Συνήθως όταν ακούγεται ο όρος εκπαίδευση το μυαλό των περισσοτέρων ανατρέχει στην έννοια του σχολείου και του πανεπιστημίου, ίσως και της τεχνικής εκπαίδευσης. Αν και είναι σαφώς τεράστιο και πολύ σημαντικό κομμάτι της εκπαίδευσης, το σχολείο σε οποιαδήποτε μορφή του είναι στην καλύτερη περίπτωση το δεύτερο επεισόδιο στην εκπαίδευση ενός Ανθρώπου και ποτέ δεν θα έχει την ισχύ του πρώτου επεισοδίου, της κοινωνικοποίησης μέσα στην οικογένεια και τον ευρύ κοινωνικό κύκλο.
Και όπως έχουμε ήδη πει περί της πολιτικής, από την πρώτη κιόλας τρυφερότατη ηλικία μέσω της κοινωνικοποίησης εφαρμόζεται και το πρώτο πολιτικό εργαλείο στον αναπτυσσόμενο Άνθρωπο, επηρεάζοντας τον και βάζοντας τις βάσεις για το εάν θα μεγαλώσει και θα γίνει παράγων της κοινωνίας ή ουραγός της.
Όταν ο Άνθρωπος γεννιέται, δεν είναι τελείως tabula rasa ( άγραφη σελίδα ) : έρχεται εξοπλισμένος από τις πρώτες ώρες τις ζωής του με βασικές γνώσεις αναγνώρισης μοτίβων ( pattern recognition ), φυσικής ( π.χ. γνωρίζει ότι τα πράγματα πέφτουν προς τα κάτω ), αντίληψης επί επιδοκιμασίας – αποδοκιμασίας, κ. ά. . Όλα αυτά όμως είναι εργαλεία, σαν τα χρωματιστά μολύβια σε μια κασετίνα. Το πώς θα τα χρησιμοποιήσει ο κάτοχος του, εάν θα τα χρησιμοποιήσει καν, εξαρτάται πλήρως από το περιβάλλον του, δηλαδή τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν. Δεν είναι επί του παρόντος να αναλύσουμε το πώς γονείς μπορούν να κάνουν το παιδί τους να συμπεριφέρεται ως ιδιοφυΐα από την ώρα της γέννησης του καθότι έχει ήδη αναλυθεί στο βιβλίο μου σχετικά και είναι κάτι που διδάσκεται. Είναι όμως απαραίτητο να ξέρουμε ότι διδάσκεται για τον σκοπό του παρόντος άρθρου.
Η πρώτη διδαχή που δέχεται ο Άνθρωπος είναι η κοινωνικοποίηση στο άμεσο περιβάλλον του : δηλαδή η θέση του μέσα σε αυτό, τα Δικαιώματα του, οι υποχρεώσεις του και οι προσδοκίες που έχει το περιβάλλον από αυτόν ώστε να γίνει αποδεκτός και αγαπητός / ή έστω ανεκτός από το περιβάλλον αυτό.
Το πώς δίνεται απάντηση σε αυτές τις παραμέτρους είναι τεράστιας σημασίας για το άτομο τόσο στην προσωπικότητα που θα αναπτύξει ( ηγετική – ακολούθου ) όσο και στην ευφυΐα που θα επιδείξει ( ιδιοφυΐα – μετρίας εξυπνάδας – ανεπίδεκτος ). Και με την ίδια λογική και συνεπεία των προηγουμένων, η κοινωνικοποίηση αυτή θα κάνει το άτομο είτε κοινωνικά ενεργό και πολιτικοποιημένο ( κάθε ηγετικός χαρακτήρας είναι πολιτικοποιημένος όποιο μέσο και εάν διαλέξει για να το εκφράσει αυτό ) είτε σε κοινωνικό ουραγό και απολιτικοποιημένο.
Είναι λοιπόν σαφές ότι οι γνώστες της αλήθειας αυτής ( και αυτοί που σχεδιάζουν την πορεία των κρατών, των Λαών και εφαρμόζουν όλο και περισσότερο την παγκοσμιοποίηση το γνωρίζουν πολύ καλά ) θα θελήσουν, και το κάνουν, να χειρισθούν κατά βούληση αυτό το εργαλείο της κοινωνικοποίησης για να διαμορφώσουν για τα δικά τους συμφέροντα τις επόμενες γενιές εκμεταλλευόμενοι τους γονείς ή χρησιμοποιώντας τους.
Στο επόμενο άρθρο θα αναλύσουμε πώς επιβάλλουν τα κέντρα αυτά την κοινωνικοποίηση που επιθυμούν χωρίς οι γονείς να το καταλαβαίνουν. Ο σκοπός μας στο άρθρο αυτό πέρα από το να κάνουμε γνωστή την διαδικασία αυτή που ενυπάρχει σε κάθε Άνθρωπο είναι να κάνουμε γνωστό ότι ΟΛΑ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΑ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ, κάνοντας έτσι κάθε Άνθρωπο ανεκτίμητο και μια δυνητική πολιτική φιγούρα και δύναμη ( δηλαδή, έχει την δύναμη να διαμορφώσει την κοινωνία όπως επιθυμεί ).
