Ανέκαθεν στην μεταπολίτευση ο τρόπος ελέγχου που επιχειρείται ώστε να μην εκφραστεί η πραγματική Λαϊκή Βούληση των Ελλήνων είναι η κάκιστη και πολύ μεροληπτική υπέρ του κάθε αντιλαϊκού φορέα διδαχή της Ιστορίας και ιδιαιτέρως στα πλαίσια της Ελληνικής Ιστορίας μία σχεδόν παντελής αποχή από την διδαχή της μεταπολεμικής εποχής στην Ελλάδα, καθόλου της περιόδου της Κατοχής όπως πραγματικά θα έπρεπε να διδάσκεται και με τον περιορισμό στην στείρα αναφορά απλών ονομάτων και μαχών σε κάθε άλλη περίπτωση. Ο εξαναγκασμός στην παπαγαλία δίνει την χαριστική βολή στο ήδη ψυχορραγούν ενδιαφέρον του μαθητή για την πολύ πρόσφατη Ελληνική Ιστορία.
Έτσι όμως, λίγοι από μας έχουν μάθει πραγματικά την πραγματική φύση της φυλής μας και της κουλτούρας μας, έχουν γίνει οι περισσότεροι από εμάς ευκολόπιστοι στην κάθε κακολόγηση του τι είναι ο Έλληνας και πώς συμπεριφέρεται και δεν μπορούμε εύκολα να ξεχωρίσουμε τι είναι πραγματική Λαϊκή αντίδραση και τι είναι καπήλευση μίας πολύ δυνατής συμπεριφοράς ώστε να παρουσιαστεί ως κακή, επικίνδυνη ή υποανάπτυκτη.
Επειδή λοιπόν, τώρα που έχουμε μπεί στον Δεκέμβρη, όλοι περιμένουν ότι οδεύουμε σε διάφορες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, διαδηλώσεις και ταραχές, επειδή ρεπορτάζ τρομολάγνα ανακοινώνουν περί ορδών αλλοδαπών που έρχονται να καταστρέψουν και γενικώς να προκαλέσουν συνθήκες εκτάκτου ανάγκης, είναι η στιγμή να δούμε στην πολύ πρόσφατη ιστορία μας ως Έλληνες ακριβώς πώς διαδηλώνουν οι Έλληνες και τι θέση έχει η βία σε τέτοια σκηνικά και από ποιούς.
Όταν οι Ναζί κατέλαβαν την Αθήνα, δείχνοντας με δραματικό τρόπο ότι επιθυμούσαν την εξαφάνιση των Ελλήνων και την πλήρη εκμετάλλευση τους όχι διαφορετικά από ότι σήμερα αλλά απλώς με τα όπλα και την βία του δυνατού πολύ πιο επίσημα ανακοινωμένη, οι Έλληνες δεν υποτάχτηκαν : δημιούργησαν τον λεγόμενο Αγώνα των Πόλεων με σειρά Εθνικών εκδηλώσεων και κινητοποιήσεις για την διεκδίκηση βιοτικών αιτημάτων. Μιλάμε δηλαδή για συλλαλητήρια ενάντια σε κάνες πολυβόλων προτεταμένες στο σύνολο του Λαού που διαδήλωνε για να εξαναγκάσουν ειρηνικά τους Ναζί να μην δρούν ναζιστικά.
Η βία πάντα ξεκινούσε και ερχόταν από τον κατακτητή με την μορφή του ελεύθερου πύρ και την απώλεια πολλών διαδηλωτών. Οι διαδηλωτές ήταν άοπλοι και πάντα σε άμυνα ακόμα και όταν υπήρξαν συμπλοκές και πάντα αυτός που υποχωρούσε τελικά ήταν ο Ναζί. Δεν μιλάμε για τους αντάρτες των βουνών αλλά για τον καθημερινό Πολίτη που μπορεί να ήταν ή και να μην ήταν οργανωμένος σε οποιαδήποτε ομάδα εκτός του ότι ανήκε στο Ελληνικό Έθνος. Η μαχητική συνείδηση που ο κάθε Πολίτης ανέπτυξε πήρε μορφή Δημοκρατική, ποτέ δολοφονική ή καταστροφική και πάντα εποικοδομητική.
Έτσι για πρώτη φορά την 25η Μαρτίου του 1942, παρ’ όλες τις επιθέσεις των καραμπινιέρων διαδήλωσαν έως το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και το κάλυψαν με λουλούδια. Δεν κατέστρεψαν τίποτα και δεν απέτυχαν να κάνουν αυτό το οποίο ήθελαν.
Τον Δεκέμβριο του 1942 πέτυχαν με την διαδήλωση τους και την αιματηρή συμπλοκή που ακολουθήθηκε λόγω επίθεσης του κατακτητή να μην γίνει ούτε πολιτική επιστράτευση ούτε και αποστολή εργατών στα γερμανικά εργοστάσια.
