ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ (4)

Χριστούγεννα σήμερα, τυπικά, θεωρητικά και σε μικρή μειονότητα ατόμων ουσιαστικά ο συμβολισμός των γενεθλίων του Ιησού Χριστού, του οποίου την ακριβή ημερομηνία γέννησης δεν γνωρίζουμε παρά μόνο κατά προσέγγιση. Αυτό όμως δεν είναι σημαντικό καθʼ ότι σημασία δεν έχει το πότε γιορτάζουμε μία επέτειο αλλά τι γιορτάζουμε και τι ενθυμούμαστε κάθε φορά.

Συνήθως, επέτειος γενεθλίων σημαίνει για κάθε άτομο ότι γιορτάζουμε και χαιρόμαστε την έναρξη της ύπαρξης του επί της γής διότι η ύπαρξη του έχει κάνει τον κόσμο μας πιο γεμάτο, πιο καλό, πιο σημαντικό, με πιο πολύ σημασία : δηλαδή η δράση και αλληλεπίδραση του ανθρώπου αυτού με το προϋπάρχον περιβάλλον έχει παράγει πολύ θετικά αποτελέσματα για εμάς ή για περισσότερους.

Άρα, για να γιορτάσουμε τα γενέθλια οποιουδήποτε αυτό το οποίο κάνουμε είναι ( ενσυνείδητα ή υποσυνείδητα ) να αναφερόμαστε και να σκεπτόμαστε την ζωή του και την ύπαρξη του. Για αυτό και δεν νοείται γενέθλιο πάρτυ χωρίς τον εορτάζοντα παρόντα.

Στα γενέθλια λοιπόν του Ιησού Χριστού, αυτό που λογικά οφείλουμε να κάνουμε είναι να αναλογιστούμε τον ίδιο, όπως και αν εσωτερικά ή γνωστικά θέλουμε να αναφερόμαστε σε εκείνον, το έργο του και την σημασία της διδαχής του διαχρονικά. Επειδή λοιπόν σαφώς αυτό δεν γίνεται τα Χριστούγεννα θα το κάνουμε εμείς με την ανάλυση της πολιτικής επιρροής του Ιησού Χριστού με τον τρόπο ζωής που δίδαξε και πώς αυτός μεταμορφώνει υπαρξιακά το κάθε άτομο που αποφασίζει πραγματικά να τον εφαρμόσει. Αυτό το οποίο συνήθως διδάσκεται από την εκκλησία και το ιερατείο της δεν είναι το παραπάνω που θα αναλύσουμε σε λίγο αλλά μία κατάφωρη στρέβλωση η οποία ωθεί τους ανθρώπους που έμπιστα την ακούν ως αντιπρόσωπο της Χριστιανικής διδαχής να κάνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ο Χριστός δίδαξε.

Γνωστικά, ποιο είναι το δίδαγμα και ποιος είναι ο τρόπος ζωής που διδάσκει ο Χριστός ;

Όλοι όσοι έχουν ανατραφεί ή έχουν ασχοληθεί με την Χριστιανική θρησκεία / δόγμα θα πουν άμεσα και με μία λέξη « την Αγάπη».

Αυτός ο όρος είναι από τους πιο κακοποιημένους, κακομεταχειρισμένους και διαστρεβλωμένους στην ιστορία των γλωσσών και εννοιών του κόσμου. Η εκκλησία έσπευσε σε ιστορικά τάχιστο χρονικό διάστημα να επαναπροσδιορίσει τον όρο της Αγάπης σε αυτό που τώρα μας λέγεται. Σύμφωνα με την εκκλησία και το ιερατείο της, Αγάπη προς τον πλησίον, το μόνο είδος στο οποίο αναφέρονται πραγματικά, είναι η απάθεια, παθητικότητα, μαλθακότητα και έλλειψη αντίδρασης όταν ο πλησίον πράττει, ιδίως όταν αυτό το οποίο πράττει είναι κακό, αρνητικό, βλαπτικό, καταστροφικό, καταπατάει τα δικαιώματα των άλλων ή του εαυτού μας. Διδάσκεται στους Χριστιανούς από την εκκλησία και το ιερατείο της ότι ο Χριστιανός οφείλει να δέχεται και να υποφέρει ο,τιδήποτε κάνει εις βάρος του ο συνάνθρωπος χωρίς όχι μόνο να αντιδράει αλλά ούτε και να λέει ότι αυτό που κάνει ο συνάνθρωπος είναι λάθος. Πολλές φορές στους σκληροπυρηνικούς ιερατικούς κύκλους διδάσκεται ότι ο πιστός απαγορεύεται καν να σκέφτεται ότι ο συνάνθρωπος που τον καταπατά και τον καταπιέζει το κάνει αυτό.

