Από τουλάχιστον τις αρχές του 20ου αιώνα εάν όχι νωρίτερα, υπάρχει ιστορική και έγγραφη καταγραφή της επιδίωξης και ενεργής απόπειρας να δημιουργηθεί μία καινούργια έκδοση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με πολύ όμως πιο στυγνή και καταπιεστική μορφή. Από αυτή την πεποίθηση ξεκίνησε η έννοια της Παγκοσμιοποίησης η οποία περιλαμβάνει την έννοια της καταστολής σε όλα τα επίπεδα ( Εθνικά, πολιτιστικά, κρατικά, στρατιωτικά ) και η οποία αποπειράθηκε επισήμως για πρώτη φορά υπό την μορφή του Ναζιστικού Ιμπεριαλισμού ο οποίος πυροδότησε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η έννοια της Αρείας Φυλής ως το απόγειο του Ανθρωπίνου είδους και η Βόρειο-Ευρωπαϊκή κουλτούρα ως η μόνη καθαρή και αγνή αρμόζουσα για ανθρώπινα όντα ήταν η πρώτη έκφραση της επιθετικής πολιτικής παγκοσμιοποίησης, πάταξης και καταστολής της γής.
Όμως, ο Λαός παγκοσμίως δεν δέχθηκε και πολέμησε / αντιστάθηκε μέχρις εσχάτων σε αυτή την ιδέα και τον φορέα επιβολής της, δηλαδή την Χιτλερική / Ναζιστική Γερμανία, ωθώντας τις δυνάμεις των συμμάχων να μπούν στον πόλεμο αφού οι Πολίτες των κρατών τους ήδη είχαν λάβει σαφή και ενεργή θέση ενάντια σε αυτού του είδους την παγκοσμιοποίηση. Έτσι λοιπόν, το πείραμα και η προσπάθεια αυτή απέτυχε.
Η έννοια της παγκοσμιοποίησης αποσιωπήθηκε από την γενική προπαγάνδα και προβολή για να αναδυθεί λιγότερο από 10 χρόνια αργότερα εμμέσως πλήν σαφώς με τις διάφορες συνθήκες / σχέδια / δόγματα οι οποίες ξεκίνησαν να επιτρέπουν τρίτους να επεμβαίνουν στα εσωτερικά ή τις αποφάσεις άλλων χωρών χωρίς να χαρακτηρίζονται εισβολείς ή κατακτητές.
Η κατ’ εξοχήν πρόφαση με την οποία οι διάφορες χώρες του κόσμου εντασσόταν και εντάσσονται σε τέτοιου είδους σχήματα είναι η αποσόβηση τυχόν αναταραχών, προβλημάτων και έκθεσης σε κινδύνους αποσταθεροποίησης. Όλα σαφώς γίνονται στο όνομα της Ελευθερίας, της δημοκρατικότητας και της ασφάλειας των Πολιτών και έτσι έχουμε την δημιουργία των διαφόρων ενώσεων, συμμαχιών, και άλλων τέτοιων οικονομικών και / ή στρατιωτικών οργανισμών.
Έτσι έχουμε τώρα στην αρχή του 21ου αιώνα την εγκαθιδρυμένη ύπαρξη δύο μεγάλων συμμαχιών / οργανισμών, μία στην Ευρώπη και μία στην Αμερική και πάνω από αυτές ( θεωρητικά ) μία παγκόσμια η οποία εγγυάται την συνεργασία και συμμαχία όλων των κρατών ενάντια σε κάποιον ασαφή εισβολέα / αποσταθεροποιητή. Αυτή είναι η δεύτερη έκφραση της Παγκοσμιοποίησης η οποία, χρησιμοποιώντας την φρίκη των αναμνήσεων των σφοδρών πολέμων του 20ου αιώνα πήρε την έγκριση ή τουλάχιστον την μη αντίδραση σε γενικές γραμμές των Λαών ώστε να εγγυηθεί την αποτροπή της περίπτωσης του πολέμου στο μέλλον.