Το Ιούνιο του 1943 ακόμα μία φορά πέτυχαν την επίσημη διαβεβαίωση ότι δεν πρόκειται να συμβεί η πολιτική επιστράτευση που επιχειρήθηκε.
Την 25η Μαρτίου του 1943 πέτυχαν να γιορτάσουν την επέτειο με Ελληνικές Σημαίες και λάβαρα μπροστά στον κατακτητή και την 22α Ιουλίου 1943 πέτυχαν να ματαιωθεί η εξάπλωση της βουλγαρικής κατοχής στην υπόλοιπη Μακεδονία.
Όλα αυτά τα πέτυχαν Πολίτες, όχι στρατιώτες ή οργανώσεις παρ’ όλο που υπήρχαν και συνεργασίες και συντονισμός με αυτές ( π.χ. ΕΑΜ ). Ο αγώνας γίνεται μόνο από τον Έλληνα Πολίτη και παρ’ όλο που οι θυσίες που γίνονται είναι μεγάλες διότι σε κάθε μία από αυτές τις εκδηλώσεις και συλλαλητήρια υπήρχαν πολυάριθμοι νεκροί και τραυματίες ανάμεσα στους Έλληνες και όλοι όσοι έλαβαν μέρος το γνώριζαν αφ’ ης εξ αρχής ότι αυτό θα συνέβαινε.
Το ίδιο συνέβη αργότερα στα Δεκεμβριανά από τους Πολίτες ( όχι τους πολιτικούς φορείς ), και εδώ έχουμε και την πρώτη προσπάθεια αμαύρωσης και προβοκάτσιας καθ’ ότι οι συμπλοκές που επακολουθούν εξυπηρετούν μόνο την διάσπαση αυτών που μήνες πρίν δεν διασπάσθηκαν από τον Άξονα.
Έκτοτε μαζί με τις εκδηλώσεις του Ελληνικού τρόπου διαγωγής σε συλλαλητήριο, όπως τον περιγράψαμε, αμαυρώνεται ταυτόχρονα και από εχθροπραξίες που δίνουνε την δικαιολογία που δεν είχαν οι Ναζί για να ανοίξουν το πύρ της βίας. Παρ’ όλα αυτά ο Ελληνικός Λαός δεν σταμάτησε να διαδηλώνει και να πετυχαίνει έτσι νίκες πολιτικής και ουσιαστικής φύσεως ακόμα και εάν το μόνο που αποκόμιζε ήταν μία αναστολή της όποιας αντιλαϊκής συμπεριφοράς από τους κρατούντες και τις κυβερνήσεις που εγκαθίδρυαν.
Νεκροί και αίμα πάντα έπεφταν και πέφτουν και πάντα τα θύματα είναι από τον Λαό, ακόμα και στις πολύ σπάνιες περιπτώσεις εκείνες που τυχαίνουν να φορούν στολή. Και για να μην προσέχουμε την βία, την απειλή, το αίμα και τους νεκρούς η διάσπαση που επιφέρει η προβοκάτσια γίνεται με τις μαζικές υλικές καταστροφές αγνώστων που κρύβουν το πρόσωπο τους εκατέρωθεν ( είτε φορούν είτε δεν φορούν στολή αστυνομικού ).
Ο Έλληνας, όσο θυμωμένος και να είναι δεν καταστρέφει περιουσία που ξέρει ότι θα την ξαναπληρώσει ούτε χάνει το πλεονέκτημα του δίνοντας λαβές για να μην ακουσθεί το μήνυμα του. Αυτό το κάνουνε οι προβοκάτορες και για αυτό τον λόγο καλύπτουν το πρόσωπο τους όπως στην κατοχή ήταν οι καταδότες και οι δοσίλογοι που φορούσαν μάσκα και κουκούλα.
Πολλοί λένε ότι οι εποχές αυτές πέρασαν με την λήξη του εμφυλίου, την επέλαση της Χούντας και την μεταπολίτευση. Αυτό όμως είναι ψευδές διότι δεν σταμάτησε ο Λαός να διαδηλώνει και να υφίσταται απώλειες από κάθε έναν στην θέση των Ναζί είτε αυτό λεγότανε Παλάτι, είτε Δεξιά, είτε Αστυνομία, είτε Χωροφυλακή, είτε Κυβέρνηση.
