Κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα κυριαρχούσε μία κοινωνική κατάσταση όμοια με την τωρινή που διανύουμε στις αρχές του 21ου : υπήρχε απελευθέρωση της αγοράς και αποχή του Κράτους στην καπιταλιστική οικονομία και την εξέλιξη της ( δηλαδή το Κράτος δεν επενέβαινε καθόλου για να περιορίσει φαινόμενα εκμετάλλευσης, αισχροκέρδειας, έλλειψης περίθαλψης / γηροκόμησης, κλπ ), αφήνοντας τους μεγάλους κεφαλαιούχους να απομυζούν και να εκμεταλλεύονται τον Λαό του κάθε Κράτους ως de facto κεφαλαιουχικό αγαθό των μεγάλων εταιρειών / βιομηχανιών τους.
Αυτή η κατάσταση της άκρατης κερδοσκοπίας και απάνθρωπης εκμετάλλευσης του Ανθρώπου οδήγησε, όπως κάθε κατάχρηση και αναρχία, σε τεράστιο κόστος Ανθρώπινου Δυναμικού ( υψηλή θνησιμότητα και υπάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας ), τεράστια κοινωνική σήψη ( ανηθικότητα και εκπόρνευση για καθαρά βιοποριστικούς λόγους αποφυγής οικονομικού αδιεξόδου, εκβιασμοί και υποδουλώσεις, υψηλή εγκληματικότητα τόσο του απλού ποινικού κώδικα όσο και του εταιρικού εγκλήματος ), και τεράστιες απώλειες τόσο στο πολιτικό όσο και στο πολιτιστικό επίπεδο ( ανύπαρκτη εκπαίδευση, υψηλός αναλφαβητισμός, σκοταδισμός και δεισιδαιμονίες αντί για εκπαιδευμένη κριτική σκέψη και ηθικό κώδικα αξιών βασισμένη σε θρησκευτικό δόγμα ). Μπορούμε να γευτούμε τον τεράστιο αντίκτυπο αυτής της πολιτικής οικονομικού φιλελευθερισμού, η οποία εφαρμόζεται και σήμερα, διαβάζοντας τα έργα του Βίκτωρος Ουγκώ και του Αιμιλίου Ζολά καθώς και του Καρόλου Ντίκενς και του Τζώρτζ Μπέρναρντ Σώ. Σε τομέα ενημέρωσης που πολύ σύντομα θα αναρτήσουμε θα δείξουμε ακριβώς πώς εκείνη η σκοτεινή εποχή είναι εφαρμοσμένη στις μέρες μας.
Η εξαθλίωση που επήλθε στον Λαό απανταχού ( τουλάχιστον στα Δυτικά Κράτη και Κοινωνίες ) προκάλεσε κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα ( κυρίως το πρώτο μισό ) την ενεργοποίηση της πολιτικής δύναμης του Λαού ως Πολιτικό Αρμοστή και την απαίτηση για αλλαγή της κατάστασης. Είναι η εποχή του πραγματικού ακτιβιστικού συνδικαλισμού ο οποίος πέτυχε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα σε σύγκριση με τα χρόνια εκμετάλλευσης από τους μεγάλους κεφαλαιούχους την θέσπιση του Κράτους ως Ρυθμιστή της Οικονομίας και της Οικονομικής Πολιτικής με κέντρο τον Πολίτη και τα Ανθρώπινα του Δικαιώματα. Μέχρι και το 1950 έχουμε σε όλες τις Δυτικές Κοινωνίες συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος την ίδρυση των βασικών ασφαλιστικών ταμείων ακολουθούμενα ταχέως από ταμεία ή πρόσθετες παροχές περίθαλψης και ατυχημάτων.
Αυτό ονομάσθηκε δικαίως Κράτος Πρόνοιας διότι προνοούσε ώστε να υποστηρίξει τον Πολίτη στις στιγμές που δεν θα μπορούσε ο ίδιος να είναι ανεξάρτητος και παραγωγικός : όταν νοσεί, είναι θύμα ατυχήματος, είναι ηλικιωμένος, όταν πεθάνει και αφήσει εξαρτώμενα μέλη της οικογενείας του. Ταυτόχρονα επεβλήθησαν περιορισμοί στους μεγάλους κεφαλαιούχους που δεν τους επέτρεπε να αισχροκερδούν ούτε με το να καθορίζουν ανεξέλεγκτα την πολιτική των τιμών των αγαθών ούτε με το να χρησιμοποιούν τον Άνθρωπο ως υποζύγιο πιο φθηνό από τα άλογα ή τα μουλάρια.
