Οι Ολυμπιακές Αερογραμμές, ο κατ’ εξοχήν αερομεταφορέας της Ελλάδας , έχει μέχρι τώρα περίπου 70 χρόνια ζωής. Καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής αυτής, με την μικρή εξαίρεση της θητείας της υπό τον Αριστοτέλη Ωνάση, διαφαίνεται ( αλλά ποτέ δεν λέγεται ) ότι πρόκειται για μία εταιρεία μάλλον κρατική που συνεχώς παραπαίει λόγω χρεών και δύστροπων υπαλλήλων. Τα ΜΜΕ έχουν πλήρως καλλιεργήσει την ιδέα αυτή και μάλιστα σε επίπεδο λιβέλου προς τους εργαζόμενους τους οποίους παρουσιάζουν ως παράλογους σχεδόν εισοδηματίες που απλώς τους αρέσει να προκαλούν προβλήματα.
Όμως εάν εξετάσουμε την προϊστορία της, την πορεία της και την κατάσταση της ανά τις δεκαετίες από το 1930 μέχρι και σήμερα θα δούμε ότι όπως συνήθως τα ΜΜΕ δίνουν μία άκρως αλλοιωμένη, στρεβλωμένη και κατάφωρα άδικη εικόνα.
Συγκεκριμένα, η Ολυμπιακή ξεκίνησε ως η Ελληνική κρατική αεροπορική εταιρεία ‘ΙΚΑΡΟΣ’ η οποία μέσα σε μία 5ετία χρεοκόπησε, γεγονός περίεργο και που χρήζει περαιτέρω έρευνας. Κατόπιν τούτου ιδρύθηκε καινούργια κρατική αεροπορική εταιρεία ( άγνωστο πώς αφού η ‘ ΙΚΑΡΟΣ’ είχε χρεοκοπήσει πολύ πρόσφατα ) και η Τ.Α.Ε, η πρώτη ιδιωτική αεροπορική εταιρεία η οποία διαφαίνεται να χρωστάει την γέννηση της στην χρεοκοπία της ‘ΙΚΑΡΟΣ’.
Παρ’ όλα αυτά, μυστηριωδώς όλες αυτές οι εταιρείες, κρατικές και ιδιωτικές ( αφού ξεπήδησαν και άλλες και μάλιστα σε περιόδους τεράστιας οικονομικής και κοινωνικής κρίσεως όπως αμέσως μετά την κατοχή και κατά την διάρκεια του Εμφυλίου που σπάραζε την Ελλάδα ) δεν πήγαιναν καλά και το κράτος για να βοηθήσει όλες τις εταιρείες που δεν πήγαιναν καλά ( λόγω κακοδιαχείρισης διαφόρων τύπων ή λόγω εσκεμμένης προσπάθειας να ζητηθεί αρωγή από το Κράτος ) τις πλήρωσε για να τις αγοράσει και να τις συγχωνεύσει όλες σε μία Εθνική Ανώνυμη Εταιρεία Τ.Α.Ε. το 1951. Πρέπει να σημειώσουμε ότι όταν αναλαμβάνουμε να σώσουμε μία προβληματική επιχείρηση την αναλαμβάνουμε είτε δωρεάν είτε αμειβόμαστε από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη για το ότι αναλαμβάνουμε τα χρέη του χωρίς περαιτέρω απαιτήσεις του. Όμως στην περίπτωση όλων αυτών των ψυχοραγουσών αερογραμμών το Κράτος πλήρωσε καθώς και χρηματοδότησε την καινούργια αυτή Τ.Α.Ε. η οποία αν και μοναδική στην Ελλάδα ξανά συνεχίζει να είναι προβληματική και ό,τι και εάν κάνει το Κράτος με πολλές χρηματοδοτήσεις δεν φαίνεται να ανανήπτει.
