Πάντα στην φύση, όταν υπάρχει κίνδυνος επερχόμενης επιδημίας δίνεται στον πληθυσμό που είναι σε κίνδυνο μία σειρά προειδοποιήσεων. Αυτές οι προειδοποιήσεις ξεκινάνε από μικρές λεπτομέρειες, που μόνο οι πιο οξυδερκείς διακρίνουν, και κλιμακώνονται σταδιακά σε όλο και πιο ευδιάκριτες προειδοποιήσεις εκ των οποίων οι τελευταίες είναι τα πρώτα κρούσματα. Αυτή η διαδικασία δίνεται πάντα από την φύση για να δώσει την δυνατότητα επιβίωσης με τα ελάχιστα δυνατά θύματα ( ή και καθόλου θύματα ) στον πληθυσμό αντί να εφαρμόσει μία εξολοθρευτική και τελείως αναπάντεχη καταστροφή.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις ανθρώπινες κοινωνίες, οι οποίες έχουν την τάση να ακολουθούν αυτούς τους γενικούς φυσικούς κανόνες όσο απομακρυσμένες και εάν επιδιώκουν να είναι από την φύση στην οποία εμπεριέχονται. Τα τελευταία λοιπόν τριάντα χρόνια τουλάχιστον, έχουμε σταδιακά δείγματα – προειδοποιήσεις μίας τεράστιας κοινωνικής επιδημίας με καταστροφικές συνέπειες, τόσο στο κοινωνικό όσο και στο φυσικό επίπεδο αφού αυτού του μεγέθους οι κοινωνικές επιδημίες επιφέρουν εκατόμβες θυμάτων.
Καθ’ όλη την διάρκεια της περιόδου μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά ιδιαιτέρως μετά το 1965 υπάρχει σαφές δείγμα κοινωνικής νόσου σε παγκόσμιο επίπεδο με κρούσματα άκρατου φασισμού και γενοκτονίας ατόμων με Φιλελεύθερα και /ή Ανθρωπιστικά φρονήματα που κανονικά θα ωθούσαν την κοινωνία μας στο επόμενο εξελικτικό επίπεδο στο οποίο προσπαθεί να μεταπηδήσει εδώ και 2.000 χρόνια και αποτυγχάνει. Κάθε φορά τα κρούσματα βίας ήταν και είναι έντονης φύσης. Αυτό το οποίο αλλάζει, και κάνει την κοινωνία να πλησιάζει ακόμα περισσότερο στην έξαρση της κοινωνικής ασθένειας, είναι το κατά πόσον τα κρούσματα αυτά της βίας μπορούν να απομονωθούν ανάμεσα σε μία ή δύο ή το πολύ τρεις κοινωνικές ομάδες : ο Μακαρθισμός ήταν ( θεωρητικά ) μία αντιπαράθεση ανάμεσα σε στρατιωτική ομάδα που κατείχε πολιτικές θέσεις ενάντια σε μία ομάδα διαφορετικών φρονημάτων που αποτελούσε μειοψηφία ( θεωρητικά ). Η αντιπαράθεση και αναταραχές ανάμεσα σε φοιτητές και στο κράτος, για διάφορα θέματα ανά τον κόσμο, ήταν πιο σοβαρή προειδοποίησης καθ’ ότι οι φοιτητές, αν και μία εύκολα προσδιοριζόμενη ομάδα, δεν αποτελεί μειοψηφία και τα φρονήματα που ασπαζόταν ήταν πολύ πιο ευρεία και αντιστοιχούσαν σε πολύ μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού.
Δηλαδή, στην κοινωνική νόσο, το επίπεδο της έκφρασης της αρρώστιας φαίνεται από το πόσο ευρύ κομμάτι που εμπεριέχει πολλές υπο-ομάδες του πληθυσμού συμπεριλαμβάνεται στον στόχο της επίθεσης από την νόσο. Πλέον βρισκόμαστε στην φάση της πλήρους έξαρσης η οποία πρόκειται να εκδηλωθεί πολύ σύντομα και της οποίας τα συμπτώματα ( όχι πλέον προειδοποιήσεις ) είναι πλήρως εμφανή / φανερά :
1. μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού διάγει κάτω από το όριο της φτώχειας, είτε το έχει συνειδητοποιήσει είτε όχι
2. ο πλούτος των πλουτοκρατών είναι σε ένα από τα πιο υψηλά επίπεδα ιστορικά
3. η βία σε μορφή τρομοκρατίας αποτελεί καθημερινή πραγματικότητα
4. η βία σε μορφή παρανομίας – μη υποταγής σε νόμους είναι έκδηλη σε όλους τους φορείς που οφείλουν να τηρούν τον νόμο ( δημόσιοι υπάλληλοι, διοικητικοί – κρατικοί λειτουργοί, δικαστικοί, κυβερνητικοί, διεθνείς οργανισμοί, έως και διεθνείς κοινωφελείς οργανισμοί, διεθνείς ενώσεις παντός τύπου όπως π.χ. η Ε.Ε. )
5. η βία σε μορφή καταστολής είναι καθημερινή και πάγιος τρόπος αντιμετώπισης των Πολιτών ( από απειλές δημοσίων υπαλλήλων / παράνομη άρνηση εξυπηρέτησης έως κακή αντιμετώπιση / μεταχείριση μαθητών από εκπαιδευτικούς έως κακή αντιμετώπιση / μεταχείριση από δικαστικούς / αστυνομικούς )
6. η βία σε μορφή διασκέδασης και γαλούχησης / κοινωνικοποίησης είναι η μόνη διαθέσιμη από όλες τις μορφές των ΜΜΕ ( από έκδηλες και παρά φύση / βίαιες σεξουαλικές σκηνές έως αποτρόπαιους ξυλοδαρμούς, φόνους και ολοκαυτώματα ) και ιδίως από εκπομπές κοινού ενδιαφέροντος / ενημέρωσης.
