Ένα ερώτημα το οποίο παραπέμπει σε παλαιότερους πολιτικούς που, όπως έχουμε δείξει σε άλλα άρθρα, ανέλαβαν την διακυβέρνηση της χώρας μετά την χούντα με δέσμευση να εξακολουθήσουν την πολιτική της με το προπέτασμα της ‘αλλαγής’ και του ‘φιλελευθερισμού’ είναι αυτό το οποίο πραγματικά στην απάντηση του εμπεριέχει την πραγματική εικόνα της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα και όπου αλλού ακούγονται οι ίδιες προκατασκευασμένες δηλώσεις.
Πολλές απαντήσεις έχουν αποδοθεί, από το ‘κανένας’ έως ‘οι έξω’ οι οποίες μεμονωμένες είναι όλες λάθος ή στην καλύτερη περίπτωση μερικώς σωστές. Σε αυτό το άρθρο θα δούμε ποιος πραγματικά κυβερνάει αυτό τον τόπο καθώς και ποιος θα μπορούσε να κυβερνάει αυτό τον τόπο, εάν πραγματικά το θέλει όπως λέει.
Ας ξεκινήσουμε με την τυπική απάντηση που θα έδινε και δίνει ο οποιοσδήποτε κυβερνητικός εκπρόσωπος, δηλαδή : « τον τόπο αυτό κυβερνάει ο Λαός με την ψήφο του ». Αυτό είναι ψευδές και στρεβλωμένο, και μπορούμε να το αποδείξουμε πολύ απλά αφ’ ενός με τους εκλογικούς νόμους όπου το 30 ή 40 % των Πολιτών που προσέρχονται στις κάλπες είναι αρκετό για να εγκαθιδρύσει άτομα που επιζητούν την εξουσία. Αυτό σημαίνει εκ πρώτης μόνο όψεως ότι το 70 με 60 % των Πολιτών που προσέρχονται δεν συμφωνεί με την επιλογή και δεν την έχει ψηφίσει. Εάν λάβουμε υπ’ όψη ότι υπάρχει ένα ποσοστό αποχής από τις κάλπες περίπου 30 % κατά μέσο όρο, αμέσως βλέπουμε ότι μιλάμε για το 30% του 70% του πληθυσμού των ενεργών Πολιτών, δηλαδή ακόμα μικρότερο ποσοστό Πολιτών από ότι βλέπουμε εκ πρώτης όψεως. Επίσης, λαμβάνοντας υπ’ όψη τα λευκά και τα άκυρα τα οποία και αυτά δείχνουν μη επιλογή της ‘εκλεγμένης κυβέρνησης’, καταλαβαίνουμε ότι όχι μόνο δεν κυβερνάει ο Λαός με την ψήφο του, αλλά ομάδα τόσο ολιγάριθμη όσο και η αριστοκρατία παλαιοτέρων εποχών ( δηλαδή, οι εγγεγραμμένοι στα διάφορα κόμματα πελάτες των εκάστοτε συγκεκριμένων ατόμων που εποφθαλμιούν την εξουσία ) και σε πιο ενδελεχή έρευνα μπορούμε να δείξουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι η ομάδα αυτή είναι ταυτόσημη με την αριστοκρατία ακόμα και στο επίπεδο των ‘τζακιών’ και των οικογενειών οι οποίοι νέμονται όλες τις θέσεις και ευκαιρίες ( από επίπεδο κυβερνητικό έως επίπεδο υπαλλήλου καθαριότητας του Δήμου ) που οι Έλληνες Πολίτες είχαν δώσει δυνατότητα στο κράτος να διαθέτει.
Συνεπώς, δεν κυβερνάει ο Λαός με την ψήφο του. Ούτε κυβερνάει με την βούληση του όπως έχει γίνει σαφές με την αγνόηση που του γίνεται με τον τρόπο επιδεικτικό, προκλητικό και περιφρονητικό κάθε φορά που εκφράζεται και απαιτεί δια βοής, διαδηλώσεων ή επισήμων καταγγελιών και διαβημάτων.
