοί που έχουν επενδύσεις και δυνατότητα να κινούνται εντός και εκτός της οικονομίας στην οποία γίνεται η υποτίμηση κερδίζουν υπέρογκα ποσά μέσω της διαφοράς της αξίας αγοράς – πώλησης τόσο αγαθών όσο και συναλλάγματος και τόκων. Το κράτος πληρώνει με λιγότερη αξία τους Πολίτες ενώ τους ζητάει περισσότερα και οι πολιτικοί ( ακριβώς όπως είπε ο Κ. Μητσοτάκης τρώνε τα χρήματα του Λαού όλοι μαζί χωρίς να τους καταλαβαίνουν ). Δηλαδή, κάθε φορά που το κρατικό έλλειμμα που δημιουργείται γίνεται πολύ μεγάλο ( λόγω της συνεχούς κλεψιάς των χρημάτων του Λαού τα οποία συγκεντρώνονται από τις εισφορές και τους φόρους που ο Λαός πληρώνει ) μία υποτίμηση, δηλαδή μία αύξηση στα ποσά που απαιτούνται από τους Πολίτες, το καλύπτει μέχρι να εκείνο να ξαναφθάσει ή να υπερκεράσει τα ίδια επίπεδα ελλείμματος.
Μαίτρ του είδους αυτής της κλεψιάς, ήταν ο καθηγητής – διάνοια οικονομολόγος Ανδρέας Παπανδρέου ο οποίος ακριβώς επειδή ήταν τόσο καλός στα οικονομικά ( σε σημείο που δίδαξε στα πρωτοκλασάτα πανεπιστήμια της Αμερικής μεγάλο ποσοστό αυτών που διεθνώς ακολούθησαν στα αχνάρια του) ξεγέλασε ένα ολόκληρο Λαό με ακριβώς αυτού του είδους το κόλπο : έδωσε υψηλές συντάξεις και μισθούς όπως απαιτούσαν οι Πολίτες όταν τον πρωτοεξέλεξαν στην εξουσία για να φέρει την αλλαγή, και μετά με απανωτές υποτιμήσεις και διολισθήσεις της δραχμής όχι μόνο πήρε πίσω ό,τι έδωσε αλλά έκλεψε και από τα αρχικά ποσά μισθών και συντάξεων του Λαού.
Βέβαια ο Α. Παπανδρέου είχε και άλλα κόλπα τα οποία έκανε και τα οποία θα αναλύσουμε σε άλλο άρθρο ειδικά για αυτόν καθ’ ότι ο τρόπος που παρείσχε εξυπηρέτηση στην τάξη του και τους φίλους του και τον εαυτό του ήταν μνημειώδης και πρέπει να τον αναλύσουμε για μελλοντική προστασία των Πολιτών και των Ανθρώπων.
Και ερχόμαστε λοιπόν στην κορωνίδα όλων των υποτιμήσεων στην μεταπολιτευτική μας ιστορία : την εισαγωγή στο ευρώ. Το ευρώ έκανε αυτό που η κοινωνία δεν θα επέτρεπε με κανέναν άλλο τρόπο ή ονομασία, δηλαδή μία σαρωτική υποτίμηση του νομίσματος της δραχμής της τάξεως τουλάχιστον του 200% και την πυροδότηση ενός καλπάζοντος πληθωρισμού που με κάθε άλλο τρόπο θα ήταν έναυσμα για κοινωνική επανάσταση, όχι απλώς αναταραχή. Το ευρώ ανέβασε τις τιμές άμεσα στο 300% και όσο απομακρυνόταν η καθημερινότητα μας από την μετάφραση του ευρώ σε δραχμή ( που ήταν και ένας έλεγχος της εξελίξεως των τιμών ) επήλθαν απανωτές αυξήσεις παντού ώστε να φτάσουμε από 100 – 200 δρχ. το κιλό ψωμί να το αγοράζουμε περίπου 1 ευρώ και πολλές φορές να το αγοράζουμε 1,5 και 2 ευρώ εάν δεν είναι το στάνταρ. Και αυτό είναι το ψωμί, το πιο βασικό αγαθό σίτισης, διότι εάν συγκρίνουμε τις τιμές όπως ζαρζαβατικά, χόρτα, γάλα, τυρί, κλπ οι τιμές είναι απογειωμένες. Για ένα μέσο σπίτι ( δυάρι ή τριάρι ) σε μεσοαστική περιοχή την εποχή της δραχμής ( το 2000 ) το ενοίκιο ήταν γύρω στις 80.000 δρχ. με τσιμπημένες τιμές και με όλες τις υποτιμήσεις, διολισθήσεις και πληθωρισμό της δραχμής. Σήμερα το ίδιο σπίτι και με μεγαλύτερη παλαιότητα κοστίζει περίπου 250.000 δραχμές ( δηλαδή, 600-700 ευρώ ) και θεωρείται ευκαιρία. Δηλαδή ¼ του εκατομμυρίου δραχμών το μήνα θεωρείται καλή τιμή ενώ την εποχή του πληθωρισμού της δραχμής θα θεωρείτο κλεψιά και θα επέσυρε νομικές κινήσεις αισχροκέρδειας.
Δηλαδή, με το ευρώ πληρώνουμε τα πάντα τουλάχιστον επί τρία και σε συγκεκριμένες κατηγορίες το πολλαπλάσιο είναι υψηλότερο.
