Έχοντας ήδη περιγράψει τους μηχανισμούς οι οποίοι κάνουν πραγματικότητα την κοινωνία στην νοσούσα κατάσταση που όλοι αναγνωρίζουμε, είναι η δέουσα στιγμή να αναλύσουμε και να εξετάσουμε τον λόγο που η κατάσταση αυτή, αν και εμφανής σε μεγάλο ποσοστό, γίνεται δεκτή ή ανεκτή αρκετά από τον κόσμο ώστε να διαιωνίζεται και να εξελίσσεται σε όλο και πιο νοσηρές μορφές ανενόχλητη.
Σε μία σειρά εγκλημάτων κατά του κράτους και του Έθνους τα οποία σημειώθηκαν ή ήρθαν στην δημοσιότητα τα τελευταία δύο χρόνια, βλέπουμε μία εκπληκτική απάθεια όχι στην στηλίτευση των ως σκάνδαλα ή εγκλήματα αλλά στην αναζήτηση και απαίτηση επαναφοράς της τάξης και τιμωρίας των υπευθύνων. Αυτό το οποίο έχει καλλιεργηθεί τα τελευταία 30 – 40 χρόνια είναι να περιορίζεται ο κόσμος στο πρώτο μισό της διαδικασίας επανόρθωσης της αδικίας / τραύματος / εγκλήματος / βλάβης / πρόληψης που καθίσταται αναγκαία κατόπιν μίας εγκληματικής ενέργειας.
Έτσι, έχουμε τεράστια γενική κατακραυγή δολοφόνων οι οποίοι εν τέλει απαλλάσσονται / αθωώνονται ( π.χ. δολοφόνος Καλτεζά ), εμπρηστές να παραμένουν ασύλληπτοι και έρευνες για ηθική αυτουργία και συνεργία να μην γίνονται ποτέ ( π.χ. μεγάλες πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007 ), Εθνικές γαίες να πωλούνται και να αγοράζονται ή να παραχωρούνται / χαρίζονται χωρίς να υφίσταται κανένας υπογράφων τις συνήθεις ποινές για υπεξαίρεση, κατάχρηση και εσχάτη προδοσία ( π.χ. υπόθεση ‘παραχώρησης’ Εθνικών γαιών και εκμετάλλευση τους από σειρά πολιτικών, μοναχών και ιδιωτών ), υπεξαιρέσεις κεφαλαίων και επιχειρήσεων του κράτους και του Λαού να επιβάλλονται ως αναγκαίες χωρίς καμμία αιτιολογία και ενάντια σε κάθε νομοθεσία σύννομη με το σύνταγμα και οι δράστες να νέμονται δημοσίως τα κλοπιμαία ( π.χ. έκπτωση των ασφαλιστικών ταμείων, κακοδιαχείριση και / ή μετατροπή κρατικών κοινωφελών επιχειρήσεων σε Ανώνυμες κερδοσκοπικές Εταιρίες σε βάρος του Λαού, υπερφορολόγηση, κλπ ) και εγκληματίες ένοχοι σεξουαλικών και άλλων εκβιασμών με βάση την θέση τους στο κράτος να παραμένουν εντός της κοινωνίας, εντός της ομάδας που νέμεται τις κρατικές θέσεις και να παίρνουν την θέση του θύματος και όχι του δόλιου θύτη ( π.χ. υπόθεση Ζαχόπουλου ).
