Μία βασική αρχή ( πολλοί την θεωρούν και φιλοσοφία ) για την πλήρη εξάσκηση όχι μόνο των ικανοτήτων μας αλλά και για την σαφή ωφέλεια μας είναι ότι τίποτα δεν είναι άχρηστο εάν αποφασίσουμε να το επεξεργαστούμε σωστά. Αυτό ισχύει για όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής και δεν αποτελεί εξαίρεση η κάθε επαφή που έχουμε με όποιους είναι προς άγρα πελατών, πολιτικής εξουσίας και / ή εξασφάλισης.
Η κάθε τηλεμαχία που παρουσιάζεται με διάφορους τρόπους τώρα που κορυφώνεται η προεκλογική προπαγάνδα καθώς και παντός είδους διαλέξεις / δηλώσεις / παρουσίας σε ‘παράθυρα’ / και άλλου είδους δημόσιες εμφανίσεις προσφέρουν άπειρες δυνατότητες να καταλάβουμε πέρα από την γενική πεποίθηση ή εντύπωση που έχουμε για τον κάθε πολιτικό / πολιτική παράταξη και συγκεκριμένα τι υπάρχει στα άμεσα σχέδια του καθενός. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να έχουμε υπ’ όψη ως ‘αποκωδικοποιητή’ τις εξείς σκέψεις / γνώμονες / εργαλεία :
Α. ΓΕΝΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ :
1. στο ερώτημα που τίθεται, ο ερωτώμενος απαντά ευθέως ; η ευθεία απάντηση σημαίνει ότι δεν κάνει ο ερωτώμενος εισαγωγή σε αυτήν που να θυμίζει έκθεση ιδεών γυμνασίου – λυκείου. Ξεκινάει την απάντηση με μία σύντομη και περιεκτική απάντηση ( τύπου « ναι – όχι» ή « θα κάνω αυτό με αυτούς τους κανόνες / αριθμούς / στατιστική / απόλυτους αριθμούς» ) που ακολουθείται είτε από παρουσίαση των βημάτων προς τον στόχο που δηλώθηκε είτε συγκεκριμένα επιχειρήματα με τεκμηρίωση που να υποστηρίζουν ( αντί να είναι άσχετα ή ασύνδετα ) την ιδέα / δήλωση με την οποία ξεκίνησε η απάντηση.
2. στο ερώτημα που τίθεται, ο ερωτώμενος απαντά με επίθεση ; η επίθεση σημαίνει στην ουσία άρνηση απάντησης ( εκτός εάν η ερώτηση απαιτούσε από τον ερωτώμενο να κάνει κριτική στον αντίπαλο ). Σε κάθε άλλη όμως περίπτωση στην ουσία με αυτή την πολιτική εμείς ως ακροατές μπορούμε να καταλάβουμε ότι όχι μόνο δεν υπάρχει διαφορά ή ειλικρίνεια ή διαφάνεια αλλά ο ερωτώμενος επιδίδεται σε πράξη εντυπωσιασμού προσπαθώντας να αποτρέψει την προσοχή από τον δικό του εαυτό με το να στρέψει αρνητική προσοχή εκεί που εστιάζει, ξεφεύγοντας από το να δώσει μία απάντηση που γνωρίζει ότι θα υπονόμευε το προφίλ του κερδίζοντας ίσως κάποιους πόντους συμπάθειας από το κοινό. Αυτό συμβαίνει διότι είναι φυσική αντίδραση να συμπαθούμε όποιον κατακρίνει μία αδικία και να τείνουμε να υποθέτουμε ότι αφού την κατακρίνει την πολεμάει κιόλας. Προσοχή, όταν γίνεται αυτό να έχουμε την πειθαρχία ως ώριμοι και ισορροπημένοι Πολίτες να ενθυμούμαστε τις προηγούμενες πράξεις αυτών που επιδιώκουν την συμπάθεια μας.