Όμως, η μη ύπαρξη βιαιοπραγιών και εμπολέμων καταστάσεων δεν θα συνέφερε τους επιβολείς της παγκοσμιοποίησης καθ’ ότι η ύπαρξη ειρήνης θα αφαιρούσε οποιοδήποτε επιχείρημα για περαιτέρω αφαίρεση ελευθεριών και ανεξαρτησίας από τα διάφορα κράτη και τους Λαούς τους. Οι ελάχιστες πολεμικές συρράξεις ανάμεσα σε κράτη που υπήρχαν τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα επίσης δεν εξυπηρετούσαν καθ’ ότι οι λαοί τις εκλάμβαναν ως μεμονωμένα και αυτοπεριοριζόμενα περιστατικά τοπικών διαφορών οι οποίες δεν αφορούσαν το σύνολο του κόσμου και το πού να υποδείκνυαν απλώς ότι κάποια από τις συμμαχίες / οργανισμούς / ενώσεις δεν έκανε σωστά την δουλειά της. Καμμία άλλη απόρροια δεν μπορούσε να υπάρξει και σίγουρα καμμία που να περιορίζει τους Λαούς πολιτιστικά, συμπεριφορικά και ιδεολογικά, καθ’ ότι η ελευθερία έκφρασης και ιδιαιτερότητας ( θεωρητικά και επίσημα ) δεν απειλούσε την ακεραιότητα, σταθερότητα και ευημερία των Λαών.
Συνεπώς, η ανάγκη ενός εφιαλτικού εχθρού τουλάχιστον στο επίπεδο του Χίτλερ κατέστη απαραίτητη για να μπορέσει αν επανέλθει η δικαιολογία που θα επέτρεπε στους φορείς της παγκοσμιοποίησης να διαμορφώσουν όχι μόνο τις πολιτικές και οικονομικές υποχρεώσεις των κρατών αλλά και την συμπεριφορά και διαβίωση των Πολιτών σε μεμονωμένο , προσωπικό επίπεδο : έτσι προωθήθηκε και δημιουργήθηκε ο αόριστος, συνεχής και ημι-αόρατος εχθρός της τρομοκρατίας.
Η τρομοκρατία δεν χρειάζεται ούτε σαφή κίνητρα ούτε σαφή λογική ούτε συγκεκριμένο στρατόπεδο και σίγουρα ούτε περιορισμένο αριθμό αρχηγών. Μπορεί να πάρει διάφορες μορφές με λίγες απαιτήσεις για σενάριο με συνοχή και πρωτίστως μπορεί να χρησιμοποιηθεί οποτεδήποτε και άμεσα για να δειχθεί στον Λαό ότι κινδυνεύει και θα πρέπει αν επιδείξει συγκεκριμένη συμπεριφορά και ταυτότητα για να προστατευθεί και ενίοτε να μην κυνηγηθεί.
Συγκεκριμένα, έχουμε μία επιστροφή στην έννοια της Αρείας φυλής με άλλη προσέγγιση : τρομοκράτες και άρα κίνδυνοι για την παγκόσμια ειρήνη και σταθερότητα είναι συνήθως εάν όχι πάντα άτομα που δεν ανήκουν σε αυτήν την Αρεία φυλή και κράτη τα οποία δεν είναι Βόρειο-Ευρωπαϊκά ή Βόρειο – Αμερικάνικα. Για να μην θεωρηθεί τρομοκράτης κάποιος που μένει στα Βαλκάνια, στην Μεσόγειο ή στην μέση Ανατολή θα πρέπει να επιδείξει συμπεριφορά η οποία εμπίπτει σε πολύ σαφή πολιτιστικά πλαίσια, να καταδικάσει την αγάπη προς το ίδιο Έθνος ως εθνικισμό και φιλελεύθερες και ανθρωπιστικές ιδέες υπέρ της καλής και ίσης διαβίωσης κάθε Πολίτη του λαού ως Λαϊκισμό.