Θα μπορούσαμε να παραθέτουμε παραδείγματα τεράστιων και σοκαριστικών εγκλημάτων για πολλές σελίδες αλλά ο στόχος μας δεν είναι να απαριθμήσουμε απλώς τον τεράστιο αριθμό εγκλημάτων τα οποία ανεχόμαστε και ενίοτε επιβραβεύουμε, ζώντας με σεβασμό και θαυμασμό για τους εγκληματίες αυτούς οι οποίοι είναι του απλού κοινού ποινικού δικαίου αλλά να καταλάβουμε πώς είναι δυνατόν να τους ανεχόμαστε και να τους φερόμαστε σαν να αποτελούν μέλη μίας ανώτερης ομάδας ή ράτσας ενώ για αντίστοιχους εγκληματίες που έχουν κάνει πολύ λιγότερα σε μέγεθος και εμβέλεια επιφυλάσσουμε και επιδεικνύουμε μόνο ( ορθώς ) περιφρόνηση, απόρριψη και εχθρότητα / απαξίωση.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό έχει ρίζες στην αρχική κοινωνικοποίηση που λαβαίνει ο Λαός ως παιδί στο σχολείο, αν όχι και στην οικογένεια, όπου διδάσκεται ότι αυτό το οποίο έχει σημασία δεν είναι ποιος έχει δίκιο αλλά ποιος έχει θέση : δεν έχει σημασία εάν δικαίως ένα παιδί, ένας μαθητής ή ένας φοιτητής ή ένας στρατιώτης έχει δίκιο να θυμώνει και να αντιστέκεται ή να φωνάζει προς τον πατέρα / μητέρα, τον δάσκαλο, τον καθηγητή, ή τον λοχία ή τον στρατηγό του. Σημασία έχει ότι αυτός βρίσκεται στην θέση του κατώτερου και οφείλει τυφλή υπακοή ή υποταγή σε ό,τι λέει ο ανώτερος ακόμα και εξόφθαλμα λάθος, ηλίθιο ή τρελό. Όσο πιο υψηλή η θέση, τόσο μεγαλύτερη και η ατιμωρησία για λάθη μόνο με την τρομοκρατία της θέσεως που κατέχει ( πάντα αναξίως ) ο εκάστοτε χειριζόμενος δύναμη ενώ όσο πιο χαμηλή η θέση στην ιεραρχία ( αναλόγως την ιεραρχία που ισχύει εμφανώς ή αφανώς ) τόσο μεγαλύτερη και άνιση η τιμωρία για οποιοδήποτε λάθος ή απόκλιση από την πεπατημένη και το ίδιο και η έλλειψη ανοχής.
Αυτό είναι παρά φύση και εντελώς ανάποδο από αυτό που θα έπρεπε να συμβαίνει. Συμβαίνει όμως διότι αυτοί οι οποίοι κατέχουν τις θέσεις ισχύος δεν το έχουν κάνει με την αξία τους και με την ευθεία οδό ( δηλαδή να επιδείξουν την ικανότητα και να επιλεγούν βάση της ικανότητος τους να άρχουν και / ή να διευθετούν δύσκολες καταστάσεις χωρίς την εξασφάλιση του κεφαλαίου, του οικογενειακού ονόματος ή αθέατων υποστηρικτών. Ένας Άνθρωπος ο οποίος πράγματι θα το είχε κάνει αυτό και θα είχε πραγματικά επενδύσει το αίμα και την ζωή του για να φτιάξει και να αποδείξει ότι μπορεί να φτιάχνει καλές συνθήκες για τον εαυτό του και τους συμπολίτες του μαζί, μόνος του θα ήταν αυτός πρώτος αυστηρός με τον εαυτό του και δεν θα άφηνε να συμβαίνει τίποτε όπως τα παραπάνω για τον απλό λόγο ότι δεν θα ήθελε να χαλάσει αυτό το οποίο έχτισε μόνος του. Είναι η απλή λογική του ότι πονάμε ότι οι ίδιοι κοπιάσαμε να φτιάξουμε. Επίσης, αυτός ο οποίος είναι σε αυτό το επίπεδο πονάει και ο,τιδήποτε άλλο βλέπει ότι έχει φτιαχθεί με αντίστοιχο αίμα και κόπο από συνάνθρωπο του. Στην μόνη περίπτωση που αυτό δεν ισχύει είναι όταν ο κόπος έχει επενδυθεί από έναν εχθρό σε κάτι το οποίο βλάπτει τον Άνθρωπο ο οποίος το καταστρέφει.
Σε καμμία περίπτωση ο Άνθρωπος που ξέρει τι σημαίνει κόπος και που ενδιαφέρεται να γίνει και ο ίδιος και οι άλλοι καλύτεροι δεν πρόκειται να σπαταλήσει, να καταφάει ή να καταστρέψει δουλειά που έχει ήδη γίνει είτε από αυτόν είτε από άλλους πρίν ή ταυτόχρονα.
Τι σημαίνει αυτό ;
Με βάση τα παραπάνω εμπεριστατωμένα από την ψυχολογία και την κοινωνιολογία στοιχεία συμπεραίνουμε τα εξής για όλους όσους κάνουν, συμμετέχουν, συγκαλύπτουν, σχεδιάζουν, δικαιολογούν τα διάφορα εγκλήματα – σκάνδαλα – παρανομίες – παρατυπίες – αποκλίσεις από τον Νόμο και το Σύνταγμα :
1. οι άνθρωποι αυτοί θεωρούν τον εαυτό τους εχθρό του Λαού.
