Έχοντας ήδη παρακολουθήσει δέκα μέρες διακυβέρνησης, πολιτικών κινήσεων και σχολιασμών από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επί της νέας κυβέρνησης Παπανδρέου, μπορούμε να σκιαγραφήσουμε βάσει συμπεριφορών όχι μόνο το τι θέλει να δείξει η κυβέρνηση προς τον Λαό ( επικοινωνιακή πολιτική ) αλλά και τι θέλει ουσιαστικά να κάνει πέρα από τις εξαγγελίες και την παράσταση για τις κάμερες ( ουσιαστική πολιτική ).
Ξεκινώντας από την επικοινωνιακή πολιτική, για να την αναλύσουμε θα πρέπει να δούμε τι προβάλλεται στα ΜΜΕ και πώς σχολιάζεται η συμπεριφορά των υπουργών και οι αποφάσεις / εξαγγελίες της κυβέρνησης. Αυτό το οποίο βλέπουμε να γίνεται είναι όλες οι πράξεις να περιστρέφονται γύρω από τις εξείς ιδέες / εντυπώσεις που η κυβέρνηση Παπανδρέου θέλει να εγκαθιδρύσει :
1. « η κυβέρνηση είναι εργατική/ δραστήρια.»
2. « η κυβέρνηση είναι σοβαρή.»
3. « η κυβέρνηση είναι υπέρ του Λαού.»
4. « η κυβέρνηση είναι καθαρή- αδιάφθορη.»
5. « η κυβέρνηση υποστηρίζεται από επιστήμονες.»
Εύκολα το διαπιστώνουμε αυτό τόσο από τις δηλώσεις των υπουργών, τις εμφανίσεις τους και τις εξαγγελίες τους : από υπουργούς σαν την Μπιρμπίλη η οποία παρουσιάζεται ως ‘άτομο ουσίας’ ( επειδή δεν φαινόταν να φοράει επίσημα ρούχα ) έως την Μπατζελή ( επειδή παρουσιάστηκε ως αυστηρή και δυσανεχτική επιστάτης προσωπικού ), όλοι αυτοί που στελεχώνουν την νέα κυβέρνηση δείχνουν ένα προφίλ φρεσκάδας και νέας επαφής με τα πολιτικά, δηλαδή ένα είδος παραμυθιού Σταχτοπούτας, όπου απλοί ιδιώτες / μικροπολιτικοί ξαφνικά βρέθηκαν στα ανώτατα αξιώματα του Κράτους ( και συνεπώς δεν μπορεί να είναι διαβρωμένοι ακόμα ).
Αυτό βεβαίως είναι πλήρως ψευδές και στρέβλωση της πραγματικότητος. Μία απλή έρευνα ολίγων λεπτών στα άτομα αυτά δείχνει ότι ανήκουν όλα σε ακριβώς το ίδιο κύκλωμα, οικογένειες και επαγγελματικά / πολιτικά περιβάλλοντα που ανήκαν και οι προκάτοχοι πολιτικοί οι οποίοι κατέκλεψαν και καταπρόδωσαν την χώρα. Δηλαδή, στα βιογραφικά και μόνο μπορεί κανείς να δεί ότι οι φερόμενοι ως καινούργιοι και άφθαρτοι ήδη χρόνια συνεργάζονται ( σε δικηγορικά γραφεία, πολυεθνικές επιχειρήσεις, τράπεζες, διεθνείς οργανισμούς, πανεπιστήμια, κρατικούς οργανισμούς / φορείς, κλπ. ) όχι μόνο με στελέχη ΠΑΣΟΚ αλλά και με στελέχη Ν. Δημοκρατίας, κυβερνήσεις Ν. Δημοκρατίας, και δραστηριότητες όπου εμπλέκονται ή άπτονται σκανδάλων Ν. Δημοκρατίας και / ή ΠΑΣΟΚ.