Έτσι μέσα από τις ερμηνείες των διαφόρων κληρικών ανά τους αιώνες η Αγάπη ορίζεται ως το υπέρτατο μίσος κατά της Ανθρωπότητος και του Ανθρώπου καθώς σύμφωνα με τα παραπάνω :

1. ο καλός πιστός Χριστιανός είναι μαζοχιστής
2. ο καλός πιστός Χριστιανός είναι υποταγμένος σε κάθε τι αρνητικό και κακό όπως αυτό εκφράζεται από άλλα άτομα
3. ο καλός πιστός Χριστιανός δεν τολμάει να επισημάνει ο,τιδήποτε διαπιστώνει ότι δεν είναι σωστό ή είναι άκρως ενάντιο στον καλώς έχειν ( σωματικά, ψυχικά και πνευματικά ) του εαυτού του και των γύρω του
4. ο καλός πιστός Χριστιανός είναι πάντα γεμάτος ενοχές, ιδίως όταν χαίρεται ή δικαιώνεται ενάντια σε κάποιον που αντικειμενικά τον έβλαψε
5. εν τέλει ο καλός πιστός Χριστιανός ελπίζει σε έναν μαρτυρικό θάνατο ο οποίος ολοκληρώνει μία μαρτυρική ζωή γεμάτη στεναγμούς, αδικίες, πόνο και μιζέρια.

Γιατί αυτό είναι το υπέρτατο μίσος και σίγουρα όχι Αγάπη ;

Είναι υπέρτατο μίσος επειδή τροφοδοτείται από μία παρά φύση και διαβολική επιδίωξη μαρτυρίου σε κάθε μορφή ενώ απαγορεύεται και αποφεύγεται συστηματικά η οποιαδήποτε προσπάθεια διόρθωσης ή παρεμπόδισης οποιουδήποτε φορέα του κακού, της αδικίας, της απρεπούς συμπεριφοράς και της βαθύτατης επίθεσης και τραυματισμού της ανθρώπινης ύπαρξης σε όλα τα επίπεδα : έτσι, υπάρχει ανοχή όλων των αδικιών ιδίως από άτομα που παρουσιάζονται ταξικά ή αξιωματικά ανώτερα, υπάρχει παράπονο αλλά όχι πράξη επανόρθωσης και μία διαρκής ενοχοποίηση του Θεού για ο,τιδήποτε άσχημο συμβαίνει το οποίο μπορούμε ανά πάσα στιγμή να διορθώσουμε. Αποκορύφωμα του παραλογισμού και του θράσους αυτού αποτελεί η δήλωση του Α. Κούγια ότι ο θάνατος του Αλέξη ήταν ʽθέλημα Θεούʼ και όχι αμαρτία ανθρώπου εάν μιλήσουμε με θρησκευτικούς όρους.

Αυτός ο ορισμός της Αγάπης, που αποτελεί πυρήνα της πολιτικής όχι μόνο της εκκλησίας – ιερατείου αλλά και όλης της κοινωνίας εντός και εκτός Ελλάδος τουλάχιστον για τα δυτικής κουλτούρας κράτη, είναι το άλλοθι όλων των εγκληματιών κατά της ανθρωπότητος ανεξαρτήτως βεληνεκούς, από την γιαγιά που κρατάει παιδιά και τα τρομοκρατεί ότι θα τα κάψει ο Θεός έως τον Χίτλερ, τους ʽΕλέω Θεούʼ βασιλείς και αυτοκράτορες / τσάρους, και τον πλανητάρχη – αρχηγό των Η.Π.Α. με την αυλή του των υπολοίπων αρχηγών κρατών. Με αυτόν τον ορισμό της Αγάπης οι ʽκαλοίʼ δεν θα αντιδράσουν στις αδικίες, θα υπομείνουν υπομονετικά ο,τιδήποτε και θα κατηγορούν τον Θεό που τους ʽέδωσεʼ τέτοιους κακούς ηγέτες οι οποίοι είναι κακοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο παρά να καταδυναστεύουν τους πάντες.

