Στα διάφορα κοινωνικά συστήματα παρατηρείται το εξής διττό φαινόμενο : όπου υπάρχει εξαιρετικά ανθρωπιστικό σύστημα κανόνων που βάση έχει την διαφάνεια και την αμεροληψία της πλήρους ισότητος ενώπιον του Νόμου και του Λαού, τεράστια προπαγάνδα γίνεται γύρω από την ‘αδυναμία’ να εφαρμοσθεί το δόκιμο αυτό σύστημα δικαιοσύνης. Όπου το σύστημα είναι πιο ολοκληρωτικό με λίγα σημεία φιλελευθερισμού ( όχι οικονομικού αλλά ανθρωπιστικού ), ο Νόμος τηρείται με αρκετή πιστότητα.
Στην Ελλάδα και λόγω της φύσεως του Ελληνικού Έθνους που καυχάται έναν ως επί το πλείστον Ανθρωπιστή Λαό, το μέγεθος του επιχειρήματος « αδυνατώ να εφαρμόσω τον Νόμο » είναι τέτοιο που αγγίζει τα όρια της κοινωνικής αποσύνθεσης και αναρχίας. Όμως ο λόγος του άκρως ψευδούς ισχυρισμού αυτού όπως θα δείξουμε παρακάτω είναι σαφής : αποτελεί το προπέτασμα προστασίας αυτών που με δόλο εννοούν να παρανομούν και που δεν είναι καθόλου θαρραλέοι ή έστω έξυπνοι είτε να το παραδεχθούν ανοιχτά και να αναλάβουν τις ευθύνες τους είτε να προβάλλουν αρκετή νομιμοφάνεια ώστε να μην χρειάζεται να ισχυρίζονται ότι δεν μπορούν να επιβάλλουν πειθαρχεία ούτε σε έναν κρατικό υπάλληλο.
Ανέκαθεν ο τρόπος ύπαρξης συγκεκριμένης ομάδας ατόμων που διαβιούν πολιτικά ( βλέπε το άρθρο « Πολιτικός Βίος » για ανάλυση του τι εννοούμε ) ήταν και είναι άκρως παρασιτικός ανεξαρτήτου πολιτεύματος : στην Ολιγοκρατία κάθε μορφής άεργοι απομυζούν ομάδες άλλων ανθρώπων που δουλεύουν μόνο για να συντηρούν αυτούς ( π.χ. σέρφοι, κολλήγοι, δούλοι, υπηρέτες ), στην εφαρμογή του Κομμουνισμού ανήκουνε στο Κόμμα και εξανδραποδίζουν όλους τους υπόλοιπους στο όνομα αυτού μετατρέποντας τους και πάλι σε σέρφους και στις Δημοκρατίες κάθε μορφής ανήκουν είτε στις διάφορες ‘Κομματικές Βάσεις’ ( κομματικοί ) είτε στην Επιχειρηματική τάξη και απομυζούν όλους τους υπόλοιπους μετατρέποντας τους σε σέρφους είτε μέσω της υπερ-φορολόγησης είτε μέσω του εκβιασμού διατήρησης εργασίας με κάθε κόστος και θυσία.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ανεξαρτήτου τίτλου και ισχυρισμών έχουμε ακριβώς την ίδια κατάσταση : οι λίγοι έχουν μετατρέψει σε σκλάβους όλους τους υπόλοιπους. Αυτό σημαίνει ότι οι λίγοι δεν κατέχουν μόνο τον πλούτο που τους αντιστοιχεί αλλά και όλο τον πλούτο όλων όσων έχουν υποδουλώσει. Αυτό μπορούμε εύκολα να το συνάγουμε αφού σ’ αυτή την σχέση που μόλις περιγράψαμε ο ‘ άρχοντας’ ( δηλαδή από τους λίγους κάθε συστήματος ) απλώς παίρνει όλα όσα έχει ο σκλάβος εκτός από την δυνατότητα να αισθάνεται χαρά που κατάφερε αν μην πεθάνει από την κούραση και από την πείνα την συγκεκριμένη χρονική στιγμή γιατί είναι μαθηματικά σίγουρο ότι έτσι θα καταλήξει : η περιουσία που πιστεύει ότι έχει στις κομμουνιστικές – δημοκρατικές / σοσιαλιστικές κοινωνίες μετά από το πολύ τρείς γενιές θα περιέλθει σε κάποιον από τους λίγους ( τράπεζα, κράτος, τοκογλύφο, επιχειρηματία ) είτε έχει απογόνους είτε όχι, κάτι το οποίο ουδέποτε συμβαίνει στους λίγους οι οποίοι διατηρούν την περιουσία τους ανά αιώνες και ανεξαρτήτως ιστορικών συγκυριών.