Πέρα από τις επαγγελματικές ή οικογενειακές διασυνδέσεις και σχέσεις τους με μεγαλοκεφαλαιούχους μονοπωλιακής υπεροχής στην Ελλάδα και αλλού ( π.χ. ο Ευάγγελος Βενιζέλος ), όλα τα υπουργικά στελέχη υπήρξαν άκρως κομματικοποιημένα και ενεργά υπέρ του ΠΑΣΟΚ ( δηλαδή μαχόμενοι υπέρ της παρατάξεως ) από τα μαθητικά ή το αργότερο τα φοιτητικά τους χρόνια ( π.χ. η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου ). Όλοι ανεξαιρέτως έχουν υπηρετήσει στις προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ ως διοικητικά στελέχη ή σύμβουλοι σε θέσεις δημοσίου, τοπικής αυτοδιοίκησης, υποδομών και / ή προπαγάνδας ( π.χ. η Φώφη Γεννηματά ). Αρκετοί από τους φαινομενικά ‘νέους’ πολιτικούς προέρχονται από το ΙΣΤΑΜΕ ( Ινστιτούτο Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών – Ανδρέας Παπανδρέου) ( π.χ. η Κατερίνα Μπατζελή ) ή έχουν υπηρετήσει σε διεθνείς θέσεις υποστηρίζοντας πολιτικές που κυριολεκτικά τίναξαν στον αέρα την Ελληνική οικονομία και / ή κοινωνικό ιστό ( π.χ. Ευρώ, ΟΟΣΑ, ΕΚΤ ) ( π.χ. η Λούκα Κατσέλη ).
Βλέπουμε λοιπόν ότι μία καθολικά ενορχηστρωμένη επικοινωνιακή πολιτική στρέβλωσης της αλήθειας έχει εξαπολυθεί εδώ και δέκα μέρες, προσπαθώντας, βασιζόμενη στο γεγονός ότι τα επώνυμα αυτά είναι ως επί το πλείστον άγνωστα στον Ελληνικό Λαό ( όχι όμως και στους κυβερνητικούς / βιομηχανικούς και κοσμοπολίτικους κύκλους ), να χρησιμεύσει ως ‘απόδειξη’ ότι τα άτομα αυτά είναι και νέα στο πολιτικό σκηνικό ενώ στην πραγματικότητα είναι το ίδιο ενταγμένα και το ίδιο φθαρμένα όσο και οι πιο διάσημοι του επαγγέλματος.
Επίσης, προβάλλεται μία καταιγιστικότατη δραστηριότητα σε επίπεδο διοικητικό, γεγονός το οποίο φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι θετικό και εχέγγυο. Όμως, οι πράξεις οι οποίες γίνονται, οι αποφάσεις που πρόκειται να εφαρμοσθούν ή εφαρμόζονται και τα βήματα τα οποία παίρνονται, μας δείχνουν ότι και πάλι προσπαθούν να ξεγελάσουν τον Λαό με την εντύπωση και όχι να δείξουν ή να βασιστούν στην αλήθεια : η αεργία και νωθρότητα που τόσο επιμελώς καλλιέργησε ο Κ. Καραμανλής προβάλλοντας την καθημερινά, έδωσε στον Λαό όπως ήταν αναμενόμενο μία δίψα για δράση σε τέτοιο βαθμό που ( όπως και το άγνωστο όνομα ) να υπάρχει περίπτωση η ύπαρξη δράσης και μόνο να θεωρείται απόδειξη της θετικότητας / ευεργετικότητας της νέας κυβέρνησης. Όπως θα δούμε και στο προσεχές άρθρο περί της συνεργασίας ΠΑΣΟΚ- Ν. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ – λοιπών κομμάτων, δεν είναι μόνο ο τομέας της γρήγορης ή αργής δράσης στον οποίον ο Κ. Καραμανλής προλείανε το έδαφος για την κυβέρνηση Παπανδρέου.
Όμως, η πολλή και καταιγιστική δράση από μόνη της δεν μπορεί να είναι σημείο όπου να μπορέσουμε να βασίσουμε ουδεμία εκτίμηση, καλή ή κακή : εξ ίσου καταιγιστική δράση έχει ένας χειριστής πολυβόλου που μπορεί να σκοτώσει ( λόγω ικανότητος δεκάδες θύματα ανά δευτερόλεπτο εάν είναι ικανός χειριστής ) όσο και ένας χειρουργός ο οποίος να μπορεί να διατηρήσει στην ζωή ταυτόχρονα πολλούς Ανθρώπους μέχρι να έρθει βοήθεια ( εάν είναι ικανός, σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης ).
