Ανέκαθεν από τα μέσα του 19ου αιώνα και μετά τουλάχιστον την θέση της θρησκείας ( και με αυτό εννοούμε τα διάφορα ιερατικά σχήματα ανά δόγμα και όχι την ίδια την θρησκευτική αντίληψη του Ανθρώπου ) ως πηγή της αλήθειας, της ορθότητας και των κανόνων διαβίωσης ανέλαβε η επιστήμη, η οποία έχει το δικό της ιερατικό σχήμα το οποίο απαρτίζεται από συγκεκριμένους κρατούντες πτυχίων και άλλων ακαδημαϊκών περγαμηνών οι οποίοι ‘δογματίζουν’, υπαγορεύοντας την κοσμοθεωρία που ο Λαός ανά την υφήλιο θα πρέπει να υιοθετεί για να αποτελεί μέρος του συνόλου. Είναι το λεγόμενο ‘ mainstream’ του κάθε επιστημονικού τομέα από το οποίο προέρχονται οι ‘αλήθειες’ στις οποίες πιστεύει ο κόσμος σε κάθε εποχή.
Αυτές οι αλήθειες αλλάζουν και τροποποιούνται ακριβώς όπως οι μόδες, αποδεικνύοντας το αβάσιμο, στην ουσία, του κάθε ‘ θεσφάτου’ το οποίο επιβάλλεται ως άρρηκτος κανόνας στην εποχή που αποτελεί το ‘ mainstream’. Τέτοια παραδείγματα είναι η σύνδεση του καπνίσματος με την καλή υγεία κατά το πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα, η επιβολή της παιδαγωγικής του doctor Spock η οποία προκάλεσε πολλά προβλήματα και ακόμη προκαλεί σε όσους την εφαρμόζουν, τα ‘ειδικά σουτιέν’ για τα νεαρά αναπτυσσόμενα στήθη τα οποία προκαλούν αλλοίωση προς το χειρότερο στην εξέλιξη του στήθους, η θαλιδομίδη ως πανάκεια, η έξαρση εφαρμογής της ορθοδοντικής στην εποχή μας με τον ίδιο τρόπο που εφαρμοζόταν αντιμετώπιση της πλατυποδίας σε όλους ανεξαιρέτως πρωτύτερα, οι μαθησιακές δυσκολίες της εποχής μας και πλήθος άλλων μικρών και μεγάλων παραδειγμάτων.
Το πρόβλημα το οποίο δίνει γόνιμο έδαφος για την καθολική αυτή εφαρμογή και κατηγοριοποίηση του πληθυσμού σε διαφόρων ειδών νοσήματα λιγότερο αληθινά από αυτά του ‘ κατά φαντασίαν ασθενούς’ είναι αφ’ ενός ο δογματισμός των ‘mainstream’ επιστημόνων οι οποίοι απαγορεύουν την εφαρμογή της βασικής αρχής της επιστήμης ( δηλαδή, εξέταση μέσω πειραματικών και άλλων δεδομένων και αποτελεσμάτων καθώς και ενδελεχή έρευνα συνυπολογίζοντας ιστορικά δεδομένα ) επιβάλλοντας την ως θρησκευτικό δόγμα και αφ’ ετέρου από την ανάγκη να μεταφέρουν ευθύνες από κακούς κοινωνικοπολιτικούς χειρισμούς σε αίτια φυσικά ή οργανικά που ενοχοποιούν όχι τους σχεδιαστές και εκτελεστές των διαφόρων πολιτικών που εφαρμόζονται αλλά τους αποδέκτες δηλαδή τους Ανθρώπους ως μονάδες.
Έτσι, αντί να αιτιολογήσουν ορθώς και να προβούν σε διορθωτικές παρεμβάσεις για την άνοδο του παγκόσμιου μέσου όρου του άγχους ( stress ) σε επίπεδα πολύ παραπάνω των φυσιολογικών τα τελευταία είκοσι χρόνια, απλώς άλλαξαν τα όρια του φυσιολογικού και τα τροποποίησαν ώστε να παρουσιάζεται μία εικόνα ψυχικής υγείας των Ανθρώπων η οποία δεν υφίσταται, ούτε δικαιολογείται με βάση τα πιστοποιημένα και αντικειμενικά υπάρχοντα αίτια δημιουργίας και αύξησης άγχους τα οποία όλο και εντείνονται στην κοινωνία.
Η αιτιολογία του άγχους και της κατάθλιψης που ολοένα και περισσότερο εκδηλώνεται, πολύ φυσικά, στον κόσμο αποτελεί επικοινωνιακό και ουσιαστικό πρόβλημα για τους κρατούντες απανταχού για πολύ απλούς λόγους : το άγχος και η κατάθλιψη προκαλείται ως επί το πλείστον από την επιβαλλόμενη απομόνωση και απαξίωση του ατόμου από το σύνολο του, την αίσθηση συνεχούς ανεπάρκειας στον οικονομικό τομέα ( αφού μέσω της υπερ-φορολόγησης, των χαμηλών μισθών και την ύπαρξη των διαφόρων κλειστών κυκλωμάτων που απαγορεύουν την ελεύθερη άνθιση ανεξαρτήτων επιχειρήσεων δεν υπάρχει δυνατότητα οικονομικής κάλυψης των αναγκών άνευ δανεισμού ή άλλων εξαρτήσεων ), την αίσθηση απελπισίας και έλλειψης ελέγχου σε όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς τομείς ( το οποίο συνοψίζεται στην φράση « κάθε πέρυσι και καλύτερα / δεν υπάρχει ελπίδα / όλα είναι χάλια» ), καθώς και την ανασφάλεια και απαξίωση σε προσωπικό επίπεδο του κάθε ατόμου.
