Στην Ελλάδα η 25η Μαρτίου είναι η επίσημη επέτειος της Εθνικής Απελευθερωτικής Επανάστασης των Ελλήνων ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και ως εκ τούτου η έναρξη της σύγχρονης υπόστασης του Ελληνικού Κράτους. Το έπος όπως πολλές φορές ονομάζεται η τόλμη και αποφασιστικότητα του Ελληνικού Έθνους να εγκαθιδρυθεί ανεξάρτητα στο πατρογονικό του έδαφος το οποίο τελούσε υπό κατάληψη επί αιώνες είναι ένα θέμα που πολύ συχνά γίνεται στόχος επικρίσεων και κριτικής από πολλούς φερόμενους ‘σκεπτόμενους’ Έλληνες στην ιθαγένεια οι οποίοι επιτίθενται στο Ελληνικό Έθνος όποτε γιορτάζει ιστορικά σημεία μεγάλης λάμψης του.
Συγκεκριμένα, οι Έλληνες ως Έθνος είναι συχνά υπό επίκριση, επίθεση και χλεύη / απαξίωση γιατί βρίσκονται ‘ ένοχοι’ για τα παρακάτω :
1. θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους από τους άλλους Λαούς / Έθνη,
2. είναι υπερήφανοι και διατυμπανίζουν τις αρετές του Έθνους τους,
3. θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους των προγόνων τους,
4. θεωρούν την δική τους κουλτούρα καλύτερη από των άλλων,
5. θεωρούν ότι η ιστορία τους είναι κατά μέσο όρο ένδοξη και όχι ατιμωτική,
6. τους αρέσει που είναι Έλληνες και δεν ντρέπονται για αυτό.
Πρίν αναφερθούμε στο κάθε ένα σημείο και πώς αυτό προβάλλεται σχεδόν κατατονικά την εβδομάδα της επετείου από τα διάφορα ΜΜΕ θα σταθούμε ένα λεπτό στην έννοια του Έθνους και τον τρόπο ύπαρξης αυτού, ανεξαρτήτως για ποιο Έθνος μιλάμε.
Κάθε Έθνος επί της γής μπορεί να ορισθεί ως εξής :
Έθνος είναι ένα πολυπληθές κοινωνικό σύνολο που έχει κοινή κουλτούρα, κοινή κοινωνικοποίηση, και κοινό τρόπο ζωής ο οποίος γίνεται κοινά αποδεκτός από τα μέλη του Έθνους ως ο πλέον δόκιμος για το δικό τους ειδικό σύνολο, γεγονός το οποίο εκ φύσεως απορρίπτει καθ’ ολοκληρίαν ή κατά μέρος όλες τις άλλες Εθνικές καθοδηγητήριες γραμμές κοινωνικοποίησης.
Τι σημαίνει αυτό και γιατί ισχύει ;
Αυτό σημαίνει ότι όπως και σε όλα τα θέματα, έτσι και στην περίπτωση των Εθνών, μιλάμε για ομάδες και το κατά πόσον κάποιος είναι μέλος σε κάποια από αυτές. Οι ομάδες αυτές δεν εμφανίσθηκαν ξαφνικά αλλά εξελίχθηκαν μέσα από σαφείς κοινωνικο- και γεωπολιτικές δυνάμεις οι οποίες ώθησαν την κάθε κοινωνική ομάδα να αναπτύξει βασικές συμπεριφορές οι οποίες διευκόλυναν ή έκαναν δυνατή την επιβίωση της ομάδας αυτής. Για αυτό και είναι σαφές και άμεσα εμφανές ότι η κουλτούρα κάθε Έθνους άμεσα ανταποκρίνεται στις μεταβλητές και παραμέτρους καθημερινής διαβίωσης της περιοχής όπου το Έθνος αυτό αναπτύχθηκε ( όχι της περιοχής που το Έθνος αυτό μπορεί σε κάποια φάση να κατέκτησε ).