Συνεπώς για να δούμε εάν είναι καλό το ‘γρήγορο και συστηματικό’ θα πρέπει να δούμε τι είναι αυτό που γίνεται γρήγορα και συστηματικά. Η γρήγορη απόφαση δανεισμού, επένδυσης για ανακατασκευές ή ανανεώσεις υποδομών / εξοπλισμού που ήδη υπάρχει, η γρήγορη φορολογική επιδρομή –διατήρηση φορομπηχτικής πολιτικής, η γρήγορη υποταγή σε αλλότρια ξένα συμφέροντα ή η γρήγορη διαβεβαίωση ότι αυτό θα λάβει χώρα δεν μπορεί να είναι κάτι που θα ευχαριστήσει ή θα ηρεμήσει τους Πολίτες.
Βεβαίως, επικοινωνιακά λαμβάνονται όλα τα μέτρα μέσω των ΜΜΕ για να μην ακόμα διαφαίνεται εύκολα η δυσχέρεια / δυσπιστία ή η αναζωογονούμενη οργή του Λαού, με σχολιασμούς που αναφέρουν πόσο ‘ευχαριστημένοι’ είναι οι Πολίτες με την ‘επιλογή’ τους ( παρ’ όλο που ακόμα και τα ίδια τα ΜΜΕ ανέφεραν την ημέρα των εκλογών ότι ο πραγματικός αριθμός ψήφων του ΠΑΣΟΚ δεν αυξήθηκε ), και παρουσιάζουν θετικά παράλογες πολιτικές όπως π.χ. το leasing των υβριδικών
αυτοκινήτων ( δηλαδή η ενοικίαση τους που θα κοστίζει μηνιαία τουλάχιστον όσο η βενζίνη των υπαρχόντων και που τόσο ο αριθμός τους όσο και τα έξοδα τους μπορούν εύκολα να αυξηθούν γεωμετρικά ) προς αντικατάσταση των υπαρχόντων υπερπολυτελών και μη. Εκτός του ότι ο προβαλλόμενος ‘μικρός’ αριθμός των αυτοκινήτων ήδη έχει εξαγγελθεί ότι είναι ελαστικότατος, δεν έχει ανακοινωθεί πώς ή τί θα απογίνουν οι πολυτελείς λιμουζίνες και τα υπόλοιπα αυτοκίνητα των δημοσίων υπηρεσιών που θα αντικαταστήσουν, και δεν έχει ανακοινωθεί το κονδύλι που θα επενδυθεί σε αυτό μαζί με τεκμηρίωση γιατί αυτό συμφέρει σε αυτή την χρονική περίοδο ένδειας τους Πολίτες.
Σε προσεχή άρθρα θα αναλύσουμε πλήρως και το θέμα της λεγόμενης πράσινης ανάπτυξης όπου εντάσσεται το παραπάνω παράδειγμα και το θέμα της οικονομικής πολιτικής – δανεισμού καθώς και το θέμα της ασφάλειας ( σε όλους τους κοινωνικούς τομείς ), από την οποία προέρχεται και το επόμενο παράδειγμα επικοινωνιακής πολιτικής σε σύγκριση με την ουσία :
Η εξαπόλυση περιπόλων επί μοτοσικλετών της αστυνομίας στα Εξάρχεια ( εκτός των πεζών μονάδων ) επικοινωνιακά δείχνει μία έντονη παρουσία της αστυνομίας. Η έντονη παρουσία όμως ακριβώς όπως και το στοιχείο της γρηγοράδας / δράσεως από μόνη της δεν λέει τίποτα σε αυτόν που θέλει να κάνει μία σωστή εκτίμηση. Είναι οι πράξεις της έντονης παρουσίας που θα μας την χρωματίσουν ώστε να μπορέσουμε να προβούμε στην εκτίμηση μας.