Γιατί είναι αυτό αλήθεια ;
Επειδή ο Άνθρωπος είναι ένα ον ανάδρασης : αυτό σημαίνει ότι αντιδράει στο περιβάλλον του και όταν το περιβάλλον αλλάζει, αλλάζει και η αντίδραση του. Και μάλιστα σε αυτή την περίπτωση, ξεκινώντας από την ώρα που ο Άνθρωπος μπορέσει να διαβάσει και να γράψει ελεύθερα, περιβάλλον του δεν είναι μόνο τα άτομα που το περιβάλλουν αλλά και τα άτομα που επικοινωνούν μαζί του διαχρονικά και ασχέτως τοποθεσίας : με την ανάγνωση βιβλίων, άτομα που έζησαν σε διαφορετικές εποχές και κοινωνικές καταστάσεις προσφέρουν πείρα αιώνων που αλλιώς θα ήταν αδύνατον να την κατέχει ένας Άνθρωπος στο διάστημα μίας ανθρώπινης ζωής, όπως επίσης και άτομα που ζουν ή έζησαν σε άλλα μήκη και πλάτη δίνουν εμπειρίες και γνώσεις που θα χρειαζόταν χρόνια περιπλάνησης για να αποκτηθούν και οι οποίες γνώσεις δίνουν επίσης την συνειδητοποίηση των πολλαπλών επιλογών και ιδεών μέσω της σύγκρισης, διασταύρωσης, απόρριψης και / ή ενσωμάτωσης ιδεών.
Δηλαδή, μέσω της πρόσθετης πείρας και της συζήτησης με άλλα άτομα, ο Άνθρωπος έχει την δυνατότητα να εξελιχθεί και να κατασταλάξει σε μία πολύπλευρη μοναδική προσωπικότητα με πολύ δυναμισμό και δυνατότητες προόδου τόσο για τον εαυτό του όσο και για την κοινωνία.
Στην ουσία δηλαδή, η κοινωνικοποίηση εκτός σχολείου ( με τα τωρινά σχολικά δεδομένα και όχι με τις πιθανές δυνατότητες ενός ορθού σχολικού περιβάλλοντος ) μπορεί να κοινωνικοποιήσει ένα άκρως πολιτικοποιημένο και ισορροπημένο άτομο ικανό να ηγηθεί και να ασκήσει εξουσία. Αυτό ακριβώς πέτυχε κάθε Διαφωτισμός παγκοσμίως, και μάλιστα ασχέτως / ή άνευ επίσημης σχολικής εκπαίδευσης που ήταν συνήθως εκτός της διαδικασίας του Διαφωτισμού. Οι Άνθρωποι του Διαφωτισμού κυριολεκτικά συγκλόνισαν θετικά τις κοινωνίες και έδωσαν την δυνατότητα στους υπόλοιπους για μια καλύτερη ζωή.
Πώς λοιπόν αυτό εμποδίζεται στην σημερινή εποχή της υπερ-πληθώρας πληροφόρησης, βιβλίων, συγγραμμάτων και κάθε λογής υλικού ενημέρωσης ώστε να κρατείται ο Άνθρωπος με μειωμένη εξυπνάδα, ζωώδη ενδιαφέροντα και έλλειψη πολιτικοποίησης ή παντελή απολιτικοποίηση, δηλαδή ακίνδυνος για αυτούς που νέμονται την εργασία του και την πνευματική του ικανότητα ;
Θα αναφέρουμε πολύ γρήγορα τρείς παραμέτρους μέσω των οποίων επιτυγχάνεται αυτό :
1. η δυσλεξία / μαθησιακές δυσκολίες,
2. το σχολείο,
3. η παραπαιδεία.
Η δυσλεξία είναι μία πάθηση που από πολύ σπάνια και συγκεκριμένη έχει επίτηδες και τεχνηέντως πάρει διαστάσεις πανδημίας μαζί με την ομπρέλα των μαθησιακών δυσκολιών, όροι που χρησιμοποιούνται εναλλάξ, στιγματίζοντας εφ’ όρου ζωής άτομα ως ανεπίδεκτα μαθήσεως από επιστήμονες – εμπόρους και επιστήμονες – τσαρλατάνους οι οποίοι δρούν όπως περιγράψαμε στο προηγούμενο άρθρο περί απαιτήσεως τυφλής υπακοής σε αμφιβόλου αξίας ‘ειδικούς’. Το σύνδρομο αυτό που στην ουσία εφαρμόζεται επί των παιδιών αντί να διαγνώσκεται και μετά καλλιεργείται εντός της τάξης ( με τους δασκάλους να το εντείνουν χωρίς να το καταλαβαίνουν με μηχανισμούς που περιγράφονται στις δημοσιεύσεις μου, στις αναλύσεις μου και το βιβλίο μου ), διαλαλεί την υψηλή ευφυΐα μυστηριωδώς μαθησιακά ανάπηρων παιδιών αλλά εμφανέστατα τα γαλουχεί και τα προετοιμάζει για δεύτερης κατηγορίας Πολίτες ή και τρίτης.