Έτσι παραδείγματος χάρη έχουμε ειδικές εορτές οι οποίες έχουν να κάνουν με τις συνθήκες διαβίωσης του Έθνους, όπως ο τρύγος ο οποίος υπάρχει όπου μπορούν να καλλιεργηθούν σε μεγάλη έκταση ( ώστε να γίνει βασικό κεφαλαιουχικό αγαθό του Έθνους ) αμπέλια ενώ σε άλλες περιοχές υπάρχουν ειδικές εορτές που σηματοδοτούν την έναρξη και την λήξη της εποχής του κυνηγιού όπου το κυνήγι είναι βασική τροφή του Έθνους. Μαζί με αυτές έρχονται και διαδικασίες που διευκολύνουν άλλες πτυχές της επιβίωσης του Έθνους όπως παραδείγματος χάρη η υγιεινή και η διατήρηση / εξάντληση όλων των χρήσεων ενός αγαθού. Όλες αυτές οι διαδικασίες περιβάλλονται με μύθους, δοξασίες, άπτονται της εκάστοτε θρησκείας, και με ο,τιδήποτε άλλο τρόπο που να αποδεικνύει γιατί το Έθνος έχει διαλέξει να ακολουθεί την διαδικασία αυτή.
Με την ίδια λογική κάθε Έθνος, ανάλογα με τις συνθήκες συμβίωσης με άλλα Έθνη καθώς και τις ανάγκες που προκύπτουν, προωθεί συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ως τα πλέον θεμιτά για τα μέλη του Έθνους αυτού, όπως π.χ. το να είναι ετοιμοπόλεμο ή να επιβραβεύει την πολεμική αρετή γενικά ή να επιβραβεύει την πλούσια παραγωγή πρώτων υλών ή την εξασφάλιση της επιβίωσης με την νέα γενιά κάνοντας πολλά παιδιά.
Πολλά από τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι κοινά σε όλα τα Έθνη αφού αποτελούν βασικά στοιχεία εξασφάλισης της επιβίωσης ενός κοινωνικού συνόλου ενάντια στις αντιξοότητες της φυσικής και κοινωνικής ζωής.
Πώς όμως ένα Έθνος εξασφαλίζει ότι το κοινωνικό του σύνολο θα διατηρηθεί αντί να διαλυθεί με το πέρασμα του χρόνου ;
Πρωτίστως με το να πείσει τα μέλη του ότι είναι προνόμιο να είσαι μέλος του συγκεκριμένου Έθνους σε βαθμό που να μην υπάρχει η ανάγκη για τα μέλη αυτά να αναζητήσουν συμπερίληψη σε άλλο κοινωνικό σύνολο ή άλλο Έθνος.
Για να θέλει κάποιος να είναι μέλος σε μία ομάδα θα πρέπει η ιδιότητα του μέλους σε αυτήν να του προσφέρει τα εξής :
1. υπερηφάνεια
2. ικανοποίηση
3. ασφάλεια
4. ευχαρίστηση.
Γίνεται λοιπόν τώρα άμεσα κατανοητό πώς λειτουργεί η έννοια του Εθνικού συνόλου σε κάθε έναν άνθρωπο ο οποίος με χαμόγελο ανακοινώνει την ιδιότητα του ως Άγγλος, Γάλλος, Αμερικανός, Βιετναμέζος, Σομαλός, Αυστραλός, κ.ο.κ. . Ο κάθε ένας άνθρωπος είναι υπερήφανος που είναι ό,τι είναι και αισθάνεται ευχαρίστηση και ικανοποίηση όταν ο συνομιλητής του επιδείξει ενδιαφέρον ή θετικισμό για την Εθνότητα του ενώ προσβάλλεται και θυμώνει όταν ο συνομιλητής του επιδείξει κατάκριση ή χλεύη προς την Εθνότητα αυτή.