Ο αστυνομικός δεν είναι στρατιώτης ή λοκατζής. Είναι ένας πολύ ελαφρά οπλισμένος και πλήρως εκπαιδευμένος στις διαπροσωπικές σχέσεις με Πολίτες προασπιστής της τάξης, σε Δημοκρατικά πολιτεύματα φυσικά. Επίσης, είναι πολύ προσεχτικός στο να μην τραβάει προσοχή Πολιτών και να ανταποκρίνεται αμέσως όταν τον καλούν προς προστασία τους. Οι αστυνομικοί των Εξαρχείων είναι πάνοπλοι, οι πεζοί αστυνομικοί πολλές φορές μοιάζουν με στρατό κατοχής ενώ η παρουσία τους είναι ιδιαιτέρως έντονη, σχεδόν θεατρική και κατ’ ουσίαν ακίνδυνη για πραγματικούς εχθρούς της τάξης και όχι απλώς ταραγμένους Πολίτες :
Η διοίκηση που τους εξαπέλυσε έχει σκηνοθετήσει την τέλεια ‘κατάσταση εκτάκτου ανάγκης’ με την εξολόθρευση μιάς ολόκληρης περιπόλου αστυνομικών πεζών ή επί των μοτοσικλετών από επιδρομείς τύπου ‘17 Νοέμβρη’ ή όπως αλλιώς ονομάζονται τέτοιας φύσεως προβοκάτορες ( θα αναλύσουμε την φύση του κράτους βαρείας αστυνόμευσης σε προσεχές άρθρο ), πυροβολώντας όπου δεν υπάρχει κάλυψη αλεξίσφαιρου ( μέρη όπου μπορεί να προκληθεί θανάσιμο τραύμα όπως κάτω από την μασχάλη κοντά στην πλάτη, στην βάση του κρανίου / σβέρκο, στο κεφάλι όταν δεν υπάρχει κράνος, στην βουβωνική χώρα , στην βάση της σπονδυλικής στήλης για αυτούς που κάθονται σε σέλα μοτοσικλέτας, κλπ., δηλαδή όπου κάθε Άνθρωπος με κοινή λογική και δέκα λεπτά περισυλλογής μπορεί να μαντέψει ότι θα είναι αποτελεσματική μία επίθεση ) και μάλιστα επειδή είναι είτε τελείως στάσιμοι, είτε προχωρούν ή οδηγούν σε μεγάλες ομάδες με πολύ χαμηλή ταχύτητα ( πιο αργά και από πεζό εν είδει παρέλασης ) σε πολύ στενούς δρόμους με μηδαμινές ή καθόλου δυνατότητες ελιγμού / κάλυψης ( οι πολύ ψηλές πολυκατοικίες γεμάτες παράθυρα και μπαλκόνια εκατέρωθεν, κάνουν κάθε έναν επί του δρόμου εύκολο στόχο ) είναι έτοιμα θύματα και πηγή κινδύνου και για τους Πολίτες.
Ιδίως, στις περιπτώσεις των μεγάλων ομάδων αστυνομικών ( 10-15 άτομα σε μοτοσικλέτες, με δύο- δύο αστυνομικούς να επιβαίνουν σε πολλές) δεν χρειάζεται ούτε καν ένοπλη επίθεση με τις παραπάνω συνθήκες : μόνο λάδι στον δρόμο, μία καπνογόνος χειροβομβίδα, μία μολότωφ, ή ο,τιδήποτε εκτοξευτεί με δύναμη από τα παράθυρα / μπαλκόνια ( π.χ. μια γλάστρα ή πολλές ), κλπ. είναι αρκετά για να προκαλέσουν σειρά θυμάτων μετά από ντροπιαστική αντίδραση σύγχυσης.
Ο άμεσος / ειδικός λόγος που αναφέρουμε μερικές από τις πιθανές επιθέσεις σε τόσο ευάλωτα συνοθυλεύματα ενστόλων είναι σε μία προσπάθεια να τους αποτραβήξουν πρίν γίνει το μοιραίο, και αντ’ αυτών να τοποθετήσουν αυτούς που ξέρουν να φυλάσσουν άτομα διότι έχουν υπηρετήσει σωματοφύλακες σε όλους τους διάσημους, πολιτικούς, και συνταξιοδοτημένους πολιτικούς, επιχειρηματίες και άλλους που απαιτούν τέτοιου είδους μεταχείριση χωρίς λόγο με τα λεπτά του Λαού.
