Η πολιτική είναι ένας στην ουσία μοντέρνος όρος ( εάν εξαιρέσουμε την πολιτική κατά την διάρκεια της Αρχαίας Ιστορίας στην Ελλάδα και αργότερα στην Ρώμη κατά την διάρκεια που ακόμα ήταν Δημοκρατία ) ο οποίος εσωκλείει όλη την ουσία του προσανατολισμού του Ανθρώπου : η πολιτική είναι αυτή που ορίζει την καθημερινότητα και μέσω της πολιτικής ( δηλαδή του τρόπου να καθορίζουμε, χαράζουμε και επιβάλλουμε πορεία ) ο Άνθρωπος προσπαθεί να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής και το επίπεδο διανόησης του. Συνεπώς, ακόμα και στις εποχές που δεν νοούσε κανείς να χρησιμοποιεί τον όρο πολιτική ή καν να σκέφτεται πολιτικά ( που σε μεγάλες περιόδους της ιστορίας ήταν απαγορευμένο να γίνεται από τις μεσαίες κοινωνικές τάξεις / κάστες και κάτω ), δεν υπήρχε ούτε υπάρχει άτομο που να μην κάνει πολιτική και δεν υπάρχει άτομο που να μην επηρεάζεται από την πολιτική των ηγετών του, την πολιτική που το ίδιο έχει στη ζωή του και το γενικό πολιτικό σκηνικό το οποίο του παρουσιάζεται κάθε χρονική στιγμή.
Το πολιτικό σκηνικό πάντα διαμορφώνεται από τις πολιτικές φωνές και δυνάμεις που έχουν πρόσβαση στον Λαό ( πάντα φυσικά όταν πρόκειται για συστήματα είτε Λαοκρατικά όπως η Δημοκρατία είτε κατ’ επιλογήν των ολιγαρχών / τυράννων / δικτατόρων που ήταν αρκετά ευφυής ώστε να καταλάβουν ότι μακρόχρονη παραμονή στην εξουσία επέρχεται μόνο όταν ο Λαός είναι θετικά προσκείμενος. Εξαίρετα παραδείγματα τέτοιων επιτυχημένων δημαγωγών είναι ο Ι. Καίσαρας, ο Ερρίκος Η΄, η Ελισσάβετ Α΄, ο Ναπολέων, ο Α. Χίτλερ, ο Α. Παπανδρέου, κ. ά. ). Αναλόγως το πόσο πολυφωνικό και πλουραλιστικό είναι το πολιτικό σκηνικό, έχουμε και μεγαλύτερη εγγύηση ότι υπάρχει ελευθερία σκέψης, έκφρασης και συνεπώς και επιλογής. Αυτά τα συστατικά είναι που εξελίσσουν τις κοινωνίες ώστε να είναι πιο βιώσιμες και να προωθούν την εξέλιξη του Ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα.
Στην σημερινή κοινοβουλευτική εποχή, μετά από τόσους αγώνες για ελευθερία λόγου, για ισότητα και την δυνατότητα αυτοδιάθεσης σε προσωπικό και κρατικό επίπεδο, μετά από τόσες Συνθήκες, Χάρτες, Διακηρύξεις και Συντάγματα που επικυρώνουν αυτό που με αίμα πέτυχε ο κόσμος και οι Λαοί στις περισσότερες χώρες της γής, θα έπρεπε να υπάρχει κατά λογικό συνειρμό πανσπερμία ιδεών στο πολιτικό σκηνικό. Από αυτή την πανσπερμία του πολιτικού σκηνικού θα έπρεπε να βγαίνει μία συνισταμένη κατεύθυνσης προς όφελος όλων ανεξαιρέτως των Ανθρώπων και κοινωνικών τάξεων ( εάν φυσικά υποθέσουμε ότι οι Άνθρωποι επιθυμούν την ύπαρξη των ). Αυτό όμως το οποίο βλέπουμε είναι ακριβώς το αντίθετο : ενώ επιφανειακά υπάρχει πλήθος πολιτικών κομμάτων με προσανατολισμούς προς όλες τις φιλοσοφικές / πολιτικές κατευθύνσεις, στην ουσία και στις στάσεις των κομμάτων που σοβαρά διεκδικούν Λαϊκή ψήφο βλέπουμε ακριβώς την ίδια πολιτική με ακριβώς τον ίδιο προσανατολισμό.
