Η έννοια του αντιπροσώπου έχει νόημα μόνο όταν ο αντιπρόσωπος είναι αυτό το οποίο λέγεται φερέφωνο : « φέρει» την φωνή αυτών που αντιπροσωπεύει. Ένας καλός αντιπρόσωπος δεν είναι απλώς φερέφωνο αλλά με την προσωπικότητα του και τις διάφορες ικανότητες του καταφέρνει να μεταφέρει και να επιτύχει αυτά τα οποία επιθυμεί η ομάδα που αντιπροσωπεύει.
Θεωρητικά σε μία Δημοκρατία αυτή είναι η δουλειά των πολιτικών και γενικά των κομμάτων : αντιπροσωπεύουν την βούληση του Λαού και επιδιώκουν να επιτύχουν τους στόχους που ο Λαός έχει θέσει. Αυτό δηλαδή προϋποθέτει ότι ο Λαός ξέρει τι θέλει και επιλέγει αυτόν ο οποίος θα το πετύχει ή απλώς θα το εφαρμόσει. Ο Λαός είναι αυτός ο οποίος λαβαίνει τις αποφάσεις και οι αντιπρόσωποι, δηλαδή τα κόμματα, αναλαμβάνουν την διεκπεραίωση των.
Αυτή η κατανομή εργασίας και όχι κατανομή εξουσίας είναι η υγιής έκφραση ενός είδους Δημοκρατίας. Επίσης, προϋποθέτει ένα Λαό ο οποίος είναι γνώστης και κύριος της κατάστασης και κόμματα – αντιπροσώπους τα οποία είναι υπόλογοι και πλήρως περιορισμένοι από τις εντολές και επιθυμίες του λαού όποιες και εάν είναι αυτές.
Στην τωρινή πραγματική κατάσταση δεν έχουμε βεβαίως το παραπάνω μοντέλο, ούτε στην Ελλάδα ούτε στο εξωτερικό, αλλά μία διαστροφική μετάλλαξη του παραπάνω μοντέλου όπου έχουμε έναν Λαό ο οποίος ποτέ δεν εισακούεται και μικρές δικτατορικές ομάδες – κόμματα που στο όνομα του κάνουν ότι θέλουν.
Ονομάσαμε την κομματική πολιτική μάστιγα και ο λόγος είναι διότι εκεί δημιουργείται και δημιουργήθηκε η διατροφική διαδικασία που μετάλλαξε την πλήρως λογική οργάνωση της μορφής αυτής της Δημοκρατίας.
Κομματική πολιτική κανονικά είναι ένα σύστημα αξιών και μεθοδολογίας κοινά αποδεκτή από μία ομάδα αντιπροσώπων – πολιτικών οι οποίοι υπακούουν στις εντολές των ομάδων Πολιτών που τους εξέλεξαν. Στην πραγματικότητα όμως είναι απλώς η λεγόμενη ‘ρότα’ : η στρατιωτικής φύσεως διαταγή συγκεκριμένης συμπεριφοράς και πλήρους υποταγής στο ‘κόμμα’ άνευ ιδεολογίας ή ανταπόκρισης με την Λαϊκή θέληση. Αυτή η υποταγή στο κόμμα όπως άλλοτε γινόταν υποταγή στον βασιλιά, στον τσιφλικά, στον Τούρκο, στον κοτζαμπάση, στον Φράγκο, και σε άλλους μονάρχες διαφόρων βεληνεκών εξασφαλίζει την πλήρη εξάρτιση του κάθε βουλευτή από αυτό και όχι από τον Λαό, αφού για να υπάρξει στην πολιτική σκηνή ( για λόγους χρηματικούς και προωθήσεως ) πρέπει να έχει εγκριθεί από το κόμμα. Ως εκ τούτου, ο Λαός αποτελεί μόνο αντικείμενο χειραγώγησης και κοροϊδίας ανά τέσσερα χρόνια οπότε και ασχολούνται μαζί του σε μία παρωδία της Δημοκρατίας.