2. οι άνθρωποι αυτοί θεωρούν τον εαυτό τους καλύτερο από τον Λαό λόγω γέννησης / καταγωγής / θέσεως / γονιδίων.
3. οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ποτέ δουλέψει για να φτιάξουν, όχι για να καταστρέψουν / κλέψουν / υπεξαιρέσουν / καπηλευθούν, κάτι.
4. οι άνθρωποι αυτοί δεν πονούν απολύτως τίποτε ούτε έχουν φυσιολογικές απόψεις / αντίληψη του κόσμου, αφού διέπονται από ψυχοπαθολογία που προέρχεται από αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητος.
5. οι άνθρωποι αυτοί είναι ανίκανοι να επιβιώσουν μόνοι τους.
6. οι άνθρωποι αυτοί είναι ανίκανοι να αισθανθούν δυνατοί εάν δεν καταδυναστεύουν κάποιον.
7. οι άνθρωποι αυτοί τρομοκρατούνται στην αίσθηση ότι μπορεί να εγκαταλειφθούν ή να χάσουν αυτούς που καταδυναστεύουν.
8. οι άνθρωποι αυτοί έχουν μόνο θράσος με το οποίο επιδιώκουν να κρύψουν την δειλία τους.
9. οι άνθρωποι αυτοί είναι τέρατα όταν αισθάνονται ότι έχουν το περιθώριο ή τους δίνεται η δύναμη και χαμερπείς κόλακες και υπηρέτες χωρίς αξιοπρέπεια όταν αισθάνονται ότι κάποιος είναι πιο δυνατός από αυτούς.
10. οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ίχνος ντροπής, συνέπειας και ενδοιασμού, έτοιμοι να πούν ο,τιδήποτε αναίσχυντα και να το αλλάξουν την επόμενη στιγμή : αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν προσωπικότητα αλλά μάσκες τις οποίες αλλάζουν και συναλλάζουν για να καλύψουν την έλλειψη αυτή της υπόστασης που τους διακατέχει. Για αυτό τον λόγο οι πολιτικοί είναι ίδιοι και απαράλλαχτοι εδώ και 150 χρόνια.
Τι μπορούμε να συνάγουμε και να κάνουμε με βάση αυτές τις πληροφορίες ώστε να μην χάνουμε και να μην μας κλέβεται ό,τι φτιάχνουμε μια ολόκληρη ζωή εμείς και οι πρόγονοι μας ;
1. αφού τα άτομα αυτά έχουν όλα αυτά τα τρωτά και είναι στην πραγματικότητα αδύναμοι, αφού είναι υπηρέτες σε όσους θεωρούν πιο δυνατούς, πρέπει να δείξουμε ότι εμείς είμαστε πολύ πιο δυνατοί από αυτούς και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Αυτό σημαίνει ότι κανένας σεβασμός δεν θα δίνεται και καμμία σημασία σε κανέναν πολιτικό, δημόσιο υπάλληλο και / ή λειτουργό ο οποίος επιζητεί να βγεί από την θέση του υπηρέτη που κατέχει και να γίνει άρχων. Το πρώτο που δεν μπορούν να αντέξουν είναι η περιφρόνηση και η απαξίωση.
Επίσης, συνεχής έλεγχος με τις νομοθεσίες και κανονισμούς και συνεχής παραπομπή σε πειθαρχικά και ποινικά για όλους όσους επιζητούν να ξεχάσουν ότι είναι οι υπάλληλοι και εμείς οι εργοδότες. Το Κράτος είναι δική μας επιχείρηση και θα πρέπει να ελέγχουμε το προσωπικό όπως κάνουμε σε όσους πληρώνουμε.
Να μην επιτρέπουμε να επέρχεται ‘αποκλιμάκωση’ ή ‘λήθη’ ή ‘πάγωμα’ σε ο,τιδήποτε : ο Κ. Μητσοτάκης αποκάλυψε κατά λάθος ένα από τα όπλα – καταφύγια όταν ο Λαός αποφασίζει να θυμώσει στο ότι αφήνουν χρόνο να περάσει ώστε να ξεχαστεί ( « σε δέκα χρόνια δεν θα θυμάται κανείς τίποτα για το Σκοπιανό» ). Ποτέ δεν θα πρέπει ξανά να ξεχαστεί το όνειδος του κάθε τέτοιου ανθρώπου από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο και ποτέ ξανά δεν θα πρέπει αν επιτραπεί κάποιος που φέρει τέτοιο όνειδος να τολμήσει να ξαναεμφανιστεί στην πολιτική ή στην δημόσια ζωή. Για αυτό τον λόγο σε αυτόν τον ιστοχώρο θα παραθέσουμε ειδική σελίδα αντί της λήθης όπου θα σας υπενθυμίζουμε το ιστορικό του κάθε δημοσίου προσώπου εάν έχει, ξεκινώντας από τους ενεργούς πολιτικούς όπως ο Κ. Σημίτης και ο Γ. Παπουτσής οι οποίοι είναι ένοχοι κλοπής και φόνου ( βλ. χρηματιστηριακά σκάνδαλα και το έγκλημα του ‘Σάμινα’ ).
2. εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να γνωρίζουμε καλά τα δικαιώματα μας καθώς και τις δυνατότητες ελέγχου που έχουμε και δίωξης παρανομούντων αξιωματούχων και διοικητικών. Είναι απλά θέμα ανάγνωσης λίγων σελίδων κανόνων και κανονισμών που μας κάνουν την ζωή εύκολη και μας επιτρέπουν να μην αφήσουμε την παρανομία και καταπάτηση των δικαιωμάτων μας να λαβαίνει χώρα επειδή ‘είθισται’ ή ‘έτσι γίνεται’. Γνωρίζοντας τους κανόνες δεν θα πρέπει να επιτρέπουμε σε κανέναν να τους παραβαίνει σε βάρος μας ασχέτως της θέσεως ή του τίτλου του ( από υπάλληλο της δημαρχίας, έως εισαγγελέα, έως τον πρωθυπουργό ). Ο τίτλος έχει σημασία μόνο όταν φέρεται από άτομο το οποίο τον τιμάει ακολουθώντας το γράμμα και όχι την ερμηνεία του Νόμου ή τις προσωπικές του απόψεις και εάν θεωρεί ότι κάτι στην νομοθεσία πρέπει να αλλάξει το εισηγείται επισήμως αντί να καταπατεί τον Νόμο. Ο τίτλος έχει σημασία μόνο εάν τηρείται και το υπόλοιπο Σύνταγμα από αυτόν και όχι μόνο τα εδάφια που τον κατοχυρώνουν με τον τίτλο του.
3. σε περίπτωση κατάφωρης παραβίασης του Νόμου και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Συντάγματος οφείλουμε μη υπακοή και καταγγελία της παρανομίας εντός και εκτός των συνόρων με επιδίωξη δίωξης και τιμωρίας των παρανόμων. Δεν υπακούμε διότι με την υπακοή προσυπογράφουμε και συναινούμε στην καταπάτηση και ακύρωση όχι μόνο του Συντάγματος αλλά και του εαυτού μας.
4. τέλος οφείλουμε να αναθρέψουμε την καινούργια γενιά με τις παραπάνω πεποιθήσεις και γνώση και να μην στρεβλώνουμε την ανάπτυξη τους με την εφαρμογή του νοσηρού μοντέλου που περιγράψαμε στην αρχή και που τους δείχνει ότι η μόνη τους ελπίδα είναι να αποκτήσουν μία ‘θέση’ για να μην τους πατάνε όλοι αλλά λιγότεροι. Οφείλουμε να δείξουμε στα παιδιά μας ότι έχουν την δυνατότητα να τους πατήσει και να ασελγήσει ή βιάσει την προσωπικότητα τους. Αυτό συμπεριλαμβάνει και εμάς ως γονείς που δεν θα πρέπει αν χρησιμοποιούμε την πειθαρχία ως μέτρο καταστολής / υποταγής αλλά ως μέτρο της σωστής εκπαίδευσης και διδαχής του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς που χρειάζεται ο Πολίτης για να παραμείνει Πολίτης και να μην υποβιβασθεί σε δούλο ή υποζύγιο.
Για τον σκοπό αυτό και ως Χριστουγεννιάτικο δώρο από τις Υπηρεσίες Ανθρώπινης Υποστήριξης θα σας παραθέσουμε μέχρι την 2η ημέρα των Χριστουγέννων όλες τις βασικές διατάξεις / κανονισμούς / πειθαρχικά που χρειάζεστε να γνωρίζετε για να εφαρμόζετε τα παραπάνω καθώς και βήμα προς βήμα για εκπαιδευτικούς και γονείς πώς προβαίνουμε στην σωστή εφαρμογή της πειθαρχίας ώστε να μην είναι καταστολή αλλά εξελικτικό ερέθισμα.