Στην αρχή η έννοια του κράτους στην μοντέρνα εποχή, ήταν η προστασία του Πολίτη από μία σειρά βασικών απειλών, τόσο φυσικών όσο και κοινωνικοπολιτικών, ώστε να μπορεί ο Πολίτης να ζει και να δημιουργεί υπό την προστασία αυτή. Έτσι, σε γενικές γραμμές κατά την διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων έχουμε την άνοδο του συνδικαλισμού, την εγκαθίδρυση της έννοιας του Συντάγματος, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Κράτους Δικαίου.
Εντός των εννοιών αυτών και ως αποτέλεσμα αυτών, έχουμε την δημιουργία του Κράτους Πρόνοιας και του συστήματος ασφάλισης – υγείας για τους Πολίτες κάθε κράτους. Η ιδέα ήταν ότι ο Πολίτης θα είχε εξασφαλισμένη σύνταξη και περίθαλψη με μία εισφορά – συνδρομή την οποία θα λάμβανε πίσω πολλαπλώς και πολλαπλασίως μέσω των υπηρεσιών που το κράτος θα παρείχε καθώς και της συντάξεως που θα απολάμβανε με την αποστράτευση του από το εργατικό δυναμικό. Γενικώς, η λογική της φορολογίας είναι αυτή και θεωρητικά μέσω της φορολογίας είναι εφικτή η κάθε δωρεάν παροχή του κράτους ( όπως η δωρεάν παιδεία, η χρήση κοινωφελών έργων, η απολαβή προνομίων ως Πολίτης, η δωρεάν πρωτογενής περίθαλψη, κλπ ).
Δυστυχώς, μία λογική και κοινή συναίνεση έχει στρεβλωθεί και τερατοποιηθεί ώστε οι εισφορές να είναι δυσβάσταχτες για τον Πολίτη, οι απολαβές ανύπαρκτες ή μηδαμινές και η έννοια της παροχής να χρησιμοποιείται μόνο ως προεκλογικό εργαλείο και υπό τον χαρακτηρισμό της ελεημοσύνης, άσχετα εάν τα χρήματα αυτά προέρχονται από τον ίδιο τον Πολίτη που τα απαιτεί.
Ιδιαίτερα στον τομέα της υγείας και πρόνοιας παρατηρείται με ολοένα και περισσότερη δημοσιότητα ότι ο Πολίτης χρησιμοποιείται μόνο ως σέρφος – δουλοπάροικος : η μόνη παροχή που του δίνεται από τις εισφορές που εκβιαστικά απαιτούνται από αυτόν είναι το να του επιτραπεί η προσωπική του ελευθερία με ή χωρίς κατάσχεση της περιουσίας του.
Οι εισφορές που απαιτούνται από τα διάφορα ασφαλιστικά ταμεία είναι αντισυνταγματικά μεγάλες αφού για την πλειονότητα των Πολιτών αντιπροσωπεύουν ποσοστό παραπάνω από το 20% του ετήσιου εισοδήματος τους ( πολλές φορές το ποσοστό αυτό φτάνει ακόμα και στο 60% ή και 70% ).
Θα ήταν λογικό να συνάγουμε ότι τόσο ακριβοπληρωμένα από τους Πολίτες ασφαλιστικά ταμεία θα ήταν αφ’ ενός πολύ πλούσια και αφ’ ετέρου θα απέδιδαν στους Πολίτες πλήρη κάλυψη με άμεση ανταπόκριση τόσο στην κάλυψη ιατρικών αναγκών παντός είδους με φαρμακευτική αγωγή όσο και στην καταβολή σύνταξης αρκετής για εύπορη διαβίωση. Επίσης, τέτοια πλούσια ταμεία θα έπρεπε να αναλαμβάνουν την βοήθεια – υποστήριξη των ασφαλισμένων τους σε διάφορες περιπτώσεις καταστροφής ή ανωτέρας βίας όπως είθισται σε άλλου είδους ασφαλίσεις ιδιωτικής φύσεως.
Αυτό το οποίο βλέπουμε όμως είναι ότι όλα τα ασφαλιστικά ταμεία δηλώνουν ανίατη χρεοκοπία με τρομακτικά ελλείμματα και πολλές φορές εκποίηση της περιουσίας και / ή των αποθεματικών. Επίσης, υπάρχει άρνηση κάλυψης βασικών και ζωτικών ιατρικών αναγκών του Πολίτη ο οποίος πληρώνει τις πανάκριβες αυτές εισφορές πολλές φορές εξαναγκαζόμενος να δανεισθεί ή να υποθηκεύσει ή να εκποιήσει περιουσία για να το κάνει, η σύνταξη που καταβάλλεται είναι κάτω του ορίου της φτώχειας ή στο όριο της φτώχειας και δεν υπάρχει καμμία υποστήριξη ή πρόβλεψη για προστασία του Πολίτη από την όποια καταστροφή σε προσωπικό ή γενικό επίπεδο του συμβεί.