Σε κάθε έναν Άνθρωπο που ανήκει σε μία Εθνότητα του κόσμου υπάρχει υπερηφάνεια για την Εθνότητα αυτή, σημεία μεγάλης σημασίας που γιορτάζονται ως υπέρτατα δείγματα των χαρακτηριστικών της κάθε Εθνότητας και υπάρχουν σαφή σημεία που κάθε Εθνότητα επικαλείται υπεροχή επί των υπολοίπων σε σχέση με αυτά. Ούτε μία Εθνότητα δεν δηλώνει ότι τα μέλη της είναι ποταπά, αχρεία, έκφυλα και γενικώς όνειδος της Ανθρωπότητος που θα έπρεπε να εκλείψει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ιστορικά κατά το μάλλον ή το ήττον κάθε Εθνότητα δεν έχει περιπέσει σε ευρύ φάσμα σφαλμάτων το οποίο περιλαμβάνει διάφορες κακές ή αδόκιμες εφαρμογές και στρατηγικές οι οποίες ορισμένες φορές είναι τόσο βαριές που αγγίζουν ή είναι στα επίπεδα των εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας.
Ακόμα και ο τρόπος που το εκφράζουμε αυτή την στιγμή δεν είναι σωστός γιατί ο όρος Έθνος περιλαμβάνει την ολότητα του συνόλου του Ανθρώπινου δυναμικού της συγκεκριμένης ομάδας ενώ ο τρόπος που διαπράττονται τα σφάλματα και τα εγκλήματα είναι πάντα μέσω κυβερνήσεων και άλλων υποσυνόλων που περιλαμβάνονται στο Έθνος αλλά δεν το χαρακτηρίζουν. Έτσι π.χ. είναι σφάλμα να κατηγορηθεί όλο το Γερμανικό Έθνος για τις γενοκτονίες άλλων Εθνών και το σύνολο των εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητος που διέπραξε συγκεκριμένη υποομάδα η οποία δεν έγινε και δεκτή από όλο το Γερμανικό Έθνος αλλά μπόρεσε μέσω πολιτικών καταστάσεων να αναρριχηθεί σε σημεία πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης. Ο λόγος για τους Ναζί οι οποίοι δεν δίστασαν να θανατώσουν και ομοεθνείς τους ώστε να μπορέσουν να εγκαθιδρυθούν, γεγονός που αποδεικνύει τον λόγο που δεν είναι σωστό να καταλογισθεί η ναζιστική δράση στο Γερμανικό Έθνος. Ομοίως, οφείλουμε να πράξουμε και να σκεπτόμαστε για το Αμερικανικό Έθνος ( σε σχέση π.χ. με τους διάφορους επεκτατικούς πολέμους στους οποίους επιδίδεται η κυβέρνηση τους ), για το Αγγλικό, το Γαλλικό, το Ισπανικό, το Ρωσικό, κλπ.
Άρα, αυτό το οποίο διαφαίνεται είναι ότι η Εθνότητα και η διδαχή του Έθνους δίνει την ιδεώδη εικόνα που τα μέλη της Εθνότητας αυτής οφείλουν να έχουν και οφείλουν να προσπαθούν να εκδηλώνουν είτε καθημερινά είτε σε συγκεκριμένες περιστάσεις. Η ιστορία δεν ανήκει ακριβώς σε κάθε Έθνος αλλά σε κάθε Λαό που είναι υποομάδα του Έθνους ή αλλιώς η πραγματική ενσάρκωση του κάθε Έθνους, ακριβώς όπως ένας Άνθρωπος οφείλει να διατηρεί το σώμα του σε πλήρη υγεία έχει όμως ένα ιστορικό από διάφορες προσβολές της υγείας αυτής που τις έχει αντιμετωπίσει κατά την δύναμη του και ανάλογα με τις περιστάσεις. Το ιατρικό ιστορικό του κάθε Ανθρώπου δεν αλλοιώνει ούτε χαρακτηρίζει τον ορισμό του υγιούς σώματος ακριβώς όπως και το ιστορικό του Λαού κάθε Έθνους δεν αλλοιώνει ούτε χαρακτηρίζει τα ιδεώδη του Έθνους αυτού.
Επιστρέφοντας λοιπόν τώρα, οπλισμένοι με αυτή την γνώση, στο θέμα της Εθνικής υπερηφάνειας των Ελλήνων που τόσο στηλιτεύεται, βλέπουμε ξεκάθαρα ότι αυτό που κάνουν οι Έλληνες σε σχέση με την ιδέα που έχουν για το Έθνος τους και η οποία καταμαρτυρείται σε μορφή κατηγοριών όπως είπαμε στην εισαγωγή, είναι ακριβώς αυτό που κάνουν, και που οφείλουν να κάνουν, όλοι οι αλλοεθνείς για τα δικά τους Έθνη.