Είναι ήδη σαφές γιατί ο ʽχριστιανισμόςʼ σε αυτή την κατάφωρη στρεβλωμένη παρά φύση έκδοση είναι τόσο εξυπηρετική τόσο στο ιερατείο όσο και στους πολιτικούς ηγέτες του κόσμου.

Είναι όμως αυτός ο ορισμός της Αγάπης σύμφωνα με τον Ιησού Χριστό ;

Σαφώς και όχι. Μία αντικειμενική, επιστημονική επισκόπηση της ζωής του δείχνει ακριβώς ποια ήταν και είναι η Αγάπη, η οποία σίγουρα δεν είναι τίποτε από αυτά που προπαγανδίζουν οι σφετεριστές του πιο ρηξικέλευθου ( καινοτόμου ) υπερπολιτικού και άκρως Ανθρωπιστικού κοινωνικού συστήματος που παρουσιάστηκε στην ιστορία της κατεγραμμένης Ανθρωπότητος.

Επειδή το αντικείμενο μας σήμερα δεν είναι να επεκταθούμε σε μία θεολογική συζήτηση αλλά σε μία κοινωνικοπολιτική ανάλυση, θα αντιμετωπίσουμε τα πάντα χωρίς να επικαλεστούμε την ανάγκη πίστεως και ως εκ τούτου θα αναφερθούμε σε όλα τα θαυματουργά επεισόδια και μαρτυρίες ως συμβολικές αναφορές της επίδρασης του Ιησού Χριστού στον κόσμο.

Η Αγάπη σύμφωνα με τον Ιησού Χριστό είναι ένα σημείο αναφοράς άκρως αυστηρό και ενεργητικό που απαιτεί τεράστια ευθύνη και πρόθεση από το άτομο να επενδύσει ενέργεια και χρόνο εκεί που θα μπορούσε να μην το κάνει. Ο στόχος της Αγάπης είναι ένα είδος ανοσοποιητικού συστήματος για την αποσόβηση της κοινωνικής νόσου μέσω της αυτοδιόρθωσης και βοήθειας επανόρθωσης προς τρίτους ώστε συνεχώς η κατά μέσο όρο απόδοση του Ανθρώπου όσον αφορά τις Ανθρωπιστικές αξίες και την προάσπιση της ψυχικής και πνευματικής υγείας να γίνεται όλο και υψηλότερη προσεγγίζοντας αενάως το θετικό άπειρο ( εάν μιλήσουμε με μαθηματικούς όρους ).

Τι σημαίνει αυτό συμπεριφορικά ;

Ο πραγματικός Χριστιανός είναι όποιος Άνθρωπος πραγματικά επιστρατεύει και εφαρμόζει τις παρακάτω βασικές θέσεις :