Ποιος λοιπόν κυβερνάει αυτό τον τόπο ;
Η αμέσως επόμενη απάντηση είναι η κυβέρνηση : ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί / διοικητές / υπεύθυνοι επικεφαλής κάθε κρατικού φορέα και επιχειρήσεως. Εκ πρώτης όψεως, αυτό φαίνεται πιο κοντά στην αλήθεια. Όμως εάν κοιτάξουμε με προσοχή θα δούμε ότι ούτε αυτό ισχύει. Και μόνο με μια απλή επισκόπηση του καθημερινού προγράμματος ( κοινωνικών επισκέψεων, συναντήσεων, προβολής, παρουσίες στα ΜΜΕ και περιοδειών / ταξιδιών ) φαίνεται άμεσα ότι είναι ανθρωπίνως αδύνατο για οποιονδήποτε τέτοιο αξιωματούχο να καθίσει και να ασχοληθεί με διακυβέρνηση και λήψη αποφάσεων έστω και στο απλό επίπεδο της ενημέρωσης και αντίληψης απλά και μόνο λόγω ωραρίου ( η ημέρα έχει μόνο 24 ώρες εκ των οποίων τουλάχιστον 6 απαιτούνται για ύπνο ώστε να υπάρχει καλή πνευματική λειτουργία ).
Το ανωτέρω, δηλαδή ότι κανένας τέτοιος αξιωματούχος δεν κυβερνάει ούτε λαβαίνει αυτός τις αποφάσεις / πρωτοβουλίες φαίνεται και εξακριβώνεται από το γεγονός ότι όλοι ανεξαιρέτως για κάθε θέμα αναμασούν και παπαγαλίζουν ακριβώς τις ίδιες προτάσεις και ιδέες, σε τέτοιο σημείο ταύτισης που αποκλείει την πιθανότητα προσωπικής σκέψης και τοποθέτησης σε οποιοδήποτε θέμα. Σε αυτή την τρέχουσα εβδομάδα έχουμε ένα εξαίρετο παράδειγμα με τις δηλώσεις των μελών του κυβερνώντος κόμματος σε σχέση με το απαράδεκτο και νομικά και λογικά ανυπόστατο και προδοτικό πόρισμα τους σε σχέση με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου : όλοι μέσα στα λόγια τους όταν ερωτούνται γιατί δεν κατενόμασαν ενόχους ενώ αποδέχονται ‘πολιτικές’ ευθύνες, λένε ότι « η παράταξη μας πρωτοτύπησε / είχε θάρρος να / τόλμησε να αναγνωρίσει ευθύνες ενώ καμμία άλλη / οι προηγούμενες 13 επιτροπές / οι υπόλοιποι ποτέ δεν το έκαναν ».
Βλέπουμε λοιπόν ότι ούτε η κυβέρνηση δεν κυβερνάει αυτό τον τόπο, απλώς η δουλειά της είναι να σερβίρει / παρουσιάζει / υποστηρίζει με διάφορα τεχνάσματα / προσωπεία / ταυτότητες / ιδεολογίες την μία και απαράλλακτη κυβερνητική πολιτική που δεν έχει κομματική ταυτότητα και υπάρχει από κτίσεως του Ελληνικού κράτους το 1830 τουλάχιστον.
Ποιος λοιπόν κυβερνάει αυτό τον τόπο ;
Η τρίτη απάντηση που συνήθως δίνεται περιλαμβάνει ένα νεφελώδες συνοθύλευμα σκαιών παρασκηνιακών προσωπικοτήτων οι οποίοι επιβάλλουν και κυβερνούν κατά βούληση, αφανώς και εκ του ασφαλούς χρησιμοποιώντας ως προπέτασμα την κυβέρνηση. Αυτοί μπορεί να ονομάζονται ‘οι έξω’, ‘οι ξένοι’, ‘οι Αμερικάνοι’, ‘το ΝΑΤΟ’, ‘η Ε.Ε.’, ‘το παλάτι’, ‘οι κεφαλαιοκράτες’, ‘ το παρακράτος’, κλπ.
