Έχουμε πει πολλές φορές ότι στην κοινωνία η πολιτική είναι στην ουσία το καθοδηγητικό πλαίσιο εντός του οποίου περικλείονται οι συμπεριφορές με τις οποίες ζούμε και δρούμε. Κανένας Άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να υπάρξει χωρίς το πλαίσιο μίας ή πολλών πολιτικών. Ακόμα και στις περιπτώσεις όπου έχουμε να κάνουμε με άτομα καθυποταγμένα, άβουλα ή αδρανή, τα άτομα αυτά ακολουθούν μία πολιτική που τα κάνει να έχουν αυτό το προφίλ. Με αυτό λοιπόν δεδομένο, πώς είναι δυνατόν να μπορούμε να πούμε ότι ο Άνθρωπος απολιτικοποιείται ;
Όπως στην φυσική υπάρχει η ύλη και η αντι-ύλη έτσι και στην κοινωνία υπάρχει η πολιτικοποίηση και η απολιτικοποίηση. Η απολιτικοποίηση είναι η επιλογή στην οποία ωθείται ένας Άνθρωπος να αδρανοποιήσει την κοινωνική του ύπαρξη και συνεπώς να δρα παθητικά αλλά αποφασιστικά στα κοινωνικά δρώμενα και πολιτική ζωή της εν λόγω κοινωνίας.
Αυτό σημαίνει ότι όποιος είναι απολιτικοποιημένος κατ’ ουσίαν είναι αυτός ο οποίος συμβάλλει στο να αυξήσει την ισχύ της οποιαδήποτε κατεστημένης κατάστασης, είτε αυτή είναι καλή είτε κακή. Είναι δηλαδή το βάρος που το μόνο που κάνει είναι να προσδίδει απρόσωπα φόρα σε όποια δύναμη έχει υπερνικήσει τις υπόλοιπες και επιδρά επί του αντικειμένου. Είναι αυτός που χωρίς ίσως να το καταλαβαίνει ενδυναμώνει όποιον εξασκεί εξουσία.
Πώς όμως ορίζουμε την απολιτικοποίηση ;
Απολιτικοποίηση δεν σημαίνει, όπως προβάλλεται με άλλους ορισμούς, η μη συμμετοχή σε συγκεκριμένες πολιτικές διαδικασίες ή κοινωνικά δρώμενα ( π.χ. αποχή από εκλογές ή μη συμμετοχή σε μεγάλες κοινωνικές συγκεντρώσεις ). Σημαίνει ότι δεν υπάρχει κίνητρο άλλο εκτός από την προσπάθεια του ‘βολέματος’ ή της ‘ ευχαρίστησης’ τρίτων χωρίς να ασχολείται το άτομο αυτό να εκτιμήσει κατά πόσον οι πράξεις του αυτές επωφελούν ή βλάπτουν τόσο στο εγγύς όσο και στο απώτερο μέλλον και το ίδιο και τους γύρω του.
Δηλαδή, ο νεαρός που δεν θα ψηφίσει ή θα ψηφίσει ένα κόμμα ( οποιοδήποτε ) για να ‘κάνει αντίσταση’ και να γίνει αποδεκτός μέσω της πράξης αυτής από τους φίλους του, ή το κάνει μόνο για να ευχαριστήσει τους γονείς του χωρίς να ενδιαφέρεται για τον αντίκτυπο της πράξης του πέρα από αυτό είναι απολιτικοποιημένος. Ο ψηφοφόρος που ψηφίζει ένα κόμμα ελπίζοντας σε ένα ρουσφέτι ή επειδή ‘πάντα έτσι έκαναν στην οικογένεια’ είναι απολιτικοποιημένος.
Άρα βλέπουμε ότι η απολιτικοποίηση δεν έχει να κάνει με την ίδια την συμπεριφορά αλλά με τον λόγο της συμπεριφοράς αυτής και χαρακτηρίζει όποιον δρα χωρίς να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες των πράξεων του ( συλλογικά ή ατομικά ) πέρα από ένα βραχύχρονο, μονομερές, εγωκεντρικό στόχο.
Η απολιτικοποίηση δεν είναι η φυσική κατάσταση ενός Ανθρώπου. Κάθε Άνθρωπος γεννιέται και έχει τάση να καλλιεργεί ενδιαφέρον και φροντίδα για τα κοινά και ροπή προς την βελτίωση του όποιου μοντέλου ( κοινωνικού ή μη ) βιώνει γύρω του. Ακόμα και οι μοναχοί στα μοναστήρια είναι ενταγμένοι σε ένα κοινωνικό σχήμα ( την μονή ) και αυτοί οι ίδιοι οι ασκητές, που ζουν απομονωμένοι από άλλα άτομα, έχουν έναν κοινωνικό ρόλο του οποίου έχουν πλήρη συνείδηση.
Άρα, λοιπόν, η απολιτικοποίηση είναι μια παρά φύση κατάσταση του Ανθρώπου και ενσταλάσσεται σε αυτόν από πολύ νεαρή ηλικία και κατόπιν καλλιεργείται ενδελεχώς από αυτούς που νέμονται τις άρχουσες θέσεις και θέσεις εξουσίας της κοινωνίας. Πώς λοιπόν γίνεται αυτό ;
Επιτυγχάνεται με μύριους τρόπους οι οποίοι όμως όλοι εμπίπτουν στις εξείς κατηγορίες :
1. τεράστιος εκφοβισμός όταν ο Άνθρωπος επιχειρεί να προβάλλει προσωπικές ιδέες ή να συζητήσει κριτικά και να αμφισβητήσει τις υπάρχουσες βασικές κοινωνικές ιδέες ( mainstream ideology ).