1. όταν αισθάνομαι άσχημα το εκφράζω και το ερευνώ με στόχο να πάψω να αισθάνομαι άσχημα και να μην ξαναφτάσω να αισθάνομαι άσχημα από τον ίδιο λόγο,
2. όταν αισθάνεται κάποιος άλλος άσχημα και το διαβλέπω ή μου το εκφράζει τον βοηθάω να το ερευνήσει και να το εκφράσει με στόχο να πάψει να αισθάνεται άσχημα και να μην ξανα-αισθανθεί άσχημα από τον ίδιο λόγο εάν και εφʼ όσον ο ίδιος επιθυμεί την βοήθεια μου με την ελεύθερη του βούληση,
3. όταν έχω σφάλει και / ή έχω προκαλέσει αρνητικό κλίμα ή αντιδράσεις το αναγνωρίζω, και ζητώ έμπρακτα συγγνώμη κάνοντας ό,τι μπορώ για να αναστρέψω αυτό το οποίο προκάλεσα, να το αποζημιώσω και να ικανοποιήσω όσο το δυνατόν γίνεται αυτούς που έβλαψα με τις πράξεις μου. Αναφορά μόνο σε μία συγνώμη χωρίς αλλαγή συμπεριφοράς και πορείας δεν είναι επανόρθωση.
4. όταν κάποιος έχει σφάλει σε βάρος μου, τον ενημερώνω και επεξηγώ πώς έσφαλε σε βάρος μου και τον προτρέπω να βελτιωθεί με το να επανορθώσει και να εξελιχθεί ως άτομο και προσωπικότητα όπως περιγράφεται στο ( 3 ).
5. εάν αυτός ο οποίος έσφαλε σε βάρος μου ανταποκριθεί όπως στο ( 3 ), τότε με χαρά τον αναγνωρίζω ως καινούργιο Άνθρωπο και άρα ο πρότερος βίος του δεν με αφορά και τον συγχωρώ.
6. εάν όμως αυτός ο οποίος έσφαλε δεν ανταποκριθεί όπως στο ( 3 ), δεν αλλάξει πορεία και συμπεριφορά ή εάν εξαναγκασθεί να επανορθώσει χωρίς βασικά να το θέλει ο ίδιος, τότε το άτομο αυτό δεν έχει εξελιχθεί ή βελτιωθεί, παραμένει επικίνδυνο για τον εαυτό του και τους άλλους και δεν μπορεί να συγχωρεθεί γιατί αυτό θα σημαίνει ότι εγώ προσυπογράφω και δέχομαι τις αρνητικές του πράξεις ως σωστές ενώπιον του Θεού, της λογικής και των Ανθρώπων. Συγχώρηση δεν δίνεται στους μη μετανοούντες από άλλους Ανθρώπους καθʼ ότι αυτό αποτελεί παράβαση των κανόνων που έχει δώσει ο Θεός ( ή η όποια εξουσία αναγνωρίζουμε και η οποία έχει θέσει σαφείς κανόνες, που για τον Χριστιανισμό είναι ο Θεός αλλά θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε κοινά αποδεκτό σύστημα κανόνων ) για την καθημερινή διαβίωση τους.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η Αγάπη δεν είναι καθόλου εύκολη διότι απαιτεί συνεχώς από εμάς να γινόμαστε δυσάρεστοι όταν εννοούμε όχι μόνο να βλέπουμε αλλά και να επισημαίνουμε φωναχτά όλα τα κακώς κείμενα και του εαυτού μας και των άλλων και επιπλέον να προβαίνουμε και σε πράξεις για να τα διορθώσουμε ή να τα εμποδίσουμε. Επίσης, μας υπαγορεύει αν μην δεχόμαστε άτομα που θα θέλαμε να δεχθούμε εάν τα άτομα αυτά συμπεριφέρονται και δρουν ενάντια στους κανόνες που έχουμε πεί ότι θα ακολουθούμε. Πολλές φορές το να κόψουμε τις σχέσεις από τέτοια άτομα είναι ιδιαίτερα επίπονο παρʼ όλο που είναι αναγκαίο ( εξʼ ου και παρομοιάζεται με κόψιμο χεριού ή ποδιού : « είναι καλύτερο να εισέλθεις εις την βασιλεία του Θεού χωλός ή κουτσός παρά ολόκληρος να βληθείς εις την γέαινα» και « ήλθα να φέρω μάχαιρα ανάμεσα σε …..» ).

Επίσης, η Αγάπη απαιτεί την παντελή έλλειψη συμβιβασμού / συμβιβαστικότητας όταν αυτή έχει να κάνει με το να δεχθούμε κάτι ενάντια στους κανόνες με τους οποίους έχουμε δεχθεί ότι είναι το σωστό να ζούμε.

Όμως η Αγάπη επίσης μας εμποδίζει να έχουμε ʽαποδιοπομπαίους τράγουςʼ και μία πράξη που φανερώνει ότι κάτι δεν πάει καλά ή νοσεί άμεσα μας επιτάσσει την ανακάλυψη όχι μόνο του λόγου / αιτίας της αρνητικής κατάστασης αλλά και την εύρεση των αυτουργών αυτής. Έτσι, ένα άτομο που παίρνει ναρκωτικά έχει μερίδιο της ευθύνης για αυτή την επιλογή αλλά μαζί του επίσης έχουν αυτοί που του πούλησαν και του πουλούν τα ναρκωτικά, και αυτοί που τον έσπρωξαν σε αυτά με πρώτους υπεύθυνους τους γονείς και το άμεσο κοινωνικό του περιβάλλον καθώς και αυτοί που έχουν συμφέρον να συνεχίσει να είναι χρήστης με περιοδικές προσπάθειες απεξάρτησης.