Γιατί λοιπόν ενοχλεί τόσο πολύ ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου ώστε κάθε χρόνο να προβάλλονται ‘σοβαρές’ εκπομπές όπου γενικά εξαπολύεται ομοβροντία κατακραυγής επειδή ο Έλληνας χαίρεται και είναι υπερήφανος για την Επανάσταση που έκανε ;
Ενοχλεί διότι μέρος της επετείου αυτής περιλαμβάνει εορτασμό της αποφασιστικότητας, της δύναμης, της συνοχής και της ανδρείας / γενναιότητας των Ελλήνων οι οποίοι τόλμησαν να κάνουν κάτι το οποίο επέβαλαν σε πείσμα όλων των αλλοεθνών της εποχής. Είναι άλλωστε γνωστό ότι της εποχή του 1821 οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης ευθαρσώς και ενεργώς υπονόμευαν και δεν υποστήριζαν επαναστατικά κινήματα, το οποίο ήταν και λόγος γιατί ο Ιωάννης Καποδίστριας αρνήθηκε να ηγηθεί της Φιλικής Εταιρείας η οποία ήταν ο οργανωτικός φορέας της Επανάστασης.
Άρα, για να μην είναι και αυτή η απόπειρα μία από τις τόσες άλλες προσπάθειες των Ελλήνων οι οποίες πνίγηκαν στο αίμα χρειάστηκε ειδική αποφασιστικότητα και ανεξαρτησία στις κινήσεις που δικαιολογεί την υπερηφάνεια των Ελλήνων ότι κατάφεραν να ενωθούν αρκετά ώστε να αποτελέσουν ένα κοινό μέτωπο για αρκετά χρόνια πρίν την Ναυμαχία του Ναβαρίνου η οποία επαναλαμβάνεται από τους επικριτές ότι είναι η απόδειξη ότι δεν αξίζει ο Έλληνας να είναι περήφανος για το 1821 αφού οι σύμμαχοι κέρδισαν τους Τούρκους για αυτόν. Αυτό βεβαίως είναι ανακριβές όχι επειδή δεν έγινε η ναυμαχία όπως αναφέρεται και με τους συμμετέχοντες που αναφέρονται αλλά επειδή η υπονόμευση και επιβολή ξένων δυνάμεων κατά την διάρκεια της οργάνωσης ενός στρατού που δικαίως είχε διαλέξει να είναι κλέφτικος / αντάρτικος του προκάλεσε αδυναμίες. Δηλαδή, η εφαρμογή στρατηγικών τακτικού στρατού ήταν άκρως αδόκιμη δεδομένου τόσο του εδάφους όσο και των πόρων που διέθετε ο επαναστατημένος Ελληνικός Λαός αλλά και των ικανοτήτων / γνώσεων που άπτονταν περισσότερο της αντάρτικης στρατηγικής και τακτικής και όχι της Αγγλικής ή Γαλλικής που επεβλήθηκε και που είχε αναπτυχθεί από άλλες μεταβλητές.
Δηλαδή, εδώ έχουμε το σύνηθες φαινόμενο της εγκόλπωσης ενός γεγονότος που δεν μπορούμε να καταστείλουμε και άρα δείχνουμε ότι το υποστηρίζουμε προς καπήλευση των επιτευγμάτων και χειραγώγηση αυτών που τα κατόρθωσαν. Δηλαδή, η επανάσταση που γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου ήταν αποφασιστική και καταιγιστική αρκετά ώστε να ανατρέψει το φιλο-αυτοκρατορικό / φιλο- ιμπεριαλιστικό πνεύμα που επικρατούσε στην Ευρώπη και να αναγκάσει τις μεγάλες δυνάμεις ( οι οποίες είχαν συμφέρον στην αποικιοκρατία ) να επιμεληθούν του φαινομένου ώστε να μην πάρει διαστάσεις επιδημίας πράγμα που η Φιλική Εταιρεία είχε επιδιώξει. Αυτό είναι εμφανές μέσω της έλλειψης υποστήριξης της Επανάστασης τα δύο πρώτα χρόνια μέσω επισήμων κρατικών φορέων, δηλαδή κατά την διάρκεια του χρονικού διαστήματος που υπήρχε δυνατότητα καταστολής του κινήματος από τις Τουρκικές Αρχές. Επίσημα διαβήματα προς τους επαναστατημένους Έλληνες καθώς και δάνεια ( δηλαδή οικονομική μορφή υποδούλωσης και συνάψεως σχέσεων εξαρτήσεως ) λαβαίνουν χώρα αφού η επανάσταση δείχνει ότι είναι βιώσιμη, αποτελεσματική και έχει στόχο την δημιουργία Κράτους και μάλιστα Δημοκρατικού ( σε αντίθεση με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα βασιλείας / μοναρχίας της εποχής ).