Αυτό είναι έως ένα μεγάλο βαθμό αληθές. Όμως επειδή παραμένει πάντα τόσο αχανές και αόριστο έχει την ίδια ταυτότητα και ιδιότητες με των ‘τρομοκρατών’, δηλαδή ότι είναι αδύνατο να προσωποποιηθεί ή έστω να απομονωθεί με τον ορισμό συγκεκριμένων ομάδων, όπως είχε γίνει κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου όπου ο Χίτλερ και το Γ΄ Ράιχ ( αληθώς ή ψευδώς ) είχε αναλάβει την ταυτότητα και την ευθύνη ‘αυτού που κυβερνάει’, και ως εκ τούτου ανέλαβε παγκόσμια και τις συνέπειες, παρ’ όλο που σε όλες τις χώρες που ο Χίτλερ κατέκτησε υπήρχαν και τοπικές / ‘εθνικές’ κυβερνήσεις.
Τώρα όμως, αν και όλοι εικάζουν με περισσότερες ή λιγότερες αποδείξεις για τα λεγόμενα τους κανείς δεν έχει μπορέσει να επισημοποιήσει και να κάνει παγκοσμίως δεκτή ( ή έστω και εθνικά ) μία ομάδα ως την κατ’ εξοχήν υπεύθυνη για την διακυβέρνηση του τόπου. Έτσι ενώ οι ευθύνες είναι πολλές και σαφείς, πλανούνται στον αέρα χωρίς να μπορούν να αποδοθούν σε κανένα αλλά και σε όλους ταυτόχρονα. Συνεπώς, όλοι παραμένουν ατιμώρητοι και η διακυβέρνηση εξακολουθεί ανενόχλητη και χωρίς συνέπειες.
Επιτέλους ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο ;
Για να δώσουμε την σωστή απάντηση χωρίς πλέον αοριστολογίες θα πρέπει να εντοπίσουμε και να διαπιστώσουμε τις απαντήσεις στα εξής δύο ερωτήματα :
1. πόσοι έχουν την ίδια γραμμή διακυβέρνησης / άσκησης εξουσίας ;
2. ποιοι είναι αυτοί που την επιβάλλουν ;
Η απάντηση στο ερώτημα ( 1 ) είναι ότι όλα τα κράτη ανεξαιρέτως ( με επιφύλαξη για αυτά τα οποία δεν είναι στο επίκεντρο των γεγονότων και / ή είναι δύσκολο να κάνουμε έρευνα στο επίπεδο της διακυβέρνησης τους και της επίδοσης του Λαού τους κοινωνικοπολιτικά ) έχουν ακριβώς την ίδια, σε βαθμό στρατιωτικής ομοιογένειας, πολιτική, διακυβέρνηση και προπαγάνδα. Αυτό μας δείχνει ότι αυτός ο οποίος αποφασίζει και σχεδιάζει την γραμμή διακυβέρνησης είναι ένας διεθνής φορέας ο οποίος αποφασίζει και διατάσσει και αναθέτει την επιβολή της εκάστοτε πολιτικής που υπαγορεύει στις τοπικές κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς. Αυτό δεν είναι κάποιο σχήμα περιζωσμένο από μυστήριο και περίεργες μεσαιωνικές τελετές αλλά ένας οργανισμός ο οποίος παρουσιάζεται ως ‘κέντρο λύσεων’ και δεν φέρει / αποδέχεται πολιτική ταυτότητα / ιδιότητα, αλλά μάλλον ακαδημαϊκή και επιστημονική : ο λόγος για το σχήμα αυτό των παγκοσμίων σχεδιαστών οι οποίοι ανοιχτά ομολογούν την δράση τους και που αυτή την εποχή έχουν την επικεφαλίδα RAND ( Research ANd Development ), χωρίς σαφώς να περιορίζονται μόνο σε αυτήν. Μία απλή έρευνα στο διαδίκτυο θα αποκαλύψει όχι μόνο την ταυτότητα της αλλά και την τοποθεσία των γραφείων της καθώς και όλες τις κυβερνητικές κατευθύνσεις που έχουν δώσει παγκοσμίως. Οι επικεφαλείς της RAND είναι γόνοι δυναστειών οι οποίοι μπορούν να μας δώσουν μία ιδέα για τις προηγούμενες ταυτότητες της συγκεκριμένης ομάδας κυβερνητικού σχεδιασμού.
