Στην Ανθρωπότητα ανέκαθεν υπάρχει μία διττότητα, κατ’ ουσίαν δύο ομάδες οι οποίες ανταγωνίζονται προς επιδίωξη δύο εκ διαμέτρου αντιθέτων καταστάσεων :
η μία ομάδα είναι τυπικά ολιγάριθμη και επιδιώκει την πλήρη υποδούλωση και εκμετάλλευση όχι μόνο όσων δεν ανήκουν στην ομάδα αυτή αλλά και των ίδιων των μελών της. Η άλλη ομάδα τυπικά είναι πολυάριθμη και επιδιώκει τουλάχιστον εξασφάλιση ικανοποιητικής επιβίωσης – διαβίωσης σε περιβάλλον όσο το δυνατόν λιγότερο ανταγωνιστικό. Η έκφραση των ομάδων αυτών αλλάζει ονομασία και / ή κατηγοριοποίηση αναλόγως το πρίσμα μέσα από το οποίο θέλουμε να τις αναλύσουμε.
Στην πολιτική και την κοινωνία αυτό εκφράζεται μέσω της συντηρητικής – δεξιάς νοοτροπίας και μέσω της φιλοδημοκρατικής – αριστεράς νοοτροπίας.
Όμως στο τωρινό πολιτικό φάσμα έχουμε το εξής πρωτοφανές φαινόμενο : αντί για αντιπροσώπευση και των δύο ομάδων, και στην αριστερά έχουμε υποστήριξη της δεξιάς και της δεξιάς φιλοσοφίας ΕΝΩ προβάλλεται η εναντιότητα τους σε αυτήν. Εδώ θα δούμε και πώς το πετυχαίνουν αυτό και τους λόγους που διαφαίνεται να το κάνουν.
Όταν ένα κόμμα ( ασχέτου προσανατολισμού ) πραγματικά διεκδικεί την εξουσία και την προτίμηση του Λαού, κάνει πολύ συγκεκριμένα βήματα για να το πετύχει, όποια και εάν είναι η φιλοσοφία του ή οι στόχοι κατόπιν εξασφάλισης της εξουσίας. Συγκεκριμένα, κάθε κόμμα που σοβαρά διεκδικεί την ηγεσία μίας χώρας :
1. διαθέτει συγκεκριμένο πρόγραμμα διακυβέρνησης σε όλους ή τουλάχιστον τους βασικούς τομείς μίας χώρας – κράτους ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΞΑΓΓΕΛΛΕΙ, ΤΟΥΣ ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΩΣ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΣΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΝΑ. Αντιθέτως, το ΚΚΕ αλλά και οι διάφορες παραφυάδες του ( βλ. ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, ΣΥΡΙΖΑ, κλπ ) κάνουν πολύ συχνά σχολιασμό επί των τρωτών / επιλογών κλπ των άλλων κομμάτων αλλά ποτέ δεν λένε στον Λαό τι πρόκειται να κάνουν οι ίδιοι. Πέρα από την ξύλινη γλώσσα και τον τυποποιημένο σχολιασμό δεν ενημερώνουν τους Πολίτες ( εμπεριστατωμένα και τεκμηριωμένα ) ότι οι πολιτικές των άλλων κομμάτων είναι αντιλαϊκές ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΤΟ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΟΓΩ ΣΥΓΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ . Αυτή η απόδειξη ότι τα άλλα κόμματα δολίως προσπαθούν να εξαπατήσουν τον Λαό φοβίζοντας τον και εκβιάζοντας τον ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από τα προβλήματα εκτός των εξοντωτικών μέτρων που τα άλλα κόμματα προαναγγέλλουν θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο εάν το ΚΚΕ παρουσίαζε ένα πρόγραμμα που αποδείκνυε διέξοδο με προστασία της καθημερινής διαβίωσης του Λαού. Αυτό δεν γίνεται, και σκέτη κριτική χωρίς προσφορά της εναλλακτικής λύσης δεν κερδίζει ψήφους και επιπλέον καταρρακώνει και το ηθικό του Λαού.