Και για του λόγου το αληθές θα παραθέσουμε και άλλα παραδείγματα που δεν έχουν επετείους όπως το Πολυτεχνείο και που, στις παλαιές εφημερίδες που υπάρχουν φαντάζουν σαν σημερινά νέα, σημερινά ζητήματα, σημερινά Λαϊκά αιτήματα, σημερινό οικονομικό ‘αδιέξοδο’ και εξόντωση και σημερινό Ανθρώπινο πόνο με θύματα εργαζόμενους, οικογενειάρχες, φοιτητές, μαθητές και παιδιά.
Τα εγκλήματα και οι δολοφονίες όπως του Μ. Καλτεζά, του Α. Γρηγορόπουλου, του Σ. Πέτρουλα και τόσων άλλων που δεν αναφέρονται δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, είναι το κλασικό φαινόμενο βίας και προσπάθειας να πνιγεί και να σβήσει η Λαϊκή εκδήλωση άοπλων Ανθρώπων που όμως δεν φοβούνται τον τραμπουκισμό.
Στα ντοκουμέντα των εφημερίδων του 1960 οι ίδιοι τίτλοι περί Δικαιωμάτων εργαζομένων που καταπατήθηκαν, περί παιδιών που πυροβολήθηκαν, φοιτητών που ξυλοκοπήθηκαν επειδή διαδήλωναν ειρηνικά ή σε μεγάλους αριθμούς για το Δικαίωμα της αξιοπρεπούς διαβίωσης, της ελεύθερης σκέψης, της Δημοκρατίας είναι πηχυαίοι. Οι ίδιες αντιδράσεις που και τώρα οι Πολίτες έχουν υπήρχαν και τότε και συνεπώς η ίδια κοινωνικοποίηση και πολιτικοποίηση που επικρατούσε τότε υπάρχει και σήμερα.
Και αυτό δεν μπορεί να μην συμβαίνει διότι ο Έλληνας είναι και ήταν και νομοταγής και υπέρ της Ελευθερίας και της Ισότητας. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να μην αποκτάει μαχητική πολιτική ταυτότητα όταν γύρω του η ανομία και η ασυδοσία οργιάζει ενώ ο ίδιος αδικείται, φιμώνεται και αστυνομοκρατείται.
Και για αυτό τον λόγο επειδή είναι φυσικό γνώρισμα των Ελλήνων να αντιδρούν και Δημοκρατικά και Ειρηνικά ( δηλαδή, ο πλέον εκφοβιστικός τρόπος αντίστασης κατά των εχόντων και κατεχόντων και των υπαλλήλων των ) γίνεται όλη αυτή η προσπάθεια να δειχθεί ότι η Λαϊκή διαδήλωση είναι το ακριβώς αντίθετο ώστε να είναι απορριπτέα από τον ίδιο τον Λαό που την δημιουργεί. Εξ ου και η προβοκάτσια των κουκουλοφόρων / γνωστών αγνώστων / ‘αντιεξουσιαστών’, οι οποίοι επιδεικνύουν απαράδεκτη και χυδαία συμπεριφορά που δεν μπορεί να την εγκολπωθεί κανείς που να έχει κοινωνικοποιηθεί στην Ελλάδα και να διέπεται από την Ελληνική κουλτούρα.
Θα αναλύσουμε λεπτομερώς όλους τους τρόπους υπονόμευσης και επίθεσης κατά αυτού του Δημοκρατικού εργαλείου του Λαού σε προσεχή άρθρα, αλλά κλείνοντας θα πρέπει να απαντήσουμε την φυσική ερώτηση που δημιουργείται διαβάζοντας και βλέποντας όλες αυτές τις ενδείξεις και αποδείξεις :
Μα γιατί υπάρχει τέτοια προσπάθεια κατάπνιξης και επιβολής απόρριψης του συλλαλητηρίου από την ίδια την κοινωνία στην Ελλάδα ;
Πέρα από την ήδη εμφανιζόμενη απάντηση ότι είναι ένα άκρως δυνατό μέσον που πετυχαίνει τους Λαϊκούς στόχους ακόμα και ενάντια σε πολυβόλα όταν πράγματι πραγματοποιείται από τον Λαό, είναι και μία τρανή απόδειξη της Λαϊκής μομφής, της κραυγής ότι δεν υπάρχει Δημοκρατία, δεν υπάρχει Δικαιοσύνη και συνεπώς ο Λαός δεν μπορεί να ακουστεί διαφορετικά.
Ένα πραγματικό συλλαλητήριο είναι ένα βήμα πρίν τις εκλογές και δύο πρίν το δημοψήφισμα.
——————–
Παρακάτω παραθέτουμε φωτογραφίες από εφημερίδες της εποχής (10 Σεπτεμβρίου 1962 και 14 Απριλίου 1962) με τις λεζάντες τους. Εάν επιθυμείτε να διαβάσετε όλο το ρεπορτάζ, επικοινωνείστε μαζί μας και θα σας αποστείλουμε το αρχείο.