Αυτές οι προστασίες και η κρατική ρύθμιση άλλαξαν την άκρως εξαθλιωμένη κοινωνική κατάσταση που περιγράψαμε στην αρχή του άρθρου και έδωσαν την δυνατότητα σε τουλάχιστον τα δύο τρίτα όλου του πληθυσμού μιάς χώρας ( πολλές φορές σε χώρες με περιορισμένη αστυφιλία το ποσοστό αυτό άγγιζε το 90% ) να ζούν χωρίς φόβο πείνας και μη στέγασης, χωρίς άκρατο αναλφαβητισμό και χωρίς φόβο άρνησης βοήθειας / περίθαλψης και συνεπώς η Κοινωνία επουλώθηκε κατά πολύ ( επιστροφή ηθικών αρχών, κριτική / πολιτικοποιημένη σκέψη, εκπαίδευση, εξέλιξη του Πολιτισμού και της Φιλοσοφίας ), οδηγώντας τον Λαό στις έννοιες της Ισότητας ενώπιον του Νόμου καθώς και της ανεξαρτησίας – αυτοδιάθεσης ως άτομο.
Παρατηρείται μία πολύ δυναμική επίθεση και συστηματική υπονόμευση όλων αυτών των κεκτημένων από τουλάχιστον το 1975 παγκοσμίως με τους μεγάλους κεφαλαιούχους να αντεπιτίθενται την ώρα που η Κοινωνία ήταν αναιμική σε όλα τα επίπεδα μετά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους και άλλες εκφοβιστικές / εξολοθρευτικές καταστάσεις ανά χώρα ( π.χ. ο Εμφύλιος και η Χούντα στην Ελλάδα, το Βιετνάμ και ο Μακαρθισμός στην Αμερική, η διαίρεση της Γερμανίας, κ. ά. ) :
1. Άμεση επίθεση στον πλούτο των Ασφαλιστικών ταμείων με δύο τρόπους :
α) με κακοδιαχείριση ( κακές επενδύσεις των κεφαλαίων των ταμείων, παίξιμο και φυσικά χάσιμο των χρημάτων αυτών στο χρηματιστήριο, άτοκη παραχώρηση των αποθεματικών κεφαλαίων των ταμείων σε μεγάλους κεφαλαιούχους, μη απαίτηση εισφορών από μεγάλους κεφαλαιούχους και από το ίδιο το Κράτος, απώλεια περιουσίας μέσω σκαιών και προσχηματικών νομικών / νομότυπων διεργασιών ).
β) με ένταξη στα ταμεία αυτά συνταξιούχων ή περιθαλπομένων χωρίς να έχουν ποτέ συμβάλλει με εισφορές και οι οποίοι δεν αποτελούσαν μέρος των εργαζομένων που συντηρούσαν τα ταμεία και που ήταν οι νόμιμοι δικαιούχοι / συνδικαιούχοι της περιουσίας και των χρημάτων των ταμείων. Αυτοί οι μη δικαιούχοι συνέρευσαν και επεβλήθησαν σε αυτά τα ταμεία μέσω προσχημάτων ( π.χ. Ανθρωπιστική υποστήριξη σε μετανάστες, ‘παλιννοστούντες’, κλπ ), βαρύνοντας με μη προβλεπόμενα κονδύλια τα υπάρχοντα ταμεία που προορίζονταν για τους εργαζομένους αντί να δημιουργηθεί άλλος φορέας με άλλες απαιτήσεις από αυτούς που θα προστάτευε ( αντί να προωθεί μία παρασιτική ζωή από αυτούς στην χώρα όπου κατέληξαν ).
2. Άμεση επίθεση στις Κρατικές προστασίες της αγοράς και της οικονομίας ( κατάλυση του 8ώρου, της πενθήμερης εβδομάδος, των υπερωριών, των περιορισμών απολύσεων, κλπ ) με προφάσεις ‘έκτακτης ανάγκης’ που παρουσιάζονταν ως προσωρινά μέτρα ή εκσυγχρονισμός στους Πολίτες στους οποίους δινόταν και δίνεται η υπόσχεση ενός καλύτερου αύριο στο πολύ απώτερο μέλλον ή μία απειλή χειροτέρευσης της κατάστασης εάν δεν δεχθούν να χάσουν τα κεκτημένα τους.