Σε αυτό επίσης το σημείο πρέπει να πούμε ότι είναι αδύνατο να υπάρχει μεγαλοεπιχειρηματίας ( ή γενικά επιχειρηματίας ) ο οποίος να στοχεύει στην ίδρυση μίας υγιούς και αυξανόμενης εταιρείας ο οποίος να αποπειραθεί να ιδρύσει εταιρεία αερογραμμών για Πολίτες κατά την διάρκεια πολεμικής σύρραξης εντός των πόλεων και σε όλη ανεξαιρέτως την Επικράτεια και να περιμένει να βγάλει κέρδος από επιβατική κίνηση ( την εποχή εκείνη 1945- 1949, πέρα από το γεγονός ότι το αεροπλάνο ήταν απρόσιτο από τους Πολίτες που θα έφερναν κέρδος, υπήρχαν προβλήματα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, την Κατοχή και τον σε πλήρη έξαρση Εμφύλιο που απαγόρευε παντός είδους μετακινήσεις ). Άρα, ο μόνος λόγος δημιουργίας μίας ιδιωτικής επιχείρησης η οποία είναι καταδικασμένη να πτωχεύσει είναι με την υπόσχεση και προοπτική ότι θα αγορασθεί από το Κράτος προς μεγάλο κέρδος του ιδιοκτήτη της. Αυτό, δηλαδή, σημαίνει ότι ο κάθε ιδιώτης μεγαλοεπιχειρηματίας πήρε μεγάλα κεφάλαια από το Κράτος και χρησιμοποίησε την προς εγγυημένη πτώχευση αεροπορική του εταιρεία την οποία και είχε δημιουργήσει για αυτό τον σκοπό και μόνο ( είναι δύσκολο να βρεθούν καταγραφές του τι απέγινε η περιουσία της ‘ΙΚΑΡΟΣ’ αλλά δεν είναι δύσκολο να συνδυάσουμε χρονικά την διάλυση της και την σύσταση των ιδιωτικών εταιρειών που επρόκειτο να εξαγορασθούν λόγω χρεοκοπίας από το Κράτος ).
Ο Αριστοτέλης Ωνάσης φάνηκε να κάνει χάρη στο ελληνικό Δημόσιο που από το 1955 ήθελε να την πουλήσει και δεν μπορούσε να βρεί αγοραστή ( όπως είχε ειπωθεί και στις μέρες μας γύρω στο 2004 ). Με αρκετή αδιαφάνεια το 1956 ο Ωνάσης κλείνει μία συμφωνία να την εκμεταλλεύεται με πολλά αποκλειστικά προνόμια.
Το 1957 ονομάζεται πλέον Ολυμπιακή και μυστηριωδώς αρχίζει να είναι επικερδής για το Αριστοτέλη Ωνάση μετά από 27 χρόνια Κρατικής οικονομικής αιμορραγίας.
Αυτό μας δείχνει ότι ανέκαθεν ήταν η Ολυμπιακή βιώσιμη και ότι με τα κονδύλια που της χορηγήθηκαν από την σύσταση της θα έπρεπε να έχει μία πορεία τουλάχιστον σαν αυτή του 1960 υπό τον Ωνάση ( δηλαδή των υπαλλήλων / στελεχών του Ωνάση, άτομα συγκεκριμένων ικανοτήτων όχι και τόσων δυσεύρετων που θα έκαναν την ίδια δουλειά για το Κράτος εάν η διοίκηση του Κράτους είχε πραγματικό στόχο την ανάπτυξη και βιωσιμότητα του Εθνικού αερομεταφορέα ).
Με την δολοφονία του γιού του Ωνάση Αλέξανδρου το 1973 η Ολυμπιακή επιστρέφει στο Δημόσιο το οποίο την ξανα-αγοράζει για τρίτη φορά στην ιστορία του Κράτους. Με το που επιστρέφει με τέτοια δαπάνη στο Δημόσιο και πάλι με την μεταπολίτευση, άμεσα επιστρέφει και στην κατάσταση της επιχειρηματικής δυστοκίας όπου μυστηριωδώς έχει έλλειμμα, αλλά παρ’ όλα αυτά επιδίδεται σε επενδύσεις και ίδρυση θυγατρικών εταιρειών όπως η Olympic Catering και πολλές άλλες αμφιβόλου επιχειρηματικής αξίας.
Κατά καιρούς το Δημόσιο προέβαινε σε τεράστιες μεταγγίσεις κεφαλαίων με την μορφή σχεδίων εξυγίανσης, παραγραφή χρεών ύψους δισεκατομμυρίων δραχμών, παραχωρήσεις σε ξένες διοικήσεις ( όπως στην θυγατρική της British Airways : Speedwing ). Με λάθη και κακοδιοίκηση από τα διοικητικά στελέχη που το Κράτος διόριζε και διορίζει τα χρήματα αυτά ποτέ δεν απέδιδαν και η Ολυμπιακή συνεχίζει να τελεί με έλλειμμα.