2. τεράστια επιβράβευση όταν ο Άνθρωπος θυσιάζει την δική του μοναδική προσωπικότητα για χάρη ‘του συνόλου, για να μην ταραχτεί το σύνολο’.
3. γελοιοποίηση ή εμπαιγμός όταν ένας Άνθρωπος επιμείνει παρ’ όλη την πίεση από το κοινωνικό σύνολο, με τον τρόπο της πολιτογράφησης του ως ‘τρελού, ουτοπιστή, ακραίου, ονειροπαρμένου, αγαθού, ούφο, ιδεολόγου, μη πρακτικού, δον κιχώτη, στον κόσμο του, κλπ’.
4. επίθεση και προσπάθεια φίμωσης του Ανθρώπου όταν η γελοιοποίηση και οι λοιδορίες δεν πετύχουν ή πολλές φορές σε συνδυασμό με αυτές, τύπου ‘ γκρεμίζει τα πάντα, εχθρού της τάξης, της προόδου, της ηρεμίας, της ειρήνης, ανεύθυνου, ανίερου, ρατσιστή, αντικοινωνικού, ασεβή, ξεδιάντροπου / προσβλητικού, αντιρρησία, παράλογου, επικίνδυνου, ταραχοποιού, κλπ’.
5. επίδειξη δύναμης του αντιπάλου και της ‘ματαιότητος’ για οποιαδήποτε προσπάθεια ενασχόλησης του ατόμου με τα κοινά με στόχο την πραγματική διόρθωση / βελτίωση των προβλημάτων και καταστάσεων της κοινωνίας, τύπου ‘ αυτό έτσι γίνεται, καλά τα λέει αλλά είναι αδύνατον να γίνει …., είναι πολύ δυνατός ο αντίπαλος, θα σε κάνει μια χαψιά / θα σε εξαφανίσει, οι ήρωες και οι καλοί Άνθρωποι πεθαίνουν νέοι, θα σε φάνε με αυτά που κάνεις, θα το φας το κεφάλι σου, κλπ’.
Όποτε το ποσοστό απολιτικοποίησης αυξάνεται η ιστορία μας δείχνει ότι το βιοτικό επίπεδο πέφτει, ο πλούτος συσσωρεύεται σε συντριπτικά λίγους και όλα τα έλκη της κοινωνίας διευρύνονται, από την εγκληματικότητα έως την φτώχεια και την πορνεία. Όταν το ποσοστό απολιτικοποίησης πέφτει ( δηλαδή οι Άνθρωποι πολιτικοποιούνται ) τότε η κοινωνία αλλάζει δραστικά, ανακατατάξεις λαβαίνουν χώρα και κατά συντριπτική πλειοψηφία επωφελείται ο Λαός σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής του ζωής.
Ορισμένες φορές, η έκφανση της πολιτικοποίησης είναι αρνητική ή και τρομαχτικά αρνητική ( βλέπε ναζιστική Γερμανία στις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ). Ποτέ όμως δεν θα της επιτρεπόταν να πάρει τέτοιες διαστάσεις και να προκαλέσει τέτοια έλκη στην κοινωνία διεθνώς εάν η απολιτικοποίηση λόγω φόβου δεν είχε τέτοια μεγέθη πανδημίας την εποχή εκείνη εντός Γερμανίας αλλά και αλλού. Δηλαδή, η πολιτικοποίηση του Χίτλερ και του επιτελείου του δεν θα μπορούσε να επικρατήσει εάν, πέρα από τα αρχικά πολιτικοποιημένα στελέχη ( πολλά από τα οποία εντέλει αποχώρησαν ή δολοφονήθηκαν από το ναζιστικό κόμμα ακριβώς επειδή ήταν πολιτικοποιημένα ), η ευρεία μάζα δεν παρέμενε απολιτικοποιημένη λόγω της προπαγάνδας τρομοκρατίας που εξαπολύθηκε.
Τι είναι λοιπόν η απολιτικοποιημένη μάζα ;
Είναι το τύμπανο ή ο τενεκές όπου χτυπάει η κάθε πολιτικοποιημένη ομάδα ώστε να κάνει θόρυβο και να επικρατήσει επειδή δεν αφήνει να ακουστεί η φωνή άλλων πολιτικοποιημένων ομάδων.
Συνεπώς, το να κάνουμε πράξεις ‘γιατί έτσι’ ή επειδή είναι πιο εύκολο να ακολουθήσουμε την προσομοίωση λογικής που εκπέμπουν τα ΜΜΕ και οι άλλοι φορείς προπαγάνδας μας κάνει το λιγότερο δολοφόνους εξ αμελείας ή και εκ προθέσεως, όπως τον μεθυσμένο οδηγό. Το θύμα μας είναι πάντα το παιδί μας και ο εαυτός μας, ο Λαός μας και το Έθνος μας. Καμμιά φορά και ολόκληρη η Ανθρωπότητα.