2. διαθέτει ηγέτη / αρχηγό κόμματος ( ασχέτως τιτλοφόρησης ) ο οποίος ( ασχέτως φύλου και ηλικίας ) μπορεί να εμπνεύσει στον Λαό εμπιστοσύνη ότι είναι δυνατός, στιβαρός και αποφασισμένος να υπερασπιστεί και τα πιστεύω του και τους στόχους του και βεβαίως τον Λαό σε περίπτωση που τον επιλέξει. Ο πολύ καλός αρχηγός πείθει ότι μπορεί να το κάνει ακόμα και εάν ο Λαός δεν τον επιλέξει. Όλα τα κόμματα εξουσίας επενδύουν τεράστια κονδύλια στους λεγόμενους image makers ( διαμορφωτές επικοινωνιακής εικόνας ) για να διαμορφώσουν κατ’ ουσίαν ασπόνδυλα άτομα με μηδενική ικανότητα να πάρουν είτε αποφάσεις είτε ευθύνες, ακόμα και για να κρατήσουν έναν ευφυή διάλογο ο οποίος δεν είναι προκατασκευασμένος και προσυμφωνημένος ώστε να μπορέσουν για τις λίγες εμφανίσεις που κάνουν να παίξουν τον ρόλο του ηγέτη που περιγράψαμε κάπως ικανοποιητικά. Αντιθέτως, το ΚΚΕ έχει να επιδείξει ως ηγέτη μία γυναίκα χωρίς δυναμισμό με καμμία προσωπικότητα και, με την τελευταία της ολιγόλεπτη εμφάνιση μέσω των ΜΜΕ στην ομιλία της στην Θεσσαλονίκη, χωρίς ευφράδεια και συστηματική σκέψη. Η σε μορφή κουτσομπολιού ομιλία της – κριτική των άλλων κομμάτων παρέπεμπε σε εικόνες όχι αρχηγού αλλά αμφίβολης αντικειμενικότητος νοικοκυράς χωριού παλαιοτέρων εποχών ( ιδίως με τον τρόπο που χρησιμοποιούσε το podium σαν το περβάζι του παραθύρου της ενώ κάνει διάλειμμα από το άπλωμα της μπουγάδας ) από την οποία το μεγαλύτερο ποσοστό των Ανθρώπων κρατάει αποστάσεις ή παντελώς την απορρίπτει. Όσον αφορά δε το θέμα ηγεσίας των παρεμφερών κομμάτων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν με όποιο τρόπο μπορούν ότι δεν ξέρουν ούτε να διαλέγουν ηγέτη και ούτε φυσικά να κυβερνούν.
3. τα κόμματα που θέλουν να κυβερνήσουν και που σοβαρά διεκδικούν την εξουσία φροντίζουν να δείχνουν ότι διαθέτουν ένθερμους υποστηρικτές γεμάτους ενθουσιασμό και αποφασιστικότητα για το μέλλον. Για αυτό τα κόμματα εξουσίας έχουν την λεγόμενη ‘κλάκα’ η οποία θα ζητωκραύγαζε ακόμα και εάν ο ηγέτης του κάθε κόμματος προανήγγειλε την μεθοδευμένη τους εκτέλεση για το ‘κοινό καλό’. Εξαίρετο παράδειγμα είναι το κοινό του Κ. Καραμανλή στις παρουσίες του στην ΔΕΘ φέτος. Αντιθέτως, το κοινό του ΚΚΕ που προβλήθηκε από τα ΜΜΕ εχθές θα ήταν πολύ πιο αρμόζον σε κηδεία ή μνημόσυνο και όχι σε συγκέντρωση υποψήφιου ηγέτη της χώρας. Και μόνο η αίσθηση κατάθλιψης και αδράνειας του κοινού της Α. Παπαρήγα εξυπηρετεί ως παράδειγμα προς αποφυγή διότι κανείς δεν θέλει να αισθάνεται έτσι. Όλοι επιζητούν και δικαίως αίσθηση ανάτασης ( εξ ου και το σλόγκαν του ΠΑΣΟΚ ). Οι σημαίες, πέραν του γεγονότος ότι ήταν μόνο κόκκινες χωρίς να είναι και Ελληνικές, δεν κουνιόταν ενώ θα έπρεπε να ανεμίζουν ακριβώς όπως ένας απελευθερωτής ανεμίζει την σημαία στο τέλος της νικηφόρας μάχης του ( δεν υπάρχει άλλος λόγος που όλα τα άλλα κόμματα διαθέτουν ειδικά εκπαιδευμένο κοινό από την πελατειακή τους βάση που κάνει ακριβώς αυτό και μάλιστα έχει και ό,τι χρειάζεται για να συνοδέψει τη ζωντάνια αυτή και την εντύπωση της νίκης με αρκετό θόρυβο, κόρνες, κλπ ). Ιδιαίτερα στην περίπτωση του ΚΚΕ θα μπορούσε πανεύκολα να μαζέψει κοινό ειλικρινές με ξέχειλο ενθουσιασμό εάν έκανε προβολή προγραμματικών δηλώσεων σε τελείως διαφορετική λογική από τους υπόλοιπους και είχε στην ηγεσία όχι έναν δεινόσαυρο του παρελθόντος ( η ηλικία δεν έχει σημασία ) αλλά ένα άτομο γεμάτο μαχητικότητα και δυνατό λόγο όπως π.χ. η Λιάνα Κανέλλη, ή του Σ. Χαλβατζή.