Δηλαδή, έχουμε ένα πολιτικό σκηνικό στο οποίο υπάρχει μόνο μία φωνή η οποία παίζει όλους τους ρόλους που ο Λαός έχει απαιτήσει να υπάρχουν σε αυτό.
Όπως εξηγήσαμε τον τρόπο να αποτρέπεται ο Λαός από το ΚΚΕ και που κατά το μάλλον ή το ήττον ισχύει για κάθε κόμμα που δηλώνει αριστερό ( με οποιαδήποτε απόχρωση ), με παρόμοιες μεθόδους ο Λαός καθοδηγείται στο να σκέφτεται τα εξείς δύο πράγματα :
Α. ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος πολιτικής ο οποίος είναι ασφαλής ακόμα και εάν είναι δυσάρεστος ή καταστροφικός, και
Β. ότι κάθε ομάδα / προσέγγιση εκτός αυτής που προβάλλεται ως ο μοναδικός τρόπος είναι φαιδρή, εκτός πραγματικότητος, οπισθοδρομική ή ουτοπική με βάση τους αντιπροσώπους της ( τους οποίους εκλαμβάνει de facto ότι είναι αντικειμενικά πραγματικοί αντιπρόσωποι της προσέγγισης αυτής ).
Στην ουσία το πολιτικό σκηνικό διαμορφώνεται από τις τακτικές εκφοβισμού και τρομοκρατίας προς τον λαό ότι το χάος θα επέλθει εάν δεν δεχθεί πολιτικές άκρως εξοντωτικές για τον ίδιο και χωρίς καμμία εγγύηση οφέλους. Στην ουσία, το πολιτικό σκηνικό διαμορφώνεται ώστε να δίνει την αίσθηση του αδιεξόδου ( π.χ. στην Ελλάδα υπάρχει αίσθηση ότι οι μόνοι ηγέτες είναι είτε της Ν. Δημοκρατίας είτε του ΠΑΣΟΚ, λες και στα δέκα εκατομμύρια Ελλήνων να μην μπορεί να βρεθεί ένας καλύτερος ) σε συνδυασμό με τεράστιο φόβο που απαγορεύει την δυνατότητα να σκεφτεί κάποιος ψύχραιμα και λογικά ή να σκεφτεί καν. Έτσι όπως στο κυνήγι της αθερίνας από απλούς ερασιτέχνες, στήνεται το δίχτυ στα ρηχά από την μία μεριά και γίνεται θόρυβος με χτυπήματα των χεριών μέσα στο νερό από την άλλη ώστε να μην νομίζει η αθερίνα ότι υπάρχει οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση / διέξοδος εκτός από την οδό προς το δίχτυ, έτσι και στο πολιτικό σκηνικό παρουσιάζεται χαώδες και τρομαχτικό περιβάλλον οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί που υπάρχει το δίχτυ.