Η κατάσταση αυτή βέβαια, πέρα από την αποτρόπαια φύση της έχει και ένα θετικό στοιχείο : καθιστά πολύ εύκολο να μάθουμε να εντοπίζουμε ανά πάσα στιγμή και ανεξαρτήτως παραπετάσματος ποιοί είναι οι λίγοι ΚΑΙ ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ και πόσους έχουν υποδουλώσει ( το ποσοστό των ανθρώπων που έχουν υποδουλώσει είναι ακριβώς ανάλογο της περιουσίας τους ).
Και φτάνουμε λοιπόν στον τίτλο του άρθρου μας : μόλις εξηγήσαμε το ‘πόθεν έσχες’ όχι μόνο των πολιτικών αλλά και όλων όσων παρουσιάζονται ως εξέχοντες οικονομικές – πολιτιστικές προσωπικότητες / διεθνές jet set με αμύθητες περιουσίες ή γενικώς περιουσίες που είναι αδύνατον να αποτελούν το άθροισμα των γενεών που έχουν στο ενεργητικό τους ως δυναστείες / οικογένειες με την κατά μέσο όρο περιουσία που μπορεί ένας άνθρωπος να παράγει χωρίς την εκμετάλλευση άλλου.
Ξεκινώντας λοιπόν να συνδυάσουμε τα δύο θέματα του άρθρου μας ας δούμε πώς χρησιμεύει ο ισχυρισμός του « ο Νόμος δεν μπορεί να εφαρμοσθεί / κανείς δεν ακούει στον Νόμο » σε αυτούς τους λίγους ιδιοκτήτες όλων των υπολοίπων ( εκτός φυσικά αυτών που διαχωρίζουν την θέση τους και οι οποίοι είναι πολύ λίγοι αφού για να διαχωρισθεί η θέση θα πρέπει να μην υποκύψει το άτομο σε κανένα συμβιβασμό / εκβιασμό για να « τα βολέψει » ) :
Οι Έλληνες έχουν το χάρισμα να μην δέχονται ότι κάποιος είναι ‘Ελέω Θεού’ ανώτερος κοινωνικά από αυτούς « γιατί έτσι ». Για να το καταπιούν έστω και για λίγο πρέπει να τους δοθεί μια δικαιολογία που να μην είναι όπως αυτή των κουλτουρών όπου οι κάστες είναι η φυσική κοινωνική διάρθρωση των. Συνήθως στους Έλληνες οι δικαιολογίες που πιάνουν είναι οι εξής : « αυτός είναι πιο έξυπνος από σένα / πιο εκπαιδευμένος / από τζάκι / πιο εργατικός / πιο προκομμένος » μόνο σε αυτές τις περιπτώσεις που ο Έλληνας θα πεισθεί ότι ένας από τους λίγους διαθέτει περισσότερες αρετές από αυτόν θα υποταχθεί με την ελπίδα να αποκτήσει και αυτός μια ρανίδα.
Για αυτόν τον λόγο λίγοι οι οποίοι δεν χρησιμοποίησαν μία από αυτές τις δικαιολογίες όπως οι δύο βασιλικές δυναστείες που εισήχθησαν στην Ελλάδα για να την κυβερνήσουν χωρίς να αποδείξουν ικανότητα ήταν πολύ βραχύβιες και πλήθος περιφρονητικών ψευδωνύμων κυκλοφορούσαν για αυτές ( όπως π.χ. ο τελευταίος Γλύξμπουργκ που ονομάζεται Κωνσταντίνος αναφερόταν στα Ελληνικά πηγαδάκια όλου του Λαού ως «Κοκκός » ή « Αχλάδας»).
Η ικανότητα και η εξυπνάδα λοιπόν είναι το πιο αποτελεσματικό επιχείρημα για να σερφοποιηθεί ο Έλληνας κάτω από τους λίγους και να τους «δώσει γήν και ύδωρ». Το να επιδεικνύεται μία φαινομενικά ανεξέλεγκτη κοινωνική ζούγκλα χωρίς κανόνες στον εκπαιδευτικό, επαγγελματικό και οικονομικό τομέα επιτυγχάνει να συμβαίνει το εξής χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο Λαός και συνεπώς να υποτάσσεται αντί να αντιστέκεται και αντιδράει ώστε να αναδιπλώνονται όπως κάθε φορά που ο Λαός το έπραξε ουσιαστικά : αφ’ ενός, ο επίδοξος Πολίτης προς σερφοποίηση μποϋκοτάρεται παρανόμως και στραγγαλίζεται οικονομικά από φορολογία και αντισυνταγματική, άδικη νομοθεσία και συνεπώς δεν μπορεί να επιτύχει κοινωνικά και οικονομικά και ότι επιτυγχάνει του υφαρπάζεται αμέσως και αφ’ ετέρου, οι λίγοι που πρόκειται να τον εξουσιάζουν για πάντα μπορούν κλέβοντας να φαίνονται πανέξυπνοι και ικανότατοι επιχειρηματίες με κοινωνική επιτυχία και καταξίωση, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλοί εγκληματίες του κοινού Ποινικού Δικαίου.