Το ίδιο συμβαίνει και για την πολιτική ζωή και κατάσταση ενός τόπου : άμεσοι φταίχτες είναι οι εκτελεστές δηλαδή οι κυβερνητικοί και οι πολιτικοί αλλά οι ηθικοί αυτουργοί είναι όλοι όσοι είτε ζούν / κερδοσκοπούν από αυτό είτε όλοι όσοι το ανέχονται και διαλέγουν να μην χρησιμοποιήσουν τα πολιτικά και κοινωνικά τους δικαιώματα με την δικαιολογία του φόβου, της εθελοτυφλίας ή της αίσθησης ότι άλλος οφείλει να δράσει για λογαριασμό τους.

Βλέπουμε λοιπόν ότι εάν πραγματικά διδασκόταν και εφαρμοζόταν η έννοια της Χριστιανικής Αγάπης δεν θα υπήρχε περίπτωση να μπορέσουν να επιβιώσουν για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα όλοι αυτοί οι οποίοι εμπλέκονται σε σκάνδαλα ή εγκλήματα, που δεν τηρούν τους Νόμους και το Σύνταγμα και που ανέχονται να υπάρχει κόσμος που πεινάει, εκπορνεύεται και πεθαίνει / δολοφονείται σε μία εποχή που υπάρχει και η τεχνολογία και ήδη η ποσότητα για να θρέψει, να στεγάσει και να προστατέψει τον πληθυσμό της γής με περίσσευμα. Δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν και να γίνονται δεκτές ως φιλάνθρωπες οικογένειες που εμπλέκονται σε εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητος και / ή συγκεντρώνουν τεράστιο περίσσευμα χρημάτων και περιουσιακών στοιχείων και επιδίδονται σε εκπομπές ʽφιλανθρωπικούʼ περιεχομένου και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις όπως πάρτυ / δεξιώσεις, καλλιτεχνικές και αθλητικές παραστάσεις και εράνους υπέρ των αναξιοπαθούντων και φτωχών οι οποίοι μυστηριωδώς παραμένουν φτωχοί όπως και οι οικογένειες αυτές παραμένουν πλούσιες.

Με ακριβώς τον ίδιο τρόπο και την εφαρμογή της Αγάπης δεν θα επιτρεπόταν σε ιερατικό σχήμα να φέρει το όνομα του Ιησού Χριστού το οποίο μαζεύει υπέρογκα, αστρονομικά ποσά και περιουσιακά στοιχεία ενώ Άνθρωποι ( Χριστιανοί και μη ) αφήνονται να ξεπουλιούνται για χρηματική αξία που είναι κλάσμα της τιμής των αμφίων του κάθε κληρικού.

Μα δεν είπε ο Χριστός να γυρνάμε και το άλλο μάγουλο ;

Αυτή είναι μία από τις πιο λάθος ερμηνευμένες διδαχές καθʼ ότι διδάσκεται όπως σχεδόν όλα εκτός περιεχομένου και χωρίς να βλέπουμε την εφαρμογή της εντός των γραφών.