Επίσης, τα ταμεία πλέον επισήμως αρνούνται να πληρώσουν υπηρεσίες που έχουν ήδη γίνει από ιατρούς και άλλο ιατρικό προσωπικό, αρνούνται να πληρώσουν τα φαρμακεία έστω και στην εν μέρει κάλυψη της όποιας φαρμακευτικής αγωγής περιορισμένα φέρεται ότι καλύπτει και δεν προτίθεται να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει με πλήθος δικαιολογιών και / ή απαξίωσης ενώ για την ίδια συμπεριφορά εννοούν και επιδιώκουν την φυλάκιση των Πολιτών που είτε αρνούνται είτε δεν μπορούν να πληρώσουν εισφορές τις οποίες δεν πρόκειται ποτέ να απολάβουν.
Την ίδια στιγμή, τα ίδια αυτά ταμεία που φέρονται ληστρικά προς τους Πολίτες απλόχερα και αφειδώς χορηγούν τεράστια κεφάλαια σε ‘επενδύσεις’ ή ‘επιδοτήσεις’ οι οποίες ποτέ δεν αποσβένονται ή δεν δίνουν κέρδος. Επίσης, χορηγούν με μόνο ενός έτους εργασία και μία δήλωση που δεν ελέγχεται συντάξεις που οι Πολίτες κανονικά λαβαίνουν μετά τριακονταετίας εισφορών σε αλλοδαπούς παντός είδους οι οποίοι, όπως αναφέρθηκε από τα ΜΜΕ ούτε καν διαμένουν σε Ελληνικό έδαφος. Και μόνο αυτό το φαινόμενο το οποίο, και πάλι σύμφωνα με τα ΜΜΕ, αφορά δεκάδες χιλιάδες περιπτώσεων, όχι μόνο μειώνει την δυνατότητα συνταξιοδότησης των πραγματικών δικαιούχων Πολιτών, αλλά επίσης μειώνει και το ποσό της σύνταξης που καταβάλλεται στους πραγματικούς δικαιούχους και το οποίο θα μπορούσε να είναι αρκετά υψηλότερο.
Επίσης, πέρα από τις εγκληματικές σε επίπεδο εσχάτης προδοσίας σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους Νόμους ( αφού πλέον έχουμε την υπεξαίρεση και δόλια παραχώρηση Εθνικής περιουσίας σε τρίτους ) έχουμε τις εξαιρετικά υψηλές αποδοχές των στελεχών που έχουν τοποθετηθεί στις διευθυντικές καρέκλες των ταμείων, σε σημείο που οι βασικές και δεδηλωμένες μηνιαίες αποδοχές τέτοιων στελεχών να απαιτούν τις αντίστοιχες μηνιαίες εισφορές 50 ασφαλισμένων για κάθε ένα μεμονωμένο στέλεχος κατά μέσο όρο.
Σαφώς, όλα τα παραπάνω λαβαίνουν χώρα διότι οι Πολίτες επίτηδες και εσκεμμένα έχουν γαλουχηθεί από το κράτος, όπως αυτό διοικείται από τέτοια άτομα που το απομυζούν, ώστε να φοβούνται και να θεωρούν χωρίς να ελέγχουν ότι αυτά είναι έννομα και νομότυπα. Αυτό το οποίο όμως είναι πραγματικότητα, είναι ότι τίποτε από αυτά δεν είναι ούτε έννομο ούτε νομότυπο και στην ουσία δημιουργεί και δίνει πάτημα σε κάθε έναν ασφαλισμένο να ζητήσει αποζημίωση, επανόρθωση και σαφώς την εφ’ άπαξ καταβολή των κεφαλαίων που του αποστερήθηκαν λόγω των παραπάνω ενεργειών. Επίσης, ο κάθε Πολίτης μπορεί και πρέπει να απαιτήσει με όσα μέσα διαθέτει τα οποία είναι πολλά και συμπεριλαμβάνουν και τα ένδικα την παραδειγματική τιμωρία όλων όσων συνέβαλαν με κάθε τρόπο στην έκπτωση των ταμείων και της κατάστασης της υγείας / περίθαλψης τόσο με επιστροφή των αποδοχών που ως Πολίτες κατεβάλαμε όσο και την αποζημίωση της ζημίας που προκάλεσαν ( τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σε περιουσία ) με προσωπική κράτηση και κατάσχεση – δήμευση της περιουσίας τους, αφού την απέκτησαν εκποιώντας αυτή του Λαού.