3. στο ερώτημα που τίθεται, ο ερωτώμενος απαντά με άσχετο σχόλιο ; το άσχετο σχόλιο έχει την εξείς δομή στην απάντηση ενός ερωτώμενου : « ναι έγινε λάθος / έγκλημα / πρόβλημα / συμφορά / καταστροφή αλλά δεν έγιναν και άλλα λάθη / εγκλήματα / προβλήματα / συμφορές / καταστροφές και φαντάσου από τι σε έσωσα και μην βλέπεις από τι δεν σε προστάτεψα ή τι σου κόστισε αυτό που έγινε» όταν αυτό συμβαίνει αυτό που εμείς ως ακροατές πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι πέρα από το γεγονός ότι το επιτελείο του κάθε ερωτώμενου δεν έχει μπορέσει να βρει βιώσιμη δικαιολογία για το ό,τι απαιτεί απολογία, ο ερωτώμενος είναι θρασύτατος, αμετανόητος και ξεδιάντροπος. Επιπλέον μας πληροφορεί απερίφραστα ότι εάν του δοθεί το μήνυμα ότι υπάρχει ακόμα ανοχή θα μας θεωρήσει αρκετά ανεγκέφαλους ώστε ακίνδυνα για το άτομο του να προβεί σε χειρότερες συμπεριφορές.
4. ο ερωτώμενος χειρονομεί / χρησιμοποιεί αποπροσανατολιστικές μεθόδους ; ένα εργαλείο που διευκολύνει την επικοινωνία μπορεί εξ ίσου να χρησιμοποιηθεί για να την κόψει ή να την διαμορφώσει κατά την βούληση αυτού που χειρίζεται το εργαλείο. Τόσο η υπέρμετρα πολλές και με μορφή είτε παντομίμας είτε τονισμού / μετρονόμου διαφόρων λέξεων στις φράσεις ( πολλές φορές λέξεις ή φράσεις που δεν βοηθούν να συγκρατηθεί το περιεχόμενο του λόγου ) δίνει στον ενημερωμένο και ευφυή ακροατή το μήνυμα ότι ο ομιλητής είναι κρυψίνους και δόλιος. Τόσο το παράδειγμα της παντομίμας όσο και του μετρονόμου απεικονίζονται με εξαίρετο τρόπο από τον Κ. Καραμανλή και τον Γ. Παπανδρέου αντιστοίχως.
5. ο ερωτώμενος δίνει την εντύπωση ότι απευθύνεται σε παιδιά νηπιαγωγείου, βραδύνοους, ή άτομα που μιλούν άλλη γλώσσα ; όταν κάποιος μιλάει σχεδόν συλλαβιστά ή με πολύ μεγάλες και συχνές παύσεις ή με ‘ρεφραίν’ ( δηλαδή την συνεχή επανάληψη συγκεκριμένων φράσεων ή σχημάτων λόγου ) ασχέτως θεματολογίας θα πρέπει αμέσως στο συνειδητοποιημένο και ώριμο ακροατή να επικοινωνήσει ότι πέρα από το γεγονός ότι είναι προσβλητικός και θρασύς είναι και κάκιστος ηθοποιός ο οποίος αδυνατεί να ελιχθεί πέρα από τις βασικές ιδέες και εκφράσεις που του δόθηκαν από τους προπονητές του. Είναι δηλαδή μία απλή μηχανή αναπαραγωγής χωρίς καθόλου δυνατότητα σκέψης. Η έκφραση με λεξιλόγιο ή σχήματα λόγου ή ιδέες δοσμένες με τρόπο που δεν αντιστοιχεί στο κοινό στο οποίο ο ομιλητής απευθύνεται τον προστατεύει από την άμεση ανάγκη να υπερασπιστεί τα λεγόμενα του, πιθανώς, αλλά επίσης δείχνει ότι έχει παταγωδώς αποτύχει να κάνει μία απλή και σωστή εκτίμηση επικοινωνίας. Ο κάθε επιστήμονας / τεχνίτης / επαγγελματίας μπορεί να μιλήσει με την ορολογία της επιστήμης του ή του τομέα του, εξαιρώντας από την συζήτηση οποιονδήποτε αμύητο. Όλοι όμως