Αυτό το επιτυγχάνει με την εν κρυπτώ καλλιέργεια της αγραμματοσύνης και του αναλφαβητισμού, δίνοντας πτυχία χωρίς αντίκρισμα στα άτομα αυτά που έχουν την δυνατότητα να περνούν τάξεις καθ’ όλη την διάρκεια της επίσημης εκπαίδευσης χωρίς να χρειάζεται να ανταποκριθούν επιδεικνύοντας ικανότητα και γνώσεις ( πολλές είναι οι μαρτυρίες, τα έγγραφα, εγκύκλιοι, οδηγίες που αποδεικνύουν αυτό ).
Τα άτομα αυτά μεγαλώνουν μισώντας την μάθηση, τα βιβλία, την μελέτη και την καλλιέργεια : δηλαδή, όλα αυτά τα στοιχεία που μπορούν να οδηγήσουν στην ηγετική προσωπικότητα ενός ισορροπημένου Ανθρώπου που περιγράψαμε πιο πάνω. Το γεγονός ότι τα άτομα αυτά το γνωρίζουν και αισθάνονται δια βίου αποκλεισμένα από την κλάση των ‘υγιών / καλών’ μαθητών και άρα της πρώτης διαλογής Πολιτών τα γεμίζει με επιθετικότητα, απελπισία, κατάθλιψη και παθητικότητα. Δηλαδή, τους κάνει τους ιδεώδεις απολιτικοποιημένους Πολίτες.
Η δυσλεξία και οι μαθησιακές δυσκολίες δεν είναι πρόβλημα του μαθητή ούτε υπάρχει εκ γενετής ούτε είναι μη αναστρέψιμες. Είναι σύμπτωμα της κάκιστης σχολικής οργάνωσης, των κάκιστων σχολικών ‘μεθόδων’ και της απαράδεκτης πολιτικής διαπροσωπικών σχέσεων εντός του σχολείου. Είναι πλήρες φαινόμενο και προϊόν επιστημόνων εγκληματιών κατά της Ανθρωπότητας ακριβώς στο ίδιο επίπεδο και τρόπο που επεβλήθηκε η κάθε οικονομική πολιτική που έκλεψε τα πάντα από τον Πολίτη εν ριπή οφθαλμού.
Για τους υπόλοιπους που κατορθώνουν αντικειμενικά λόγω της κοινωνικοποίησης που έλαβαν πρίν να πάνε στο σχολείο να μην στιγματισθούν, το σχολείο και η παραπαιδεία αναλαμβάνουν να τους εξαφανίσουν την κριτική σκέψη και την προσωπικότητα ( δηλαδή την ευφυΐα και τα ταλέντα τους ) εξαναγκάζοντας τους να χρησιμοποιήσουν όλη τους την πνευματική δύναμη για να μετατραπούν σε ανθρώπινα φωτοτυπικά που μηρυκάζουν τις προκατασκευασμένες απόψεις και τοποθετήσεις του συστήματος, χωρίς ίχνος ελεύθερου χρόνου που να προορίζεται για σκέψη και καλλιέργεια. Αλλά και στις υποψίες ανάπαυλας από την διαδικασία φωτοτύπησης του κάθε σχολικού βιβλίου, έχουν μισήσει από την διαδικασία / μαρτύριο αυτή που είναι ενάντια στην Ανθρώπινη φύση και αδρανοποιεί τον εγκέφαλο, κάθε τι που μοιάζει έστω και λίγο με βιβλίο, με έρευνα / μάθηση και με καλλιέργεια.
Ο λόγος όλης αυτής της επίθεσης στο μεγαλύτερο σύνολο της Ανθρωπότητας δυτικού τύπου κοινωνιών είναι πολύ απλός : το πιο εύκολο θύμα για να του κλέψεις το φαγητό του, τα γλυκά του και τα λεφτά του είναι ένας καθυστερημένος τον οποίο απασχολείς συνεχώς με κάποιο είδος επαναληπτικής εργασίας.
Επειδή η φύση κάνει όλους τους Ανθρώπους έξυπνους, ο μόνος τρόπος για να τους κλέψεις και να μη σε καταλάβουν ποτέ ή να μη τολμήσουν να σου πουν τίποτα είναι να τους πείσεις ότι είναι πολύ ανίκανοι, ανεγκέφαλοι, αδαής και κατώτεροι για να δοκιμάσουν καν να σε αμφισβητήσουν με τρόπο που να μετράει.