Όλα τα προβλήματα που προκαλούσαν αυτό το έλλειμμα και το συνεχές μείον το οποίο υπήρχε από την ίδρυση της Ολυμπιακής ( ως ΙΚΑΡΟΣ και Τ.Α.Ε. ), το οποίο σταμάτησε μόνο επί Ωνάση για να συνεχιστεί ακάθεκτο μετά πάντα αποδιδόταν και καταλογίζονταν στους εργαζόμενους σε αυτήν. Ποτέ δεν φταίει διοικητικό στέλεχος ή κακός κρατικός χειρισμός ( δηλαδή, απόδοση ευθυνών και δίωξη όπως πρέπει ). Μόνο η εκάστοτε κινητοποίηση των εργαζομένων στην Ολυμπιακή φταίει, πάντα με εξαίρεση την περίοδο του Ωνάση ο οποίος και αυτός είχε προσωπικό και εργαζομένους σε αυτήν. Τα ΜΜΕ από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου υπονομεύουν και κατηγορούν τους εργαζόμενους, μποϋκοτάροντας την εταιρεία που είναι περιουσία του Ελληνικού Λαού και αφήνοντας πάντα στο απυρόβλητο αυτούς που έχουν ευθύνη για την επιχειρηματική πορεία του αερομεταφορέα. Αυτό συμπεριλαμβάνει όχι μόνο την διοίκηση η οποία διορίζεται από την κυβέρνηση με αδιαφανείς διαδικασίες αλλά και την κυβέρνηση, ιδίως τους αρμόδιους υπουργούς και τους πρωθυπουργούς οι οποίοι :
1. αγόρασαν την Ολυμπιακή ( με διάφορα ονόματα ) τρεις φορές σε υψηλότατη τιμή.
2. εξαγόρασαν πολλές φορές με χρήματα του Ελληνικού Λαού λάθη ‘ανίκανων’ διοικητών και επενδυτών και συμβούλων.
3. υπονόμευσαν την λειτουργία και την ανταγωνιστικότητα της Ολυμπιακής η οποία απέδειξε την εποχή του 1960 έως 1975 ότι μπορεί να είναι ανά πάσα στιγμή πλήρως κερδοφόρα για τον Ελληνικό Λαό.
4. σπατάλησαν κεφάλαια τα οποία συμβάλλουν στο Εθνικό έλλειμμα και θα μπορούσαν διαφορετικά να χρησιμεύσουν για την σωστή δημιουργία ταμείων ή την άμεση ανακούφιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων.
5. υπακούν χωρίς να το έχουν πεί στον Λαό και χωρίς να μπορεί πραγματικά να τους επιβληθεί στην απόφαση / απαίτηση να μην έχει το Κράτος Εθνικό αερομεταφορέα και πληρώνει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιπλέον κεφάλαια με μορφή προστίμου.
Αυτό το οποίο δεν πληροφορούνται οι Πολίτες ( αλλά που πολύ σύντομα θα υπάρχει σε τομέα ενημέρωσης εδώ ) είναι ότι τίποτα από αυτά τα οποία αποφασίζει και διατάσσει η Ε. Ε. δεν είναι υποχρεωτικό να τα ακολουθήσει ή να τα ασπαστεί ένα Ευρωπαϊκό Κράτος : μέρος των ιδρυτικών διατάξεων της Ε.Ε. αλλά αναφερόμενο και σε πολλές από τις αποφάσεις της είναι ότι κάθε Κράτος έχει το Δικαίωμα να ανακοινώσει επίσημα ότι δεν θέλει για οποιονδήποτε λόγο να ακολουθήσει μία συγκεκριμένη οικονομική πολιτική ιδιαίτερα όταν έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα του Κράτους ή με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των Πολιτών του συγκεκριμένου Κράτους.
Αυτή τη στιγμή έχουμε επιστρέψει στην εποχή της ίδρυσης της Τ.Α.Ε. σε συνδυασμό με την παραμονή της ανάληψης της Ολυμπιακής από τον Ωνάση όπου κυβερνητικοί και μεγαλοκεφαλαιούχοι, με την πρόφαση της οικονομικής ζημίας του αερομεταφορέα θα κλέψουν κονδύλια από τα χρήματα του Λαού για να ‘ καλύψουν τα χρέη’ δημιουργώντας 2 εταιρείες ( δηλαδή, όλες οι επενδύσεις / δαπάνες επί 2 ) εκ των οποίων η μία θα είναι πάλι παθητική για το Κράτος που θα την καλύψει με τα χρήματα του Λαού και η άλλη θα ανήκει σε έναν άλλον Ωνάση για να βγάλει τα χρήματα που κανονικά θα έπρεπε ήδη να βγαίνουν υπέρ του Λαού ο οποίος έχει αγοράσει την ίδια επιχείρηση πάμπολλές φορές και ποτέ δεν την έχει.