Με αυτό τον τρόπο, στην ουσία κατόπιν του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και των υπολοίπων συρράξεων / καθεστώτων τρομοκρατίας ( π.χ. Μακαρθισμός στις ΗΠΑ και χούντες παντός τύπου στην Ελλάδα ) κατά τόπους παγκοσμίως, εξαλείφθηκαν με διάφορους τρόπους ( από στρατόπεδα συγκέντρωσης, έως εξορίες λόγω φρονημάτων, έως εκβιασμοί και περιθωριοποιήσεις, έως δολοφονίες παντός τύπου, κ.ά. ) οι πραγματικοί αντιπρόσωποι του πλουραλιστικού πολιτικού σκηνικού όπως αυτό είχε διαμορφωθεί από τις αρχές του 20ου αιώνα. Στην θέση τους τοποθετήθηκαν άτομα που απλώς παρίσταναν τους αγωνιστές, ή εάν ξεκίνησαν ως αγωνιστές κάμφθηκαν ή εξαγοράσθηκαν. Στην ουσία, αυτοί οι αντικαταστάτες όπως κάθε κατάσκοπος ή προδότης, ενεργούσαν και ενεργούν για αυτούς στους οποίους υποτάσσονται ή ανέκαθεν ανήκαν ( με οποιονδήποτε τρόπο ) : σε αυτή την περίπτωση το μεγάλο κεφάλαιο όπως αυτό εκφράζεται μέσω των ολιγάριθμων δυναστειών – οικογενειών που επί αιώνες ( οι πιο ισχυρές ) ή τουλάχιστον επί δεκαετίες λυμαίνονται ολόκληρα κράτη.
Άρα, αυτό το οποίο έχει συμβεί και παγιωθεί από την μεταπολίτευση και μετά στην περίπτωση της Ελλάδος είναι η αναδιαμόρφωση ενός πολιτικού σκηνικού, που με επαναστάσεις και άλλους κοινωνικούς αγώνες είχε κατορθώσει να γίνει πλουραλιστικό και άρα Ανθρωπιστικό, πρός την επαναφορά στο πολιτικό σκηνικό των προηγουμένων αιώνων όπου αντί για πολυφωνία υπήρχε μόνο μία τυραννική / ολιγαρχική / δικτατορική / βασιλική / αυτοκρατορική φωνή ‘ Ελέω Θεού’ ώστε να εξαλείφει όπως κάνει και τώρα, μέσω του τρόμου κάθε αντίρρηση και κάθε αντίσταση.
Η μόνη διαφορά τώρα σε σχέση με τους παλαιότερους αιώνες είναι ότι αντί για τον φόβο του Θεού ( «πάς ενάντια στην Βούληση του Θεού εάν αντιταχτείς στον βασιλέα / αυτοκράτορα / αριστοκράτη που έχει γεννηθεί ‘ ελέω Θεού’ στην θέση αυτή, και τι θα γίνουμε !» ) έχει εγκατασταθεί με τον φόβο των αλλοδαπών οργανισμών / ενώσεων / κρατών ( «πάς ενάντια στον ΟΟΣΑ / ΝΑΤΟ / ΕΕ / Η.Π.Α / Η. Β. / Γερμανία / ΟΗΕ / κλπ που είναι οι ειδικοί επειδή αυτό έτσι είναι, και τι θα γίνουμε !») και τον φόβο της οικονομικής / πολεμικής καταστροφής.
Σαφώς, υπάρχει ρίσκο στην πολιτική και για οικονομική και για πολεμική καταστροφή αλλά ο μόνος τρόπος πραγματικά να βιώσουμε και οικονομική και πολεμική καταστροφή είναι να επιτρέψουμε να παραμείνει ο φόβος των καταστροφών αυτών που με το μέγεθος της τρομοκρατίας που προβάλλεται στο πολιτικό σκηνικό δεν επιτρέπει σε κανέναν να κάνει καμμία εκτίμηση και να μην πέσει όπως η αθερίνα στο δίχτυ.
Από το 1944 μέχρι σήμερα υπάρχουν πάμπολλες ιστορικές αποδείξεις ότι όταν ως Λαός ενδίδουμε στον εντυπωσιασμό της τρομοκρατίας που προβάλλει ο κάθε καταχραστής του πολιτικού μας σκηνικού προς όφελος δικό του και αυτών που τον χρηματοδοτούν, ακολουθεί και οικονομικώς και πολεμικώς η καταστροφή.