Αυτό βέβαια δημιουργεί την ερώτηση του ποιός σχεδιάζει αυτή την κομματική ρότα στην οποία όλοι υποτάσσονται αφού σίγουρα δεν είναι ο Λαός. Εάν ήταν ο αρχηγός του κάθε κόμματος τότε θα ήταν πολύ πιο άμεση η ανταπόκριση στις απαιτήσεις του λαού ώστε να μπορούν αν εκλεγούν πιο αβίαστα και χωρίς τεράστιες ανάγκες νοθείας και παρόμοιων επενδύσεων. Εδώ όμως έχουμε τον κάθε αρχηγό να προσπαθεί να ξεγελάσει τον Λαό, ντύνοντας με διαφορετικούς τρόπους την ίδια πολιτική ( όπως μπορούμε να αποδείξουμε με την εναλλαγή των κομμάτων τα τελευταία 50 χρόνια συμπεριλαμβανομένης και της χούντας ) ώστε να την δεχτεί ο Λαός και να μην εξεγερθεί. Άρα, κάποιος άλλος είναι αυτός που την σχεδιάζει και την παραδίδει στα κόμματα για να την επιβάλλουν, εξ ου και ο χαρακτηρισμός τους ως μάστιγα στο άρθρο αυτό.
Το ποιος είναι, ή καλύτερα ποιοι είναι δεν είναι πολύ μυστηριώδες και μπορεί εύκολα να ανακαλυφθεί από δύο πηγές : τα οικογενειακά δένδρα των πολιτικών που συχνά είναι τα τελευταία κλαδιά δυναστειών κοτζαμπάσηδων, εφοπλιστών / βιομηχάνων / τραπεζιτών, διαφόρων φεουδαρχών, φραγκοκρατών και τσιφλικάδων, φαναριωτών, και παντός είδους αποικιοκρατών που έχουν και επιμιξίες με ελληνικής καταγωγής χειραγωγούς του λαού. Η άλλη πηγή είναι η έρευνα της κατεύθυνσης του χρήματος, δηλαδή προς τα πού κατευθύνουν τα τεράστια κεφάλαια, τις επιδοτήσεις και τις εκποιήσεις της Εθνικής περιουσίας καθώς και της περιουσίας της μεσαίας τάξης και των αγροτών οι εκάστοτε κυβερνητικοί και το κόμμα τους.
Γενικά, στην έρευνα μας του ποιος επωφελείται από μία κατάσταση, εάν δούμε ποιος επωφελείται από την κοινωνική κατάσταση που επιβάλλουν τα κόμματα θα ανακαλύψουμε και τους πραγματικούς κυβερνήτες που κρύβονται πίσω από τα κόμματα και την ψευδαίσθηση της Δημοκρατίας, αφού στο παρελθόν με οποιονδήποτε άλλον τρόπο εκδιώχθηκαν δια της βίας και φοβούμενοι για την ζωή τους από τον Λαό απανταχού της γής.
Για αυτό τον λόγο, υπάρχει τρόμος στην πραγματική δημοσιότητα και κανείς, ούτε οι κομματικοί ούτε και αυτοί που κρύβονται πίσω από τους κομματικούς δεν τολμούν να βγούν με την πραγματική τους ταυτότητα και ιδιότητα ανάμεσα στον Λαό. Ένα καλό μέτρο τόσο για την δειλία όσο και για το βάθος της εγκληματικής ενέργειας στην οποία επιδίδονται είναι η απλή μέτρηση των πόσων σωματοφυλάκων και παντός είδους φρουρών επιστρατεύουν για να αισθάνονται ασφαλείς και δυνατοί.
Για να υπάρξει πλέον πραγματική Δημοκρατία τόσο στην Ελλάδα όσο και οπουδήποτε στον κόσμο, θα πρέπει αν εκλείψουν κατ’ αρχάς τα κόμματα και κατά δεύτερον ο τρόπος της διακυβέρνησης σαν να είναι ένα απέραντο εργαστήριο πειραμάτων : δεν μπορεί και δεν πρέπει αν γίνει πλέον ανεκτή η φράση
« πειραματίζομαι» ή « δοκιμάζω» άνευ ευθυνών και εγγυήσεων που πραγματικά να μην επιτρέπουν ή να καθιστούν εφικτό το δεύτερο λάθος. Επίσης, στην πραγματική Δημοκρατία των ίσων Πολιτών, εάν ζημιώνονται οι Πολίτες ακριβώς στο ίδιο ποσοστό και αναλογία θα ζημιώνεται και αυτός ή αυτοί που τους οδήγησαν στην ζημία, ακόμα και εάν αυτό αφορά ζήτημα ζωής και θανάτου Πολιτών.