Κατόπιν ερωτήσεων αναγνωστών και φίλων επί της δύναμης και της δυνατότητας να ασκηθεί / εφαρμοσθεί ο Νόμος στους υπουργούς και άλλους πολιτικούς οι οποίοι θρασύτατα και απροκάλυπτα τον καταπατούν διότι προστατεύονται από τον χουντικό Νόμο περί ασυλίας υπουργών και βουλευτών, ερχόμαστε ως ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ, αφού ερευνήσαμε το θέμα, να σας κάνουμε γνωστό το ‘δίπορτο’.
Το ‘δίπορτο’ αυτό έχει ως εξής : ο υπουργός περιστοιχίζεται από μία αυλή ( ή και τάφρο ) συμβούλων και άλλων ‘γραμματέων’ οι οποίοι είναι αυτοί που διορίζονται από τον ίδιο τον υπουργό ή μετατάσσονται με άλλον τρόπο ώστε να βρίσκονται κοντά του. Αυτοί είναι οι οποίοι κατευθύνουν τον υπουργό, τουλάχιστον σε ένα ικανό κομμάτι των αρμοδιοτήτων που αναθέτει ο Νόμος και το Σύνταγμα σε αυτόν, πάντα σύμφωνα με τις γενικές κατευθυντήριες γραμμές οι οποίες ακολουθούνται από όλα τα κράτη όπως έχουμε αναλύσει σε άλλο άρθρο μας ( βλ. « Ποιος Κυβερνάει Αυτόν τον Τόπο» ).
Έτσι ένα αίτημα από Πολίτη, μία καταγγελία ή ο,τιδήποτε άλλο θελήσει ο Πολίτης να απευθύνει στον υπουργό όπως διατάσσει ο Νόμος δεν φτάνει ποτέ ( θεωρητικά ) αλλά θα διευθετηθεί από τον σύμβουλο επί της κατηγορίας των θεμάτων που ταιριάζει το κάθε αίτημα. Ο υπουργός δεν υπογράφει ούτε φαίνεται πουθενά ότι έχει λάβει γνώση. Έτσι με αυτό το ‘δίπορτο’, εάν κάτι το κάνει καλά ο σύμβουλος σε επικοινωνιακό επίπεδο, την ‘δόξα’ την παίρνει ο υπουργός. Εάν κάτι δεν πάει καλά σε βαθμό που να μην μπορούν να το αγνοήσουν πλέον ( όπως στην περίπτωση του σκανδάλου του Βατοπεδίου ) την ήττα / κατακραυγή ο υπουργός θα την αποσοβήσει και θα την αποφύγει λέγοντας την φράση που προσφάτως ακούσαμε από τον Κ. Καραμανλή στην εν λόγω υπόθεση « δεν είχα ενημερωθεί / λάβει γνώση » ( ακριβώς όπως είχε πεί και για την υπόθεση Ζαχόπουλου και την εμπλοκή του προσωπικού του γραφείου ).
Όμως, σε ένα ‘δίπορτο’ μπορεί να ‘ μπεί και βγεί’ και άλλος από αυτούς που το δημιούργησαν.
Οι σύμβουλοι δεν καλύπτονται από την υπουργική και βουλευτική ασυλία. Είναι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι ή απλοί συνεργάτες με αναθέσεις έργου ή συμβάσεις και ο Νόμος σε αυτούς εφαρμόζεται πλήρως. Όταν λοιπόν θέλουμε να ελέγξουμε νομικά έναν υπουργό ή ένα υπουργείο η νομική δίωξη κατ’ αρχάς θα γίνει στους συμβούλους που είτε υπογράφουν είτε είναι οι εντεταλμένοι σύμβουλοι του υπογράφοντος υπουργού ως δολίως φερόμενοι, υπονομευτές του Νόμου, του Συντάγματος και / ή του Κράτους, αναλόγως την περίπτωση.
Αυτά, για περιπτώσεις ποινικής δίωξης για εγκλήματα κατά του ατόμου, του Ανθρώπου και του Πολίτη.
Εάν πρόκειται για αστικής, διοικητικής φύσεως ή περί παράβασης καθήκοντος η διαδικασία είναι ακόμα πιο απλή.
Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τους φερόμενους ως ‘παντοδύναμους’ γραμματείς, διοικητές, προέδρους, παρέδρους, κλπ οι οποίοι δεν προστατεύονται ούτε στον ίδιο βαθμό που το κάνουν οι βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργός, πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Έτσι λοιπόν βλέπουμε ότι ακόμα και ένας καταχρηστικός Νόμος εντός του Συντάγματος ο οποίος προστέθηκε εν καιρώ χούντας και προασπίστηκε ενδελεχώς από τις ‘δημοκρατικές’ κυβερνήσεις που ακολούθησαν, δεν μπορεί να περιορίσει τον έλεγχο και την δύναμη του Πολίτη παρά μόνο εάν το Πολίτευμα αλλάξει εμφανώς.
Με αυτή την εισαγωγή στο Πρωτοχρονιάτικο Δώρο μας προς τα εσάς ελπίζουμε να σας έχουμε απαντήσει σε αυτό το ερώτημα που τόσο συχνά προκύπτει.