Στα πλαίσια της γενικής επικοινωνιακής πολιτικής που εφαρμόζεται από όλο το πολιτικό σκηνικό και όχι μόνο από το κυβερνών κόμμα, είναι η σωστή στιγμή να αναλύσουμε γιατί έπεσε η Ν. Δημοκρατία και πώς εξηγείται η τελείως αδικαιολόγητη συμπεριφορά του Κ. Καραμανλή καθώς και ο τρόπος που επικοινωνιακά επιχειρείται να ξαναφτιαχτεί το προφίλ του και γιατί.
Μετά την απόπειρα του Κ. Καραμανλή στην ΔΕΘ του 2008 να επιβάλει στους Έλληνες μία πολιτική άκρως αντι-Δημοκρατική ( τύπου ‘αποφασίζω και διατάσσω’ ) και άκρως ληστρική και υποστηρικτική σε κλέφτες και ανήθικους όχι μόνο απατεώνες αλλά και προδότες ( βλέπε υπόθεση Ζαχόπουλου, υπόθεση Βατοπεδίου, κλπ. ) η οποία απέτυχε παταγωδώς, παρατηρούμε ότι ενέτεινε τις επιδείξεις ανικανότητας και δολιότητας ( τόσο ο ίδιος όσο και οι κυβερνήσεις του ) οι οποίες κλιμακώνονταν σε έκταση και σοβαρότητα με αποκορύφωμα την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τις δεύτερες πυρκαγιές του 2009.
Επίσης, βλέπουμε ότι δεν έκανε καμμία προσπάθεια βελτίωσης της εικόνας του με μία γενική προβολή της απουσίας του από τα δρώμενα και τελικά την λεγόμενη ‘πολιτική αυτοκτονία’ της κηρύξεως των πρόωρων εκλογών.
Σαφώς, θα ήταν επιπόλαιο να πούμε ότι ο Κ. Καραμανλής υπήρξε σε τέτοιο βαθμό ηλίθιος που να κάνει ότι μπορεί για να θυμώσει τον Λαό ή να ακούει όποιον του μιλάει όπως τώρα λέγεται περί των συμβούλων του. Η δράση του ως ένα είδος μονάρχη δεν οφείλεται σε μη γνώση του κοινού από το οποίο επρόκειτο να ζητήσει επικύρωση. Το έχει αποδείξει αυτό όταν το 2004 οι ρόλοι ήταν ανεστραμμένοι και το ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό που έπαιζε τον ρόλο του τρελού αυταρχικού ενώ εκείνος ήταν ο πολλά υποσχόμενος φιλολαϊκός, ηθικός και οργανωμένος εντολοδόχος του Λαού. Άρα, λοιπόν, υπήρχε άλλος λόγος για αυτού του είδους την εξόφθαλμη συμπεριφορά.
Στην ουσία επετεύχθησαν πολλά μετά από την πρώτη αποτυχία στην ΔΕΘ 2008 : ο στόχος ήταν η πλήρης υποταγή του Λαού στα μεγάλα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα ( δείτε την ανάλυση του λόγου σε άρθρο μας ….. του 2008 ) η οποία όμως δεν πέτυχε και άλλαξε πλήρως το κλίμα, προσδίδοντας στον Λαό την πρώτη φάση της πολιτικοποίησης : τον θυμό και την αγανάκτηση.
Εφ’ όσον λοιπόν η προσπάθεια να ‘σκίσει την γάτα’ απέτυχε και είχε το αντίθετο αποτέλεσμα, παρουσιαζόταν ένα πολύ σημαντικό θέμα : εάν ο Λαός είχε ήδη την επιθυμία να διώξει τον Κ. Καραμανλή για απλή αντιλαϊκή πολιτική που απτόταν της οικονομίας και επειδή αρνήθηκε να τιμωρήσει αυτούς που εκποίησαν Εθνική γή, κατέστη εμφανές ότι δεν θα μπορούσε να επιβάλει στον Λαό αυτά που έχουν προγραμματισθεί από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ / ΗΠΑ, δηλαδή διάλυση των συνόρων, ανεξέλεγκτος εποικισμός Ελληνικών εδαφών, ανοιχτή ιδιοκτησία τεράστιων εκτάσεων από λίγες ‘αριστοκρατικές’ οικογένειες και ιδιοκτησία των κρατικών υποδομών εξ ολοκλήρου από αντίστοιχους ιδιώτες – γόνους δυναστειών και πολυεθνικές ( στων οποίων τα ελεγκτικά συμβούλια και πάλι υπάρχουν τέτοιοι γόνοι ).
Χρειαζόταν λοιπόν κάποιος άλλος ο οποίος να μπορούσε να το κάνει και μία άλλη προλείανση του εδάφους για να μπορέσει αυτό να επιτύχει : έτσι λοιπόν έγινε όλο και πιο αυταρχικός, όλο και πιο εξόφθαλμα αντι-Ανθρωπιστικός και αντι-Συνταγματικός πετυχαίνοντας τα εξείς δύο πράγματα :
1. να στραφεί ο Λαός σε ‘όποιον άλλον εκτός από αυτόν’ για να γλυτώσει
2. να μπορέσει να εφαρμόσει, να εκποιήσει και να περάσει νόμους, διατάξεις και αγοραπωλησίες Εθνικής περιουσίας γρήγορα και στην ουσία χωρίς να τον ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος.