γνωρίζουν ότι όταν θέλουν να εξηγήσουν σε κάποιον σημαντικό που δεν είναι του τομέα τους γιατί κάτι πρέπει ή δεν πρέπει να γίνει, το κάνουν ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΔΥΣΝΟΗΤΗ Ή ΕΙΔΙΚΗ ΟΡΟΛΟΓΙΑ. Μόνο όταν θέλουν να ξεγελάσουν ή να πείσουν ότι είναι σημαντικοί και επαΐοντες αραδιάζουν διάφορες ορολογίες / μεθοδολογίες άνευ ή με μερική επεξήγηση ( αυτό είναι κανόνας είτε έχουμε απέναντι μας έναν μπογιατζή είτε ένα πολιτικό που αραδιάζει Συνθήκες / άτομα / πράξεις / τοπωνύμια με ονόματα χωρίς να αναφέρεται στο τι εμπεριέχουν αυτές )
Β. ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ
Επειδή όλοι οι επίδοξοι πολιτικοί – βουλευτές – κυβερνητικοί στην ουσία συμμετέχουν σε μία διαδικασία και ένα παιχνίδι όπου τους έχουν ανατεθεί ρόλοι για την παράσταση που θα πείσει ενδεχομένως τον Λαό ότι υπάρχει πλουραλισμός και Δημοκρατία, όλοι προσπαθούν να το κρύψουν αυτό με διάφορες τεχνικές πολύ ή λίγο επιτυχείς :
1. συνεχής κριτική του / των αντιπάλων χωρίς ουσιαστική αναφορά – περιγραφή – παρουσίαση του ίδιου σχήματος : αυτή η μεθοδολογία εφαρμόζεται κυρίως από αντιπροσώπους της αριστεράς ( ΚΚΕ – ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ) και στοχεύει κυρίως όπως έχουμε αναλύσει στο άρθρο που έχουμε αφιερώσει στην αριστερά στο να μην γίνει σοβαρός διεκδικητής του κυβερνητικού θώκου. Οφείλουμε όμως να πούμε ότι κατόπιν της κριτικής που ασκήθηκε στην Α. Παπαρήγα από εμάς, σημειώνεται μία σαφής και ποιοτική βελτίωση σε όλες τις παραμέτρους τις οποίες θίξαμε. Όμως και πάλι δεν υπάρχει πλήρης δυναμική όπως θα όφειλε να έχει εάν δεν αντιπροσώπευε και η ίδια ένα κόμμα με τουλάχιστον ύποπτες τοποθετήσεις σε νευραλγικά κοινωνικά θέματα.
2. συνεχής κριτική του / των αντιπάλων ως επιχείρημα επιλογής του ιδίου σχήματος με την λογική ‘το μη χείρον βέλτιστο’ : αυτή η μεθοδολογία εφαρμόζεται κυρίως από την Ν. Δημοκρατία ως βασικό τρόπο διατήρησης όχι μόνο της εξουσίας αλλά και της άκρατης ασυδοσίας αντισυνταγματικότητος και αντιανθρωπισμού που ανακοινώνει ότι θα εντείνει διότι η αντιπολίτευση θα το κάνει χειρότερα αργότερα.
3. συνεχής κριτική του / των αντιπάλων ως επιχείρημα σύγκρισης και απόκρυψης της παλαιότερης αντίστοιχης ασυδοσίας και εγκληματικής δράσης : αυτή η μεθοδολογία εφαρμόζεται κυρίως από το ΠΑΣΟΚ που προσπαθώντας να χρησιμοποιήσει τον βαθμό αγανάκτησης του Λαού για να τον τυφλώσει ως προς την αγανάκτηση που έτρεφε και για αυτό παρουσιάζεται ‘ανανεωμένο’ ( ασχέτως εάν όλα τα βασικά στελέχη και ιδεολογία παραμένει ίδια ) ως αντίσταση κατά της Ν. Δημοκρατίας. Οφείλουμε να αναφέρουμε ότι οι ρόλοι που περιγράφονται στο 2 και 3 ήταν ανεστραμμένοι το 2004, και πρωτύτερα πάλι ανεστραμμένοι το 1983, το 1989 /90 και 1981.