3. Άμεση επίθεση στην αγοραστική δύναμη των Πολιτών με την πρόφαση κρίσεων οι οποίες αυθαίρετα προκαλούνται από τους ίδιους και μπορούν να κατασταλούν άμεσα και μέσω των οποίων ανεβάζουν τις τιμές. Αυτό προκαλεί υποβίβαση των Πολιτών σε μία μεγάλη χαμηλή εργατική τάξη και προσδίδει και πάλι μετά από περίπου 100 χρόνια τον φόβο της καθημερινής εξασφάλισης αναγκών άμεσης ανάγκης όπως η πληρωμή φωτός, νερού, στέγης, φαγητού, και ρουχισμού. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί απελπισία και υποδούλωση για ένα κυριολεκτικά κομμάτι ψωμί στον μεγάλο κεφαλαιούχο και τις απαιτήσεις του ( π.χ. η πίστη στην πολυεθνική σε σημείο που ο εργαζόμενος ζεί μόνο μέσα σε αυτή για αυτή και εργάζεται και δωρεάν ), ακριβώς όπως στην βιομηχανική εποχή του 19ου αιώνα.
4. Άμεση επίθεση στην αίσθηση δύναμης του λαού να έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα / επίδραση στο καθημερινό γίγνεσθαι μέσω της τρομοκρατίας, τόσο της παγκόσμιας ( π.χ. ψυχρού πολέμου, ταλιμπάν, κλπ ) όσο και της εγχώριας ( βία στα σχολεία όπως το λουτρό αίματος στο Κόλουμπαϊν, βία στους δρόμους και τις γειτονιές με τις διάφορες άγριες δολοφονίες / ληστείες / βιασμοί / απαγωγές / διαρρήξεις / ναρκωτικά και πορνεία, βία μέσα στα σπίτια με γονείς τέρατα που εκπορνεύουν τα παιδιά τους όπως στην περίπτωση της Αυστρίας και άλλων χωρών, κλπ ). Αυτό προκαλεί παθητικότητα και έλλειψη αντιδραστικότητας στον Λαό σε οποιονδήποτε του παρουσιάζεται ως δυνατός ασχέτως αποδείξεων ή της πηγής της δύναμης του.
Με αυτά τα βήματα και ενόσω δεν υπήρχε δυνατότητα χρόνου για να ανανήψει ο Λαός από τις απώλειες λόγω των Παγκοσμίων Πολέμων και των αναταραχών ( τόσο σε Ανθρώπινο όσο και σε υλικό δυναμικό ) οι μεγάλοι κεφαλαιούχοι που είχαν αναγκαστεί να υποχωρήσουν, να αναδιπλωθούν και να ζήσουν λάθρα με τον φόβο του Λαού μπόρεσαν να ξαναπάρουν το πάνω χέρι εκφοβίζοντας έναν Παγκόσμιο Λαό με την φρίκη του πολέμου ακόμα νωπή.
Όμως οι μεγάλοι κεφαλαιούχοι έμαθαν από τον Λαό το εξής : τον συνδικαλισμό. Συνενώθηκαν παγκοσμίως φτιάχνοντας συνεταιρισμούς οικονομικής ( δικής τους αλληλεγγύης και αρωγής ) πολιτικής όπως η ΕΟΚ / Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και άλλες τέτοιες ομάδες οι οποίες είναι στην ουσία συνδικαλιστικές των μεγάλων κεφαλαιούχων ενάντια στους Λαούς, τις συντεχνίες και συνδικαλισμό των οποίων διέλυσαν.
Έτσι ερχόμαστε στην Παγκοσμιοποίηση και στην τωρινή μαζική υπεξαίρεση και κλοπή όλων των χρημάτων και περιουσιών που έχουν απομείνει στα απομεινάρια του Κράτους Πρόνοιας των εκατοντάδων χιλιάδων ή εκατομμυρίων εργαζομένων ανά χώρα με την ενοποίηση των ταμείων ( πρώτα εγχώρια και μετά διεθνώς ), την διασκόρπιση του χρήματος που απελευθερώνεται δολίως από αυτή την ενοποίηση ( αφού ταμεία τα οποία χαρακτηρίζονται ως ελλειμματικά συνενώνονται με εύρωστα, αναγκάζοντας το εύρωστο να εξισωθεί προς τα κάτω και τα χρήματα του να χαθούν με την ασαφή / γενική δικαιολογία του ισοψηφισμού / αλληλοϋποστήριξης των ταμείων ).
Στο επόμενο άρθρο μας θα εξηγήσουμε με την Ελληνική πραγματικότητα όλα τα παραπάνω στάδια και καλούμε να συμβάλλετε με μία εξιστόρηση από την δική σας χώρα.