7. η βία σε μορφή κομφορμισμού / συμβιβασμού είναι το πρώτο μάθημα κοινωνικοποίησης το οποίο διαρκεί μέχρι τον θάνατο, υπό μορφή πειθαρχίας, καταναγκασμού, μόδας, ομορφιάς, ομοιογένειας, ιδεολογικής φίμωσης, θρησκευτικής απολυταρχίας με την επιβολή ιερατικών αρχόντων, και με την συνεχή απειλή της γελοιοποίησης, απόρριψης, περιθωριοποίησης.
Τις τελευταίες εβδομάδες είδαμε ένα από τα τελικά στάδια πρίν την πλήρη εκδήλωση της νόσου, όπου οι πλέον πολυπληθής και αδύναμη ομάδα, οι μαθητές, είναι αυτοί οι οποίοι διώκονται από τους φορείς της βίας αλλά επίσης και αυτοί οι οποίοι έχουν επιφορτισθεί παρανόμως, παρά φύση και σκανδαλωδώς να πρωτοστατήσουν και να παλέψουν ενάντια σε ό,τι οι ενήλικοι δηλώνουν ότι φοβούνται και συνεπώς είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν.
Με την πολύ εύκολη δικαιολογία της παραδοχής ενοχής, οι ενήλικοι Πολίτες που είναι ενεργοί και μάχιμοι δηλώνουν φταίχτες ( υπαίτιοι ) για την οικτρή κατάσταση της κοινωνίας και με την αίτηση μίας επιφανειακής συγνώμης από τους ανηλίκους Πολίτες οι οποίοι ακόμα δεν θεωρούνται και δεν πρέπει να είναι μάχιμοι παραμένουν συντελεστές της νόσου που καλούν τους μαθητές να γιατρέψουν ( θεραπεύσουν ).
Όταν στον πόλεμο εξαναγκάζουμε τα μωρά να σηκώσουν όπλα ενώ οι πραγματικοί στρατιώτες τα ρίχνουν ή τα ξεπουλούν τότε είναι ζήτημα σύντομου χρόνου όχι μόνο να χαθεί ο πόλεμος αλλά και όλο το στράτευμα όχι μόνο τα μωρά. Αυτό έχει εξακριβωθεί με την εξάρθρωση της τότε μορφής του ναζισμού από την ώρα που 14χρονοι και 15χρονοι απάρτιζαν τον ένοπλο στρατό του Χίτλερ ενάντια στους ενήλικους συμμάχους.
Συνεπώς, πέρα από την εγκληματική ενέργεια της αστυνομίας και του κράτους και στην περίπτωση του Αλέξη και του προχθεσινού τραυματισμού από σφαίρα ενός άλλου 16χρονου, υπαίτιοι και φταίχτες είναι όσοι επαφίονται στους 16χρονους χωρίς καν να τους δίνουν κάλυψη για να διορθώσουν αυτά τα οποία οφείλουν να διορθώσουν οι ενήλικοι. Σφαίρες και τρομοκρατικοί ξυλοδαρμοί εν μέσω πόλεων που ισχυρίζονται ότι διακατέχονται από δημοκρατία και πολιτισμό και των οποίων οι πληθυσμοί δεν απαιτούν την δίωξη, εσχάτη τιμωρία, την αποπομπή και διαπόμπευση των κρατούντων πολιτικών και κρατικών / παρακρατικών παραγόντων που το πυροδοτούν και το καλλιεργούν είναι ομολογία των πολιτών ότι είτε το δέχονται είτε το επικροτούν.
Όταν γίνεται η αρχή για κάτι τόσο κατάφωρο όσο η απερίσκεπτη και παράνομη και ανήθικη οπλοχρησία με θύματα και δεν καυτηριάζεται με τις διαδικασίες που πραγματικά θα φοβίσουν τους δράστες και όλους τους μελλοντικούς δράστες ( άρση ασυλίας, βαρείες ποινικές ποινές και οικονομικές αποζημιώσεις από τα προσωπικά και οικογενειακά περιουσιακά στοιχεία των δραστών, των ηθικών αυτουργών και των συνεργών τους όπως τους έχουμε περιγράψει σε προηγούμενο άρθρο, ισόβια στέρηση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, κλπ ) τότε δεν θα υπάρξει σταματημός αλλά αύξηση των φαινομένων και εγκλημάτων των οποίων η ατιμωρησία ( βλ. δράστη δολοφονίας Καλτεζά ) γίνεται δεκτή από την κοινωνία και προωθείται από το κράτος.
Εάν προτιμάς να ρισκάρει / ριψοκινδυνεύει ο μαθητής αντί για εσένα που μπορείς να πετύχεις αυτό που θέλει ο μαθητής χωρίς κανένα κίνδυνο / ρίσκο, σημαίνει ότι δέχεσαι να μην γνωρίζεις όταν βγαίνεις από το σπίτι σου εάν μία σφαίρα από αυτούς που νομίμως ή ‘παρανόμως’ οπλοφορούν δεν θα σκοτώσει έξαφνα εσένα ή όταν το παιδί σου βγαίνει από το σπίτι για οποιοδήποτε λόγο δεν θα σου το επιστρέψουν σε ένα κουτί.