Σε κρατικό επίπεδο για να μην θεωρηθεί ένα κράτος επικίνδυνο και τρομοκρατικό ή κέντρο σύναξης τρομοκρατών θα πρέπει να μην σημειώνεται ποτέ δυσαρέσκεια, διαδήλωση και / ή πολιτική σύναξη / αντίδραση / άρνηση αποδοχής της κυβέρνησης του κράτους αυτού. Αντιθέτως οφείλουν όλοι οι Λαοί να αναγνωρίζουν δικτατορικές και ολοκληρωτικές ιδιότητες στις ‘δημοκρατικά’ εκλεγμένες κυβερνήσεις τους και να δέχονται οποιαδήποτε ανομία, καταπάτηση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, δυσάρεστες ή μη αποδεκτές αποφάσεις, κ. ά. χωρίς αντιρρήσεις. Η αίσθηση και ο άγραφος νόμος ότι οι έγγραφοι νόμοι υπάρχουν αλλά δεν ακολουθούνται υπάρχει στον αέρα και χαρίζει αυθαιρεσία σε συγκεκριμένους κρατούντες και ανώτατα κοινωνικά στρώματα. Στις περιπτώσεις που απαραιτήτως πρέπει να ληφθεί η έγκριση του Λαού για να τηρηθούν τα προσχήματα και ο Λαός δεν την δίνει, η διαδικασίες επαναλαμβάνονται κατατονικά μέχρι ο Λαός να την δώσει ή να βρούν έναν τρόπο να δείξουν στατιστικά ότι ο Λαός την δίνει ενώ ο Λαός αντιστέκεται και αντιτίθεται ευθαρσώς.
Έτσι, φτάνουμε στην εφαρμογή του ναζιστικού ιδεώδους και της απόλυτης επιβολής μέσω δυνάμεων καταστολής χωρίς όμως να γίνεται ανοιχτή παραδοχή του γεγονότος έστω και εάν η πρόφαση είναι διάτρητη.
Και πώς εισβάλλουν ναζιστικά σε κάθε χώρα ;
Σε πρώτο στάδιο η εισβολή έγινε μέσω οικονομικού ιμπεριαλισμού, υποδουλώνοντας τα κράτη και τους Λαούς σε οικονομικούς διακρατικούς συνδυασμούς αφ’ ενός και σε τεράστια πολυεθνικά σχήματα εργασίας τα οποία δεν υπαγόταν στους κρατικούς νόμους αφ’ ετέρου. Έτσι, δημιουργήθηκε τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια ένα status quo όπου η καθημερινή διαβίωση των Πολιτών εξαρτιόταν από ξένα κέντρα ελέγχου τόσο στα έξοδα ( φορολογία ) όσο και στα έσοδα ( μισθοδοσία και συνθήκες αγοράς ).
Τώρα, στο δεύτερο στάδιο πλέον επέρχεται η εγκαθίδρυση του αόρατου εχθρού – τρομοκράτη ο οποίος μπορεί να χτυπήσει κάθε ώρα και στιγμή σε οποιοδήποτε μέρος και οποιονδήποτε Πολίτη ασχέτως κοινωνικοοικονομικής ( θεωρητικά ) κατάστασης. Ο εχθρός αυτός καταστέλλεται μόνο από συγκεκριμένα στρατιωτικά κλιμάκια τα οποία εισβάλλουν σε κάθε χώρα με αυτόν τον ( θεωρητικό ) σκοπό. Με αυτό τον τρόπο έχουμε την στρατιωτική υπεροχή και έλεγχο της Αμερικής / ΝΑΤΟ στην Μέση Ανατολή και στα Αραβικά Κράτη.