Όταν κάποιος μας δίνει ένα χαστούκι, το κάνει διότι δεν έχει άλλο τρόπο να μας αντιμετωπίσει παρά μόνο την απειλή σωματικής βίας και καταστολής. Εάν κάποιος έχει καταφύγει στην χρήση σωματικής βίας σημαίνει ότι δεν έχει πλέον έλεγχο της κατάστασης και ότι εμείς έχουμε νικήσει και ο μόνος τρόπος να χάσουμε είναι να φοβηθούμε. Για να αποφύγουμε το δεύτερο χαστούκι της παραβολής θα πρέπει να φύγουμε από την θέση μας, δηλαδή να χάσουμε αυτό πού έχουμε κερδίσει. Εάν όμως δεν φοβηθούμε και γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο σημαίνει ότι εμμένουμε σε ό,τι έχουμε κερδίσει και δεν υποχωρούμε μπροστά στην δια βίας καταστολή ( το ίδιο συμβαίνει και με την κλοπή του πουκαμίσου το οποίο δεν μπορεί να μας το πάρουν παρά μόνο με την βίαια κλοπής ). Εξαναγκάζουμε έτσι κάποιον τον οποίον ήδη έχουμε καταγγείλει και καταμαρτυρήσει, με τις απαραίτητες ενέργειες που αυτό συνεπάγεται, να πράξει την ίδια ενέργεια σε πιο εξόφθαλμο επίπεδο το οποίο κάνει αυτόν να φαντάζει αδύναμος ή κατακριτέος, και εμάς δυνατούς και σθεναρούς. Με αυτό τον τρόπο ο Θεμιστοκλής κέρδισε το να ακολουθήσουν ακόμα και οι εχθρικά προσκείμενοι αρχηγοί και στρατηγοί την δική του στρατηγική για την ναυμαχία της Σαλαμίνας, η οποία και έσωσε τον Αθηναϊκό πληθυσμό και όχι μόνο ( « πάταξον μεν άκουσον δε» ). Στην σύγχρονη παγκόσμια ιστορία το ίδιο επιτυχέστατο πείραμα εφήρμοσε ο Ινδικός Λαός υπό την ηγεσία του Μαχάτμα Γκάντι και οι Αφροαμερικανοί κατά την διάρκεια της μάχη στους για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα τους στις Η.Π.Α. ( 1955 ).

Είναι γεγονός ότι αυτού του είδους η αντίσταση είναι από τις πιο επίφοβες και εφιαλτικές για οποιαδήποτε κυβέρνηση γιʼ αυτό και σπεύδει πάντα να προλάβει να αποχαρακτηρίσει τέτοιου είδους κινήματα ή αγώνες μέσω διαφθοράς ή ανάμιξης δικών της δακτύλων που δρούν βίαια ( βλ. κουκουλοφόροι ανάμεσα στους μαθητές / διαδηλωτές / διεκδικητές ), έκφυλα ( βλ. εξέλιξη του κινήματος των Χίππυ με αχαλίνωτες σεξουαλικές συμπεριφορές και ναρκωτικά / αλητεία ) ή αλλοπρόσαλλα ( βλ. συνδικαλιστικά όργανα που διασπούν διαδηλωτές με ακύρωση πορειών, απεργιών, κ.ά. )

Και προς τι λοιπόν η σταύρωση του Ιησού Χριστού αφού διδάσκει κάτι τόσο δυναμικό και δυνατό και μαχητικό όπως η Χριστιανική Αγάπη ;

Η ιερατική εκκλησία εστιάζει με απόλαυση σε όλη την διαδικασία της σύλληψης, εμπαιγμού – μαρτυρίου και σταύρωσης – θανάτου του Ιησού Χριστού ενώ αφιερώνει ελάχιστο χρόνο για την αναφορά και μνήμη της Ανάστασης του.

Όπως ήδη έχουμε αναφέρει δεν θα αναφερθούμε Θεολογικά αλλά συμβολικά στην ανάλυση μας σήμερα ώστε να μην απαιτήσουμε από κανέναν να πιστέψει ή να μην πιστέψει κάτι από τα καταγεγραμμένα περιστατικά.

Έχουμε ήδη στο ιστολόγιο μας STIGMATA κάνει ενδελεχή ανάλυση της πολιτικής κατάστασης και προπαγάνδας της εποχής εκείνης γύρω από την παράνομη, παράτυπη και καταχρηστική συνοπτική διαδικασία σύλληψης- εκδίκασης – εκτέλεσης του Ιησού Χριστού. Σήμερα θα δούμε κοινωνικά το τι προσέφερε όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις αγωνιστών οι οποίοι έχουν δολοφονηθεί από κράτος καταστολής.

