Με τεράστια δαπάνη ανθρωπίνου και υλικού δυναμικού διεξήχθη η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου όπου 2008 άνθρωποι σε κάθε φάση του καλλιτεχνικού μέρους, διαφορετικοί κάθε φορά, προσπάθησαν να παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα το οποίο να εξυμνεί την «τεχνολογική ισχύ και το ανθρώπινο στοιχείο».
Δυστυχώς, παρ’ όλη την τεράστια σπατάλη και ανθρώπων και χρήματος για τις εγκαταστάσεις, τα πυροτεχνήματα, τα κουστούμια για 2008 άτομα κάθε φορά, τα σκηνικά και τα ειδικά τεχνολογικά αντικείμενα τα οποία δεν φαίνονται να έχουν δυνατότητα επαναχρησιμοποίησης για κάποιο άλλο πιο εποικοδομητικό σκοπό στο μέλλον, το ανθρώπινο στοιχείο και το τεχνολογικό πέρασαν αόρατα, ακυρώνοντας το ένα το άλλο.
Οι μυριάδες άνθρωποι που έλαβαν μέρος στις παραστάσεις δεν έλαβαν μέρος ως άνθρωποι αλλά ως εργαλεία ή μηχανισμοί κίνησης σκηνικών. Η σκηνοθεσία δεν ήταν γύρω από αυτούς και τους χρησιμοποιούσε ως μέσο ( μέσα σε τεράστιες ψηφίδες τυπογραφείου, μέσα στη σκιά κουνώντας διαχωριστικά ή περίεργα κουπιά, ως πινέλα και άλλα είδη γραφικής ύλης ή ως μεταφορικό μέσο για ηγετικά σύμβολα ) και όχι ως σκοπό όπως και θα έπρεπε εάν θέλαμε να αναδείξουμε τον δημιουργό της τεχνολογίας : αυτός ο οποίος εξυμνείται σε οποιαδήποτε περίπτωση είναι αυτός ο οποίος είναι το κέντρο της προσοχής και δεν είναι τόσο πολυπληθής ώστε να μοιάζει με θάλασσα, της οποίας τα κύματα δεν προσέχεις.
Τα κατά καιρούς δυνατόν να εντυπωσιάσουν τεχνολογικά στοιχεία ( οθόνες προβολής και ολογραμμάτων και άλλα παρόμοια πράγματα ) δεν το κατάφερναν διότι είτε κρυβόταν πίσω από την λαοθάλασσα των 2008 ατόμων είτε παρουσίαζαν κάτι το οποίο ήταν πολύ αφαιρετικό και δεν υποβοηθούταν από την χορογραφία των εθελοντών οι οποίοι είχαν εξαίρετη επίδοση σε αυτό που τους είχαν δώσει να κάνουν.
Στην ουσία και εάν κάνουμε μία ανάλυση περιεχομένου της τελετής έναρξης, τα μόνα άτομα / σύμβολα τα οποία κάπως ξεχώρισαν δεν ήταν το ανθρώπινο ή τεχνολογικό στοιχείο αλλά το ηγετικό : από τους αντιπροσώπους των Κινεζικών δυναστειών έως τους διάφορους ηγέτες χωρών που χαιρετούσαν τους αθλητές, το ηγετικό στοιχείο και η έννοια της ολιγαρχίας σε διάφορα επίπεδα κυριάρχησε. Πέρα από τα πράγματα τα οποία υπήρχαν και τα οποία στηρίζουν την ανάλυση αυτή, ας σκεφτούμε και αυτά τα οποία δεν υπήρχαν και που τουλάχιστον για την Κίνα ήταν σημαντικοί παράγοντες και στο ανθρώπινο της δυναμικό και στην τεχνολογία της : η δύναμη του λαού η οποία μπόρεσε επανειλημμένως να σταματήσει την καταπίεση τουλάχιστον των λίγων ( αυτοκρατόρων και αριστοκρατίας ) και να προσχωρήσει στον εκσυγχρονισμό ( εκπαίδευση για όλους και εξασφάλιση του ελάχιστου ανεκτού βιοτικού επιπέδου ) ήταν απούσα λες και στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας υπάρχουν ακόμα αυτοκράτορες, μανδαρίνοι και αυλές.