Όμως, στις περιοχές όπου το ανθρωπολογικό και κοινωνικό προφίλ δεν ταιριάζει στους τρομοκράτες, όπως περιγράψαμε, διότι οι άνθρωποι ήδη ταιριάζουν στα πλαίσια της μοντέρνας Αρείας Φυλής χρησιμοποιείται άλλη μεθοδολογία η οποία και αυτή δημιουργήθηκε από την δεκαετία του 1990 και μετά : κύματα χιλιάδων επί χιλιάδων μεταναστών / προσφύγων / λαθρομεταναστών οι οποίοι προέρχονταν από τις ασταθείς / ‘τρομοκρατικές – τρομοκρατούμενες’ χώρες ώστε να δημιουργήσουν θύλακες ‘επικίνδυνων στοιχείων’ και πιθανές τρομοκρατικές εστίες στις χώρες των Αρείων. Ταυτόχρονα, επεβλήθηκε ολοένα και αυξανόμενη οικονομική κρίση στην οποία οι Πολίτες των χωρών αυτών συνεχώς και προοδευτικά φτώχαιναν ενώ μετανάστες αποκτούσαν υψηλότερο κοινωνικό status και / ή προνομιακή μεταχείριση από τις κυβερνήσεις το οποίο δημιουργούσε και δημιουργεί την εξής κατάσταση : αφ’ ενός οι γηγενείς πληθυσμοί άρχισαν να έχουν εχθρότητα που πρίν δεν είχαν προς τους μετανάστες, αφ’ ετέρου οι μετανάστες είχαν και έχουν εχθρότητα προς τους γηγενείς πληθυσμούς λόγω κακών σχέσεων και την οικονομική έκπτωση και των δύο αυτών ομάδων. Συνεπώς, μαθηματικά αυξάνεται η εγκληματικότητα με αλητεία, ζητιανιά, κλοπές, ληστείες και δολοφονίες που αποδίδονται σε μετανάστες, και η ανεκτικότητα των Πολιτών προς τους μετανάστες μειώνεται στο ελάχιστο ή και εξαφανίζεται.
Οδηγούμαστε έτσι σε έκρυθμη κατάσταση με διάφορες κοινωνικές ταραχές, διαπληκτισμούς και βιαιοπραγίες έως και σε ολοκληρωτικούς εμφυλίους πολέμους. Αυτή η δυσανέχεια μεταφέρεται επίσης και στην αντιμετώπιση των μειονοτήτων με τον ίδιο τρόπο, ιδίως στις περιπτώσεις που οι μειονότητες έχουν δημιουργηθεί από υπεργεννητικότητα μεταναστών ενώ ο πληθυσμός των γηγενών είναι σε υπογεννητικότητα λόγω των δυσμενών οικονομικών συνθηκών.
Οι συμμαχίες / οργανισμοί μέσω της εκπαίδευσης και άλλων ‘κοινωνικών’ προγραμμάτων επιβάλλουν εκπαιδευτικά προγράμματα τα οποία δεν ταιριάζουν σε καμμία κουλτούρα και απομονώνουν με ημιμάθεια, άνιση αντιμετώπιση ομάδων και συγκεχυμένη μετάδοση αξιών και πλαισίου στο να μην αφομοιώνεται ο μεταναστευτικός πληθυσμός στον γηγενή όπως θα έπρεπε αλλά να γίνεται όλο και πιο εχθρικός ενώ θεωρητικά του διδάσκεται η ειρήνη, η αρμονία και η αξία της ιδιαιτερότητας.
Σε αυτό το σημείο και με αυτέ στις καλλιεργημένες καταστάσεις έχουμε την πυροδότηση της αποσταθεροποίησης και της εμπόλεμης κατάστασης η οποία είναι το εισιτήριο της στρατιωτικής επιβολής στα κράτη χωρίς να χαρακτηρίζεται ο διατάσσων τους στρατιώτες ως εισβολέας και κατακτητής : χαρακτηριστική είναι η περίπτωση όχι μόνο του Κοσσόβου αλλά και άλλων χωρών κυρίως του πρώην Ανατολικού Μπλόκ μέχρι στιγμής όπου βασικά όργανα της διάρθρωσης του κράτους αναλαμβάνονται από τρίτους αυθαιρέτως και χωρίς συνταγματική ή νομική βάση. Ο λόγος για την EULEX η οποία τον τελευταίο χρόνο ( θεωρητικά ) και πολύ πιθανώς φέτος πρακτικά έχει αναλάβει εκτελεστικά και δικαστικά την διακυβέρνηση του κρατιδίου αυτού επιβαλλόμενο στους Πολίτες ακριβώς όπως κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Ναζί επέβαλλαν την δική τους διακυβέρνηση στα κράτη που κατακτούσαν.