Αυτήν την χρονική στιγμή δυστυχώς κανένα κόμμα από το πιο ακραίο αριστερό έως το πιο ακραίο δεξιό ( ο λόγος για το ΛΑΟΣ ) δεν έχει ξεφύγει από την παραπάνω κατάσταση καπήλευσης του πολιτικού σκηνικού ώστε να ακούγεται μόνο μία φωνή, η φωνή της τοκογλυφικής / τραπεζικής παντοκρατορίας προς απομύζηση Ανθρώπινου και χρηματικού δυναμικού μέχρι τελευταίας ρανίδας. Ούτε ένα κόμμα δεν προάγει έστω και λίγο την προστασία της επιβίωσης ( πόσο μάλλον του συμφέροντος και της ευημερίας ) του Λαού, δηλαδή του κάθε ενός ατόμου προσωπικά που δεν ανήκει ή συνεργάζεται με αυτές τις λίγες δυναστείες – οικογένειες.
Στην ουσία, ο Λαός σπρώχνεται και εκβιάζεται να ψηφίσει ένα από τα δύο κόμματα που, με τους μηχανισμούς που περιγράψαμε στο προηγούμενο άρθρο, είναι τα μόνα που του επιτρέπεται συμπεριφορικά να συνεκτιμήσει. Είναι σαφές ότι όποιο και εάν επιλέξει ( σε αυτήν την χρονική στιγμή, πρίν να ακουστεί η ομιλία του Γ. Παπανδρέου στην ΔΕΘ, διαφαίνεται ότι ευνοείται το ΠΑΣΟΚ ώστε να δώσει και την ψευδαίσθηση / διέξοδο στον Λαϊκό θυμό ότι πέτυχε κάποια αλλαγή – τιμωρία της απερχόμενης κυβέρνησης ) ο λαός θα ζημιωθεί οικτρά, αν και με επανεκλογή της Ν.Δ. θα ζημιωθεί χειρότερα.
Ο μόνος τρόπος για να ευνοηθεί ο Λαός είναι να μην παίξει σε αυτό το πολιτικό σκηνικό είτε με συντριπτική αποχή όχι από τις ίδιες τις κάλπες αλλά από την έγκυρη ψήφο : ο λαός δεν θα απεμπολήσει το δικαίωμα ψήφου του ( ώστε να μην επιτρέψει σε κανέναν να τον κατηγορήσει για ανευθυνότητα όπως συνέβη στις ευρωεκλογές ) αλλά θα πρέπει να δείξει ότι συνειδητά δεν επιλέγει κανένα και δεν αφήνει να χρησιμοποιηθεί η ψήφος του ( λευκό / ψήφος διαμαρτυρίας ) σε οποιοδήποτε κόμμα οπότε και να επέλθει κάθαρση του πολιτικού σκηνικού και να εισακουστεί πραγματικά η φωνή του Λαού : εφ’ όσον απαιτείται μαύρισμα των πάντων, όπως η πλειοψηφία των Ελλήνων δηλώνει, ο φάκελος ψήφου θα πρέπει να περιέχει μαύρο χαρτί και επειδή δυστυχώς δεν μπορεί να εμπιστευθεί κανείς τα κόλπα υπολογισμών ψήφων και τα χαρτιά / ψηφοδέλτια αγνώστων κομμάτων ( π.χ. το κόμμα Λ.Ε.Υ.Κ.Ο. ) να το έχει από το σπίτι και με κάποιο σημάδι επιπλέον ακύρωσης.
Οι έλληνες ειδικά δεν θα πρέπει να φοβούνται διότι οι μόνες περίοδοι ακυβερνησίας έλαβαν χώρα όταν τυπικά υπήρχε κυβέρνηση. Στις περιπτώσεις που η κυβέρνηση ήταν απούσα ο Ελληνικός Λαός θαυματούργησε.