Βλέπουμε λοιπόν στην αριστερά μία ομάδα κομμάτων τα οποία περιέργως και ενώ τυπικά κατεβαίνουν προς διεκδίκησης της εξουσίας της Ελλάδος μέσω της ψήφου του Λαού, κάνουν ακριβώς τα αντίθετα βήματα από αυτά που θα τους επέτρεπαν να δώσουν το μήνυμα τους. Αντί να δίνουν λύσεις ή απλώς να παρουσιάζουν ένα πρόγραμμα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, απλώς κάνουν κριτική στο επίπεδο που θα την έκανε ο οποιοσδήποτε ( από τον Λ. Λαζόπουλο έως τον Π. Τσίμα ). Αντί να έχουν έναν εμπνευσμένο ή τουλάχιστον ικανό ηγέτη, ή δεν έχουν ηγέτη καν ή ο ηγέτης τους παρουσιάζεται ως αδόκιμος ή άχρηστος για τις περιστάσεις. Αντί να έχουν ή να εμπνέουν ενθουσιασμό στο κοινό τους κάνουν ό,τι μπορούν για να το κοιμίσουν, αδρανοποιήσουν και ατονίσουν. Ως αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτοι από την μεταπολίτευση και πέρα από την οργάνωση κάποιας τυποποιημένης διαδήλωσης δεν κάνουν τίποτα για να δώσουν στον λαό όπλα ενάντια στην καταπίεση όπως η υποστήριξη Πολιτών νομικά με συνεχείς προσφυγές στο ΣτΕ και γενικώς την Δικαιοσύνη ( εντός και εκτός της Ελλάδος ) προς προάσπιση των Συνταγματικών και Ανθρωπινών Δικαιωμάτων των Ελλήνων.
Στην ουσία, με αυτή την εικόνα επιστημονικά και τεχνοκρατικά οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι κανένα κόμμα της αριστεράς δεν θέλει να κυβερνήσει. Αυτό ακριβώς μου ειπώθηκε ευθαρσώς από το 1984 -85 όπου κατά λέξη εκπρόσωπος του ΚΚΕ δήλωσε : « εμείς δεν θέλουμε ούτε ενδιαφερόμαστε να κυβερνήσουμε, είμαστε σαν τους πρώτους χριστιανούς και μας ενδιαφέρει ο κόσμος σιγά- σιγά μόνος του να καταλάβει » .
Αυτό βέβαια που παρέλειψε να πεί είναι ότι οι πρώτοι Χριστιανοί και ενδιαφέρονταν και αγωνίστηκαν μέχρις εσχάτων να ανατρέψουν όποιον οι ίδιοι εξελάμβαναν ως κυβερνώντα / κυβερνών σύστημα ώστε να εγκαθιδρυθεί το κυβερνών σύστημα που πρέσβευαν : ο Χριστός επί της γής με την πολιτική της πραγματικής Αγάπης ( τι είναι αυτό και πώς εξηγείται χωρίς θρησκόληπτους όρους θα εξηγηθεί σε άλλο άρθρο εκτός αυτής της δεσμίδας ).
Οι πρώτοι Χριστιανοί πέτυχαν τόσο καλά τον σκοπό τους που χρειάστηκε ο Μέγας Κωνσταντίνος να καπηλευτεί την δική τους εργασία και καρπό και ενώ ουδέποτε υπήρξε Χριστιανός ούτε κατ’ όνομα ούτε κατά συμπεριφορά, να επιβάλει και να εκφυλίσει το πιο ριζοσπαστικό και φιλολαϊκό, Ανθρωπιστικό κίνημα Παγκοσμίου βεληνεκούς με το να εντάξει υπό τον τίτλο του Χριστιανού πλήθη ειδωλολατρών, εγκάθετων και Αντιανθρωπιστών ώστε να πάρει ο Χριστιανισμός το ασφυκτικά τυραννικό προφίλ διοίκησης και φιλαργυρίας των απανταχού ιερατείων.
Με την ίδια λοιπόν λογική που ο πραγματικός Χριστιανισμός έχει εκλείψει ως επίσημο κίνημα λόγω της υπάρξεως της οργανωμένης εκκλησίας που το καπηλεύεται και δεν επιτρέπει ( κατά γενικό κανόνα ) την εφαρμογή του, έτσι και ο πραγματικός κομμουνισμός εξέλιπε από την στιγμή που το καπηλεύτηκε το κάθε κομμουνιστικό κόμμα στην Ρωσία ( με αποκορύφωμα τον Λένιν στην αντίστοιχο ρόλο του Μ. Κωνσταντίνου ), την Κίνα, τα Βαλκάνια, κ. ά. . Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση πλέον.