4. αναφορά μίας ή δύο ιδεών / τοποθετήσεων που είναι ιδιαίτερα προσφιλείς στον Λαό ως προπέτασμα για μη περαιτέρω εξέταση της τοποθέτησης / πολιτικής της παράταξης- σχήματος : μία πολιτική που στην χθεσινή τηλεμαχία υιοθέτησε ο πρόεδρος του ΛΑ.ΟΣ. Γ. Καρατζαφέρης με μία από τις καλύτερες επιδόσεις και παρουσίες στην πολιτική σκηνή των τελευταίων μηνών τουλάχιστον. Ακολουθώντας αρκετά από τα σημεία που ένας ηγέτης οφείλει να καλύπτει και να δείχνει ότι διαθέτει ανέφερε την δήμευση της περιουσίας της εκκλησίας ως μέρος της πολιτικής του, δηλαδή κάτι που ο Ελληνικός Λαός επιθυμεί σφοδρά σε βαθμό που να μπορεί ακόμα και να ανατρέψει δεδομένα ( όπως επέδειξε η πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου επί του θέματος ). Αυτό μπορεί να αποκρύψει ή να μην στρέψει τον Έλληνα Πολίτη να σκεφτεί ή να θυμηθεί τόσο τις αδιαφανείς σχέσεις του Γ. Καρατζαφέρη με το εκδιωγμένο Παλάτι και με τον καταχρηστικώς και αντισυνταγματικώς τιτλοφορούμενο και αυτοαποκαλούμενο βασιλέα της Ελλάδος ( όταν δεν υπάρχει βασιλευόμενη Δημοκρατία ή βασιλεία στην Ελλάδα και απαγορεύεται η τιτλοφόρηση από το Σύνταγμα ). Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τον αντιπρόσωπο των οικολόγων – πράσινων Ν. Χρυσόγελο ο οποίος με το νευραλγικό θέμα της οικολογικής ακεραιότητος της Ελλάδος επιδιώκει να αποκρύψει την άκρως ανθελληνική τοποθέτηση του σε θέματα εδαφικά και ακεραιότητας του Έθνους, δηλαδή του σχήματος εντός του οποίου όλα τα υπόλοιπα μπορούν να υπάρξουν από την οικονομία έως την οικολογία. Δηλαδή, το να προστατέψουμε το περιβάλλον της Ελλάδος προϋποθέτει ότι το κατέχουμε εδαφικά και κυριαρχικά. Η τοποθέτηση επί θεμάτων Εθνικών όπως τα Σκόπια, η Τουρκία και οι υπόλοιπες Βαλκανικές χώρες καθώς και η ανεξέλεγκτη μετανάστευση που έκανε ο Ν. Χρυσόγελος θα οδηγήσει σε τρομερές και δυσχερείς αλλαγές στον λόγο που θα πέφτει στην Ελλάδα για τα ίδια της τα εδάφη συμπεριλαμβανομένου και του περιβάλλοντος.
Δεν θα πρέπει ως ακροατές να αισθανόμαστε άσχημα ή να φοβόμαστε βλέποντας ότι στην ουσία όλες οι επιλογές που μας παρουσιάζουν είναι κακές και επικίνδυνες αν όχι καταστροφικές. Υπάρχει πάντα η επιλογή που κανείς δεν θέλει να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει, δηλαδή η μη επιλογή οποιουδήποτε από τους παρουσιαζόμενους διεκδικητές της ζωής μας και της περιουσίας μας ώστε να επιβάλλουμε αυτοδιάθεση μέσω πραγματικά Δημοκρατικών διαδικασιών όπως το Δημοψήφισμα και η εφαρμογή του Συντάγματος και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Θα πρέπει κλείνοντας να σημειώσουμε ότι και μόνο το γεγονός ότι επί όλη την έκταση του παρόντος άρθρου παραθέτουμε τρόπους και κόλπα παραπλάνησης και αντιμετώπισης του Λαού καθώς και τρόπους αδρανοποίησης του δείχνει το εύρος και το μέγεθος του φόβου και της δυσκολίας που αντιμετωπίζουν ώστε να παρουσιάσουν εξοργιστικές τοποθετήσεις και προθέσεις στον Λαό, και παρ’ όλη την οργή που προκαλούν να αποφύγουν να πέσει επάνω τους ως θεϊκή μήνη κατά τον τρόπο του Λαϊκού ρητού : « Φωνή Λαού Οργή Θεού».
Ο τρόπος συμπεριφοράς κατά την έξοδο των αρχηγών από την τηλεμαχία και ιδίως ο φοβισμένος και σπασμωδικός τρόπος που ο Κ. Καραμανλής κοίταζε κλεφτά γύρω του με παγωμένη την έκφραση – μάσκα που του έχουν μάθει καθώς γοργά έτρεχε να μπεί στην θωρακισμένη λιμουζίνα του, δείχνει ακριβώς πόσο καλά γνωρίζουν τον κίνδυνο που διατρέχουν ενώπιον του πραγματικού Λαού.