Η απάντηση στο ερώτημα ( 2 ), αν και αρχικά σε πρώτο επίπεδο πάει να απαντηθεί ‘από τους πολιτικούς’, αυτό ισχύει μόνο στο επίπεδο της προπαγάνδας και επιβολής μέσω δημοσίων σχέσεων. Στο διαδικαστικό επίπεδο έχουμε μία ολόκληρη αυλή ατόμων που ουδέποτε έχουν ψηφιστεί ή έχουν εμφανισθεί δημοσίως ( όταν λέμε δημοσίως εννοούμε μέσω των ΜΜΕ και τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο με την ανακοίνωση ενός ανασχηματισμού ) στον λαό με την συγκεκριμένη ιδιότητα του ‘συμβούλου’ ή ‘γραμματέα’ ή ‘υπευθύνου’ ή ‘εντεταλμένου’ και οι οποίοι αναλαμβάνουν να κρατούν τον Λαό σε απόσταση από τους πολιτικούς ( οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να αντέξουν στην ορθολογιστική Λαϊκή πίεση ) όπως η τάφρος κρατάει τον εισβολέα μακριά από το κάστρο.
Σε αυτό το κόμβο έχουμε ήδη πολλές καταγγελίες που δείχνουν ακριβώς αυτή την στερεότυπη αντιμετώπιση από την ‘αυλή’ αυτή που είναι άτυπη και αόρατη και εντολοδόχους της έχει σε όλες τις διοικητικές θέσεις του κράτους από τα απλά γκισέ και τους ειδικούς φρουρούς στις πόρτες των κτιρίων και στις διαδηλώσεις όπως αυτός που δολοφόνησε εν ψυχρώ και πλήρη επίγνωση τον Αλέξανδρο, έως τους βοηθούς / συμβούλους των υπουργών και τους γραμματείς αυτών οι οποίοι αρνούνται να ενημερώσουν ή να αφήσουν τους πολιτικούς που πληρώνονται και είναι εντεταλμένοι να απαντούν και να αναλαμβάνουν ευθύνες για κάθε τι που συμβαίνει στους Πολίτες.
Προσεχώς, μαζί με την γενική διακήρυξη και τις ήδη υπάρχουσες καταγγελίες για τον ΟΑΕΔ και τα καθήκοντα του πρωθυπουργού και των υψίστων αξιωματούχων της Ελλάδας, θα παραθέσουμε καταγγελίες κατά της δικαιοσύνης και της οικονομίας και των αυλών οι οποίες τις νέμονται και τις περιχαρακώνουν στην ανομία τους.
Συνεπώς, αυτός που κυβερνάει αυτό τον τόπο αλλά και όλους τους άλλους είναι μία ολιγάριθμη ομάδα συγκεκριμένων οικογενειών και των δυναστειών τους από πάνω προς τα κάτω οι οποίες κρύβονται πίσω από την επιστήμη ( όπως παλαιότερα κρυβόταν πίσω από την θρησκεία ) και ένα πλήθος αφανών φαινομενικά ‘απλών πολιτών’ από κάτω προς τα επάνω οι οποίοι, επίσης με βάση οικογενειακά οφίτσια ( αξιώματα ) περιχαρακώνουν και επιβάλλουν τις διαταγές των άνω. Αυτοί συνήθως και κατά την πλειοψηφία τους είναι εύκολο να βρεθούν στους καταλόγους των πρώτων 7 κομμάτων κάθε χώρας.
Συνεπώς, βλέπουμε επίσης ότι απαντάται και η απορία των νέων περί ελλείψεως αξιοκρατίας : εάν επιτρεπόταν να υπάρξει αξιοκρατία σε οποιοδήποτε επίπεδο της κοινωνίας εντός και εκτός Ελλάδος, τότε θα ήταν απολύτως αδύνατο να επιτύχει η όποια πράξη επιβολής και στρωμάτωσης του πληθυσμού σύμφωνα με γενεαλογία και / ή κληρονομικότητα ( είτε ονόματος είτε χρίσματος ).