Ταυτόχρονα, σιγουρευόταν ότι θα έλαμπε δια της απουσίας του όσον αφορά την επικοινωνιακή πολιτική ( δηλαδή, τι προβαλλόταν μέσω των ΜΜΕ ) και συνεπώς ένα μεγάλο μέρος της λαϊκής μήνης να το μοιραζόταν με ή να το μετατόπιζε σε άλλα στελέχη του κόμματος ή της κυβερνήσεως του ( όχι χωρίς αντικειμενικά να το αξίζουν, αλλά σε κάθε άλλη περίπτωση δεν θα επιτρεπόταν να προβάλλεται αυτή η εικόνα ).
Όταν λοιπόν όλα ήταν έτοιμα, προκήρυξε τις εκλογές ( οι πυρκαγιές είχαν μόλις τελειώσει ) γνωρίζοντας πλήρως ότι δεν επρόκειτο να εκλεγεί και επί πλέον καλλιεργώντας όσο το δυνατόν περισσότερο την σιγουριά ότι δεν επρόκειτο να βγεί. Έτσι εξηγείται και η σύσσωμη στροφή των ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένων και κλασικών υποστηρικτών του.
Την νύχτα των εκλογών, άρχισε και η επαναδόμηση του προφίλ του, χαρακτηρίζοντας τον αβασίμως ( κατόπιν του λόγου του ) ως ‘παλικάρι’, ‘γενναίο’, ‘υπεύθυνο’ και ‘ειλικρινή’ που ‘πλήρωσε’ την απαράδεκτη πρωθυπουργική του πορεία του με δεκαπέντε λεπτά παραδοχής και φαινομενικής λύπης για την ήττα. Και αυτό, ( η ‘συντριβή’ ), σχολιάσθηκε ως χτύπημα πολύ βαρύ που τον έκανε να αποτραβηχτεί από την πολιτική. Σημειωτέον ότι και ο θείος του είχε αποτραβηχτεί μετά από μία δολοφονία και αντίστοιχες πράξεις μέχρι να τον ‘ξανακαλέσουν’.
Το ΠΑΣΟΚ τώρα στην ουσία επιπλέει στο σωσίβιο που του έφτιαξε ο Κ. Καραμανλής και στο άλλοθι αυτό, κάνοντας μετονομασίες και αλλαγές στην δόμηση της διοίκησης ( συμπεριλαμβανομένων και πατόκορφων αλλαγών προσωπικού δημοσίου με λιγότερο άμεσους τρόπους από ότι την εποχή των πρασινοφρουρών ) αλλά καμμία αλλαγή στην ουσία, δηλαδή την φορολόγηση, την εσωτερική και εξωτερική πολιτική, την αναίρεση βασικών νόμων και διατάξεων που κόστισαν στο κράτος τεράστιες απώλειες όπως τα εδάφη της υπόθεσης Βατοπεδίου, τα Ολυμπιακά ακίνητα που εκποιήθηκαν, τα λιμάνια, τους δρόμους, τις ΔΕΚΟ και το κλεμμένο κεφάλαιο των δημοσίων ταμείων, κλπ. Επίσης, δεν επιτρέπουν στην Δικαιοσύνη να διώξει τους εχθρούς του Λαού που θα έπρεπε να είχαν κηρυχθεί παράνομοι εφ’ όσον και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση είχε χαρακτηρίσει το κλείσιμο της Βουλής ( πρίν τις Ευρωεκλογές ) αντισυνταγματικό και συνεπώς παράνομο.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Γ. Παπανδρέου κάνει λόγο για αναθεώρηση του Συντάγματος προς διόρθωση νόμων, σίγουρα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την αντισυνταγματικότητα ως νόμιμο τρόπο να ανοίξει όσες υποθέσεις έκλεισαν επί Ν. Δημοκρατίας και όσους νόμους αντισυνταγματικά ψήφισαν τότε. Το γεγονός ότι δεν το κάνει δείχνει ότι δεν το θέλει και η όλη διαδικασία της εναλλαγής των δύο κομμάτων και τώρα και παλαιότερα είναι μόνο για να δείχνεται στον Λαό ότι τα πράγματα ‘αλλάζουν’ από την απολυταρχία, όταν γίνεται σαφές ότι αυτή πρόκειται να καταλυθεί με άλλον τρόπο από τον Λαό ( ουσιαστικό και όχι επιφανειακό ) χωρίς δυνατότητα ελέγχου από τους ‘κρατούντες’ εάν δεν επέλθει η εναλλαγή.
Για αυτό λοιπόν έπεσε η Ν. Δημοκρατία : διότι ο Λαός έδειξε ότι είναι ακόμα πολύ μάχιμος και για να περαστούν οι αντικοινωνικές, αντι-ανθρωπιστικές και αντι-λαϊκές διατάξεις χρειάζεται χειραγώγηση και όχι άμεση αυταρχική τρομοκρατία.