Ο όρος αποσταθεροποίηση είναι πραγματικά ευρηματικός διότι έχει την ιδιότητα του μπαλαντέρ : αποσταθεροποίηση μπορεί αν είναι ο,τιδήποτε από μία αυθαίρετη εκτίμηση των φορέων που ελέγχουν την EULEX ότι η εκάστοτε κυβέρνηση κάποιου κράτους είναι ανίκανη, κακή, ανήθικη, ανίσχυρη και ο Λαός απειθάρχητος και κακομαθημένος, άγριος, παραβατικός έως μία ‘εμφύλια’ διαμάχη με πραγματικές οδομαχίες και μάχες. Στην ουσία όλο το σκηνικό είναι έτοιμο και ήδη εφαρμόζεται ώστε να επιβληθεί ο ολοκληρωτικός ναζισμός και καταπάτηση της Ελεύθερης Βούλησης, έκφρασης, πολιτισμού και αυτοδιάθεσης των Λαών απανταχού με την δικαιολογία αυτή. Αυτό το οποίο απέτυχε δια της άμεσης επιβολής στο ιδεολογικό επίπεδο κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου τώρα εφαρμόζεται σιωπηρά στο όνομα των αρχών, αξιών και ιδεών που καταπατούνται και ακυρώνονται.
Συγκεκριμένα, το εκτελεστικό όργανο EULEX και ο μέχρι τώρα αφανής Ευρωστρατός ο οποίος δημιουργείται δεν έχουν καμία νομική ή ηθική βάση και μάλιστα καταπατούν απροκαλύπτως τις ίδιες τις οικονομικές συνθήκες τις οποίες επικαλούνται οι οποίες απαγορεύουν την επέμβαση με οποιονδήποτε τρόπο στα εσωτερικά ενός κράτους πέρα από τα πολύ στενά οικονομικά πλαίσια, τα οποία η κάθε χώρα μέλος έχει επισήμως την ευχέρεια να μην ακολουθήσει εάν το επιθυμεί.
Επίσης, καταπατούνται και οι Παγκόσμιες Συνθήκες / Συμφωνίες οι οποίες απαγορεύουν την ύπαρξη κατασταλτικού στρατού σε άλλες συμμαχικές χώρες με οποιονδήποτε τρόπο.
Η λογοκριμένη παρουσίαση διαφόρων γεγονότων έτσι ώστε να παρουσιάζονται θεωρητικά ανεξέλεγκτες ταραχές οι οποίες αποδίδονται στον Λαό και η παραπληροφόρηση που γίνεται διεθνώς για την ισχύ και την δύναμη και την νομιμότητα των διαφόρων φορέων όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ δίνει τα πατήματα που είναι απαραίτητα για αυτή την κατάφωρη και πλήρως ναζιστική / φασιστική επιβολή επί όλων των κρατών και όλων των Λαών ανεξαιρέτως από μία ολιγάριθμη ομάδα αόρατων παραγόντων που πότε δεν έχουν το κουράγιο να εμφανισθούν αυτοπροσώπως με την πεποίθηση τους και απαίτηση τους να ελέγχουν και να υποδουλώνουν όλη την Ανθρωπότητα.
Σε προσεχή μας άρθρα θα δείξουμε πώς αυτό εμπεδώνεται μέσω γενεαλογικών δένδρων των διαφόρων ‘παραγόντων’ στην διεθνή κοινωνικοπολιτική σκηνή.
Παραπομπές :