Εάν πιστεύουμε στην φύση του Ιησού Χριστού ως Θεανθρώπου, τότε έχουμε μία επιλογή Του να περάσει μέσα από αυτή την διαδικασία ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να το αποφύγει. Θα πρέπει να λάβουμε υπʼ όφη ότι μέχρι εκείνη την στιγμή επί τρία χρόνια απέφευγε θαυματουργά τις αρχές και δίδασκε, έδινε σημεία γραφής αδιάσειστα για το Ποιόν αντιπροσώπευε και είχε αποκτήσει μία ακολουθία κάποιων χιλιάδων ατόμων 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Όταν λοιπόν ήρθε η στιγμή, δεν ήταν για να ʽθυσιαστείʼ και άλλου τέτοιου είδους ερμηνείες που μειώνουν εσκεμμένα την πραγματική υπόσταση και σημασία των πραγμάτων και δίνει άλλοθι στους παριστάμενους της σταύρωσης. Ήταν η πρόκληση και πρόσκληση Του προς αυτούς που δήλωναν οπαδοί του αλλά και στην Ανθρωπότητα όπως αυτή αντιπροσωπευόταν από την κοινωνία της Ιερουσαλήμ ( μία πόλη όπου υπήρχαν πολλές εθνικότητες, κουλτούρες και σκεπτικά από το Εβραϊκό έως το Ελληνικό / Ρωμαϊκό ) να αντιταχθεί και να μην δεχθεί την βία καταστολής κάνοντας όλες τις ενέργειες που ήταν απαραίτητες για να σταματήσει η διαδικασία της δίκης και σαφώς της εκτέλεσης : εκείνη την εποχή 5.000 άτομα ήταν στρατός ολόκληρος και δεν υπήρχε περίπτωση οι Ρωμαίοι να ρίσκαραν στάση ή συγκέντρωση έστω και ειρηνική ενός τέτοιου πλήθους για να ευχαριστήσουν ένα ιερατείο που ήδη έλεγχαν.

Βλέπουμε λοιπόν ότι αυτοί οι οποίοι φέρουν την ευθύνη για την σταύρωση και επέλεξαν να λάβει χώρα είναι οι Άνθρωποι και όχι ο Ιησούς Χριστός ή ο Θεός. Και αυτοί οι οποίοι το συνειδητοποίησαν είναι εκείνοι οι οποίοι δούλεψαν μετά [ σύμφωνα με το σημείο ( 3 ) της Χριστιανικής Αγάπης ] να εφαρμόσουν και να διαδώσουν την κοινωνική και πολιτική επανάσταση που επέφερε ο Ιησούς Χριστός, πράγμα που το έκαναν για τους προσεχείς δύο αιώνες. Εάν πιστεύουμε στον Ιησού Χριστό ως Θεάνθρωπο, η Ανάσταση Του έδωσε απλώς ακόμα περισσότερη πίστη και δέσμευση των Ανθρώπων στο έργο αυτό και ότι παραμένει εν Ζωή και αλώβητος από τις επιθέσεις. Εάν δεν πιστεύουμε σε αυτή την Φύση, η Ανάσταση Του δείχνει ότι η άδικη εκτέλεση του που θα μπορούσε να είχε αποτραπεί αναζωπύρωσε αυτούς που θα μπορούσαν να την είχαν αποτρέψει σε τέτοιο βαθμό που η επίδραση του Ιησού Χριστού κατόπιν της σταύρωσης ήταν 100, 1000 φορές πιο έντονη από πρίν και η ακολουθία των διδαγμάτων του Τον ανέστησε, τον κράτησε εν ζωή για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από οποιανδήποτε ανθρώπινη ζωή αυτών που σήκωσαν χέρι επάνω Του.

Φέτος λοιπόν τα Χριστούγεννα του 2008 ας αποφασίσουμε εάν θα συμπράξουμε πραγματικά με το δίδαγμα και τις αρχές του Ιησού Χριστού ή του ιερατείου ( θρησκευτικού και πολιτικού ) που τον σκότωσε και συνεχίζει να τον σκοτώνει ( ασχέτως εάν φέρει το όνομα του όπως τότε έφερε το όνομα του Θεού ) καθημερινά στο όνομα Του στο πρόσωπο του κάθε ενός από εμάς.

_______________

Από Αναγνώστες

Αγαπητή Όλγα,

Μιχάλης Τζανάκης