Αυτό που έκανε τον Λαό να ανεχθεί αυτού του είδους την κλεψιά ήταν δύο παράγοντες, πάλι εισαγμένοι ως προπαγάνδα από το ΠΑΣΟΚ με την στήριξη της Ν. Δημοκρατίας ακριβώς όπως γίνεται και τώρα : κατ’ αρχήν, το ότι άλλαξε το όνομα του νομίσματος και άρα το καμουφλάζ του συναλλάγματος δεν επέτρεψε στον Έλληνα να αισθανθεί άμεσα την υποτίμηση που έγινε επικοινωνιακά και κατά δεύτερον αλλά εξίσου εγκληματικό, οι τεράστιες, μαγικές υποσχέσεις των οφελών της ευρωζώνης και του πώς θα γινόμασταν πλούσιοι με κύρος και ισχυρό νόμισμα. Αυτά έπεισαν τον Λαό να δεχθεί να επενδύσει στο ευρώ για ένα μέλλον οικονομικής ευρωστίας η οποία θα επερχόταν σε διάστημα ενός– δύο ετών.
Τότε όσοι αναλυτές λέγαμε ότι οι Πολίτες παραπλανούνταν και έπεφταν θύματα ενός μεγάλου και διεθνούς κερδοσκοπικού παιχνιδιού της διεθνούς ηγεμονικής τάξης, λεγόμασταν από την προπαγάνδα των ΜΜΕ και των εγκαθέτων της γειτονιάς καταστροφολόγοι και ακραίοι εθνικιστές. Μάλιστα ορισμένοι έλεγαν ότι ήμασταν ανασφαλείς ξενόφοβοι ενάντια στο καλό της Πατρίδας μας.
Χρειάστηκαν 10 χρόνια όλο και περισσότερης οικονομικής κατάπτωσης του Λαού με εξαθλίωση, πληθωρισμό, αντιλαϊκούς και αντιοικονομικούς κανόνες της ευρωζώνης και όλο και περισσότερη φιλο-ηγεμονική πολιτική που εφαρμοζόταν πάντα με την προμετωπίδα και την δικαιολογία της υπακοής στην ευρωζώνη και στο ευρώ για να αποδειχθούμε οι μόνοι αληθείς και οι μόνοι που πραγματικά επιθυμούσαμε να προστατέψουμε τα Κράτη μας και τους Συμπολίτες μας και τους Συνανθρώπους μας εντός και εκτός αυτών.
Βρισκόμαστε λοιπόν τώρα να περιδινιζόμαστε σε ένα διεθνές κερδοσκοπικό παιχνίδι όπου πρωτοστάτες και καλλιεργητές αυτού είναι οι κυβερνήσεις ( μαζί με τα σύνολα των βουλευτών ) οι οποίες εξυπηρετούν την ηγεμονική τους τάξη των μεγαλοκεφαλαιούχων υπερ-πλουτοκρατών ( θα τους βρείτε και υπό τον τίτλο επενδυτές – υπέρ της ανάπτυξης ) κάνοντας τους Λαούς όλο και πιο φτωχούς όλο και πιο απελπισμένους και εξαθλιωμένους. Και προσπαθούν αυτούς τους Λαούς να τους διατηρήσουν σε μία κατάσταση συνεχούς τρομοκρατίας και άγχους ώστε να μην μπορούν να αισθανθούν και να εκτιμήσουν και να υπολογίσουν το τι ακριβώς γίνεται εις βάρος τους και το πού υπάρχει η λύση του προβλήματος.
Η οποία λύση του προβλήματος είναι στην άμεση πάταξη και απομάκρυνση όλων αυτών που νέμονται τις κυβερνήσεις και τις επιχειρήσεις μας ( δηλαδή την δομή και οργάνωση του Κράτους και τις επιχειρήσεις παροχών από Κράτος σε Πολίτες όπως π.χ. ΔΕΚΟ και Συγκοινωνίες και τα συναφή ), την εφαρμογή του νόμου σε όλα τα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια και πλέον την απελευθέρωση της οικονομίας από την τύπου ‘καζίνο’ οργάνωση της ( όπου οι κυβερνήσεις / βουλευτές / φίλοι τους της ηγεμονικής τάξης είναι η μπάνκα και όλοι οι υπόλοιποι Πολίτες – Λαός οι παίκτες που παίζουν στα στημένα τραπέζια ) ώστε με τους νόμους της φυσικής τάξης αν όχι τους νόμους της Κρατικής προστασίας να επέλθει άμεσα οικονομική υγεία.
Μόλις όλοι εμείς οι Πολίτες που αποτελούμε τον Λαό συνειδητοποιήσουμε σε επίπεδο αντανακλαστικών ότι : κάθε φορά που ανοίγουμε το πορτοφόλι μας, που τραβάμε το καζανάκι της τουαλέτας μας, που παραγγέλνουμε ένα καφέ ή αγοράζουμε γάλα για τα παιδιά μας, μπαίνει το αόρατο χέρι των πλουτοκρατών- μαφιόζων και μας κλέβει για να μας απαγορεύσει μαζί με τον καφέ να πάρουμε και ένα κουλουράκι, για να μας απαγορεύσει μετά από το καζανάκι να ανοίξουμε την βρύση για να πλύνουμε τα χέρια μας, για να μας απαγορεύσει μαζί με το γάλα των παιδιών μας να τους πάρουμε και ψωμί, και ότι : εάν τολμήσουμε και το κάνουμε έτσι και αλλιώς μας τιμωρεί σκληρά όπως περιγράψαμε παραπάνω, τότε θα επιβάλλουμε άμεσα και την λύση του προβλήματος όπως ο Λαός ξέρει να το κάνει.