Για να διορθωθεί πραγματικά η κατάθλιψη και το άγχος θα πρέπει επιστημονικά να μελετηθεί και να αλλαχθεί το σύστημα οικονομικοκοινωνικής πολιτικής που υπαγορεύει και επιβάλλει την βιοτική κατάσταση ως έχει αυτή την στιγμή.
Όμως, εάν επιβληθεί ένα σύστημα το οποίο θα προστατεύει όλους τους Πολίτες από το άγχος και την κατάθλιψη θα εξαλειφθεί η δυνατότητα της άκρως ολιγάριθμης πλουτοκρατικής τάξης να είναι πλουτοκρατική όπως θα αναλύσουμε σε μελλοντικό τομέα ενημέρωσης.
Είναι λοιπόν αδύνατο να επιτραπεί στους ‘mainstream’ επιστήμονες ( οι οποίοι εξαρτώνται για την διαβίωση τους από πανεπιστήμια, επιτροπές και εταιρίες τα οποία με την σειρά τους εξαρτώνται για την επιβίωση τους από την πλουτοκρατική τάξη ) να επιτρέψουν να γίνει αυτό ευρέως γνωστό και συνεπώς απαιτητό από τους πληθυσμούς απανταχού της γής.
Είναι λοιπόν απαραίτητο να βρεθεί άλλη αιτιολόγηση του άγχους και της κατάθλιψης η οποία θα οδηγήσει τον πληθυσμό σε άλλες κατευθύνσεις εντείνοντας στην ουσία το άγχος και την κατάθλιψη και αυξάνοντας τα κέρδη των διαφόρων φαρμακευτικών και άλλων επιχειρήσεων που άπτονται στον χώρο της υγείας και ψυχικής υγείας.
Η σεξουαλικότητα και η σεξουαλική συμπεριφορά του Ανθρώπου από την εποχή του Φρόϋντ ( Freud ) έχει χρησιμοποιηθεί εσφαλμένα για να αιτιολογήσει πλήθος κοινωνικά φαινόμενα, μετατρέποντας μία σημαντική αλλά περιφερειακή πτυχή της Ανθρώπινης συμπεριφοράς στο κέντρο του σύμπαντος. Είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να αποδοθούν οι ευθύνες της έκπτωτης κοινωνικής πολιτικής και οικονομικής κατάστασης στην ‘ άρρωστη’ ύπαρξη του κάθε Ανθρώπου. Στην εποχή μας κάθε στάδιο της Ανθρώπινης εξέλιξης δεν είναι στάδιο ούτε εξέλιξη αλλά μεταφορά από το ένα νόσημα στο άλλο ωθώντας έτσι τον πληθυσμό στην υπέρ κατανάλωση φαρμάκων, υποκατάστατων και ιατρικών μεθόδων διόρθωσης σε μη αντικειμενικό επίπεδο.
Η τελευταία τέτοια προβολή επιστημονικού δόγματος είναι και το ‘ καινούργιο νόσημα’ το οποίο μυστηριωδώς ανέκαθεν υπήρχε της ανδρικής κλιμακτηρίου που ονομάζεται και ‘ ανδρόπαυση’. Η ετυμολογία και μόνο του όρου αυτού είναι αρκετή για να κάνει όλο τον ανδρικό πληθυσμό να περιπέσει σε κρίση πανικού ( ανδρόπαυση = παύση + άνδρας = παύω να είμαι άνδρας ) και έχει σχεδιαστεί για να αιτιολογήσει το άγχος και την κατάθλιψη των ανδρών στην έναρξη της ακμής της παραγωγικής και επαγγελματικής τους επιδόσεως ( από τα μέσα της δεκαετίας των 30 ).
Έτσι λοιπόν το άγχος και η κατάθλιψη που προκαλείται από τα επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά και οικογενειακά αδιέξοδα που προκαλούνται από τους εξωγενείς παράγοντες που προαναφέραμε αποδίδεται σε κάτι οργανικό, άκρως απειλητικό και άκρως φανταστικό και ακυρωτικό. Η δυνατότητα της ικανότητας αναπαραγωγής του άνδρα στην ουσία διαρκεί καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του άνδρα με μία έναρξη φθίνουσας πορείας στο δεύτερο μισό της έκτης δεκαετίας της ζωής του η οποία δεν σημαίνει παύση αφού παραγωγή σπέρματος σημειώνεται μέχρι και τουλάχιστον την όγδοη δεκαετία της βιολογικής του ζωής.