Φυσικά κατά καιρούς οι Έλληνες το έχουν υποψιαστεί αυτό ή και συνειδητοποιήσει αυτό ( όπως και κάθε αντίστοιχος σκεπτόμενος Λαός ) και έχουν προσπαθήσει να βάλουν δικλείδες ασφαλείας που να μην επιτρέπουν το παραπάνω τέχνασμα να συμβαίνει τουλάχιστον στο εύρος που συμβαίνει.
Για αυτό και εξαναγκάσθηκε μία από τις άκρως παραδόπιστες κυβερνήσεις από τις πολλές που μαστίζουν την Ελλάδα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο να θεσπίσει το λεγόμενο «πόθεν έσχες» το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ήπιο αντικλεπτικό ενάντια στην αδηφαγική πολιτική υπεξαίρεσης και κλοπής δημοσίου χρήματος και περιουσίας από τους πολιτικούς και όλους τους επιχειρηματίες που τους υποστηρίζουν.
Για το ‘πόθεν έσχες’ οφείλει κάθε ένας από τους 300 βουλευτές / υπουργούς / κυβερνητικούς να καταθέσουν πλήρη περιγραφή της περιουσίας τους ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΗΓΕΣ / ΤΡΟΠΟΥΣ ΑΠΟΚΤΗΣΗΣ ΑΥΤΗΣ. Αυτό το οποίο γίνεται είναι μια καταγραφή προκλητικά μεγάλης περιουσίας για τους περισσότερους, χωρίς επεξήγηση του τρόπου απόκτησης. Επισήμως οι ελεγκτές ‘πόθεν έσχες’ δήλωσαν αδυναμία να ελέγξουν την αλήθεια των δηλώσεων το οποίο σημαίνει ότι τουλάχιστον σε ικανό ποσοστό των βουλευτών η δήλωση είναι εξόφθαλμα ψευδής και επιδιώκουν απλώς να μην κατηγορηθούν για συνεργία εάν κάποιος Πολίτης κάπως καταφέρει να φέρει το πραγματικό εύρος των ψευδών στην ευρεία δημοσιότητα.
Η δήλωση αυτή της αδυναμίας είναι ακόμα μία έκφραση της καλλιέργειας του αισθήματος ότι δεν υπάρχει κρατικός μηχανισμός, κρατική προστασία ή έλεγχος, το οποίο είτε με αρνητικό είτε με θετικό τρόπο θέτει σε κίνηση τον μηχανισμό που υποδουλώνει τον Λαό στους λίγους.
Αυτό το οποίο όμως αληθεύει είναι ότι και πλήρης οργάνωση υπάρχει και κρατικός μηχανισμός και κρατική προστασία, απλώς όμως δεν είναι προς υπηρεσία του Λαού αλλά προς υπηρεσία των λίγων ( αυτό ισχύει για όλα ανεξαιρέτως τα κράτη ). Το μόνο που οι Πολίτες έχουν να κάνουν είναι να σταματήσουν να φοβούνται και να αισθάνονται ηλίθιοι ή ανήμποροι και να συνειδητοποιήσουν ότι ήδη έχουν αποδείξει ότι είναι πιο ικανοί και πιο έξυπνοι από αυτούς τους λίγους οι οποίοι τους φοβούνται σε τέτοιο βαθμό που δεν τολμούν να υπάρξουν χωρίς συνοδεία ( από μπράβους έως αστυνομικούς έως συναδέλφους / ανωτέρους ) και απόπειρα πλύσης εγκεφάλου του Λαού μέσω των ΜΜΕ.
Είναι στο χέρι της κάθε μίας μονάδας που αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τα πραγματικά εργαλεία του Πολίτη και το βασικό συστατικό κάθε ιδιοφυΐας : τους Νόμους / Σύνταγμα και το πείσμα να παλέψουν μέχρι να επιτύχουν τον στόχο τους.