Ο γενικός λόγος που συζητάμε το όλο θέμα της ‘αστυνόμευσης’ των Εξαρχείων είναι για να δείξουμε πώς τροφοδοτείται η επικοινωνιακή πολιτική και πόσο πολύ εγκυμονεί κινδύνους για όλους τους Πολίτες, όχι μόνο για την περίπτωση της καθαυτό επιθέσεως αλλά και για την χρήση της επιθέσεως αυτής επικοινωνιακά κατόπιν για περαιτέρω περιορισμό των ελευθεριών του Πολίτη και καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του στο όνομα της ασφάλειας.
Κατ’ ουσίαν, τίποτε δεν έχει αλλάξει στην πολιτική του Κράτους : η φορολογία παραμένει η ίδια, ο δανεισμός παραμένει ο ίδιος, οι προοπτικές αύξησης και των δύο ενισχύονται, η αδιαφάνεια παραμένει η ίδια ( θα αναλύσουμε πολύ περισσότερο σε βάθος πώς συμβιβάζεται αυτό με την επικοινωνιακή πολιτική της διαφάνειας και της ‘ανοιχτής διακυβέρνησης’ ), η ρουσφετολογία και οι πελατειακές σχέσεις παραμένουν οι ίδιες και η υποχωρητική και μειοδοτική έως άκρως προδοτική εξωτερική / εσωτερική πολιτική παραμένει η ίδια.
Είναι όμως μόνο δέκα μέρες από την εκλογή της κυβέρνησης : τα χειρότερα, οι βάσεις των οποίων μπήκαν γερά σε αυτό το δεκαήμερο, έρχονται με γεωμετρική πρόοδο.
Τι λοιπόν πιέζουν οι νέοι ‘εργατικοί’ υπουργοί ; η απάντηση είναι εύκολη καθότι η πολιτική που ακολουθείται είναι ίδια ακριβώς με το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980 και του Σημίτη ( στην κυβέρνηση και διακυβέρνηση του οποίου υπήρχαν αφανώς για τον Λαό οι περισσότεροι τωρινοί υπουργοί ). Όταν μου είχε ζητηθεί από την Λούκα Κατσέλη, κατά το στάδιο του σχεδιασμού μεθοδολογίας για την μελέτη / έρευνα των παλλινοστούντων Ελλήνων στα πλαίσια της Πανευρωπαϊκής έρευνας « Αποδημίας – Παλλινόστησης» της οποίας ήταν επικεφαλής σε εθνικό επίπεδο, να προτείνω ειδικά προγράμματα προς άμεση εφαρμογή και χρηματοδότηση από την τότε κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, και της εξήγησα ότι για να επιλεγεί ή δημιουργηθεί το πρόγραμμα που θα προσφέρει έργο και θα βοηθήσει τους αποδέκτες Έλληνες χρειάζεται πρώτα να μελετηθεί ο συγκεκριμένος πληθυσμός και να καταγραφούν οι ανάγκες του και οι ιδιαιτερότητες του ώστε να μην δρούμε στα τυφλά και καταστρέφουμε ζωές βλάπτοντας και το Έθνος, εκείνη το απέκλεισε με την εξής αιτιολογία : « χρειαζόμαστε να δείξουμε κάτι στον κόσμο τώρα, δεν μπορούμε να περιμένουμε και δεν πειράζει να πειραματισθούμε».
Τότε η αναφορά γινόταν επί της εκπαιδεύσεως των παιδιών των παλλινοστούντων Ελλήνων και προς ανακοπή της σπατάλης των τεραστίων κονδυλίων που ήδη επενδύονταν στα χαρτιά χωρίς την ύπαρξη ουσιαστικής εφαρμογής και με την κακομεταχείριση / κοροϊδία ομάδων Πολιτών που δικαιούνταν τις υπηρεσίες αυτές για την σωστή επανένταξη τους στην χώρα ενώ τα χρήματα αυτά πήγαιναν σε πελατειακές σχέσεις.
Αυτό συμβαίνει και τώρα, όπως κάθε ένας που έχει δει ( έστω και λίγο ) κυβερνήσεις εκ των έσω και έχει βιώσει τα αποτελέσματα των τακτικών τους μπορεί να καταλάβει από τον καταιγισμό των εξαγγελιών των τόσο ταυτόσημων με τις παλιές.