Συνεπώς, δικαίως οι Έλληνες είναι υπερήφανοι διότι όπως και σε παλαιότερες φάσεις της μακρόχρονης ιστορίας τους, και πάλι κατόρθωσαν να θέσουν το δικό τους στίγμα με την δική τους προσωπικότητα σε πείσμα όλων των υπολοίπων που ουδέποτε τους θέλησαν και απλώς εξαναγκάσθηκαν να τους ανέχονται. ( και πάλι η ανοχή αυτή είχε και έχει πλήθος υπονομεύσεων και προσπαθειών αλλοίωσης της Ελληνικής Εθνικής ταυτότητας μέσω διαφόρων πράξεων όπως επιβολή βασιλικού πολιτεύματος στους Έλληνες, επιβολή συγκεκριμένων κανόνων που ουδέποτε αναπτύχθηκαν από τους Έλληνες όπως υπακοή σε ξένα Εθνικά μοντέλα, επιβολή υποτονισμού και αποστροφής της Ελληνικής Εθνικής Ταυτότητας από τους ίδιους τους Έλληνες καθώς και ταύτιση κακών συμπεριφορών και επιλογών κυβερνήσεων εξελεγμένων από την μειονότητα των Ελλήνων με το σύνολο τους και γενική απόκρυψη κατορθωμάτων και επιτυχιών των Ελλήνων καθημερινά ).
Τι όμως επιδιώκεται με το να εξαναγκάσουν τους Έλληνες ( και όποιο άλλο Εθνικό σύνολο υπόκειται στην ίδια μεταχείριση ) να μισούν και να ντρέπονται κατατονικά για το Έθνος τους ;
Η πρώτη απάντηση με βάση όσα αναλύσαμε σήμερα είναι ότι όποιος ντρέπεται να είναι μέρος ενός κοινωνικού συνόλου το εγκαταλείπει. Εάν ο Έλληνας δεν είναι περήφανος για το Έθνος του θα το αποποιηθεί και έτσι το Έθνος αυτό θα πάψει να υπάρχει και την θέση του θα πάρει άλλο μόρφωμα το οποίο θα αφήνει την κάθε επιρροή, καλή ή κακή, να αποπροσανατολίζει το κατ’ ουσίαν ορφανό τέως Εθνικό Σύνολο το οποίο θα διψάει να αποκτήσει μία νέα Εθνική Ταυτότητα η οποία όμως αφού δεν θα έχει δημιουργηθεί εξελικτικά στην καλύτερη περίπτωση θα βρίθει μειονεκτημάτων και στην χειρότερη θα επιφέρει μεγάλη κοινωνική αστάθεια.
Ο λόγος που όλα αυτά επιδιώκονται είναι σαφής και ξεκάθαρος και δεν γίνεται μόνο με την έννοια του Έθνους αλλά και με την έννοια της Θρησκείας σε διάφορα επίπεδα.
Πώς αυτό είναι μέρος της γενικής πολιτικής της Παγκοσμιοποίησης και της οικονομικής και πολιτισμικής αποικιοκρατίας που βάλλει όχι μόνο τους Έλληνες αλλά και άλλους Λαούς, γιατί εντείνεται και πώς στην ουσία αποτυγχάνει παταγωδώς και στους Έλληνες και στους άλλους Λαούς όπου είναι ενεργή θα αναπτυχθεί σε βάθος την Κυριακή 29 Μαρτίου.