Τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών 2009 είναι άκρως σημαντικά σε πάρα πολλά επίπεδα, τα οποία χρίζουν και πρέπει να έχουν ιδιαίτερη ανάλυση ένα προς ένα. Η ψηφοφορία – σφυγμομέτρηση – δημοψήφισμα έδειξε όχι μόνο την πραγματική άποψη και προσανατολισμό του Λαού αλλά και αποκάλυψε πληροφορίες που σαφώς δεν θέλουν να είναι ευρέως γνωστές ούτε τα ίδια τα κόμματα ούτε και τα ΜΜΕ.
Κατ’ αρχάς θα ξεκινήσουμε αναλύοντας το κατά βάσιν αποτέλεσμα και προφίλ που προκύπτει και αποδεικνύει την πραγματική ταυτότητα του Ελληνικού Λαού καθώς και των άλλων συνόλων που συνυπάρχουν με αυτόν. Ο τρόπος της ανάλυσης του εκλογικού αποτελέσματος μπορεί να ακολουθηθεί για κάθε εκλογική αναμέτρηση σε κάθε χώρα ώστε να μπορεί ο Πολίτης της χώρας αυτής να καταλαβαίνει τι είναι αυτό το οποίο διαβάζει χωρίς να χρειάζεται ερμηνείες από αμφίβολες πηγές που προσπαθούν να διαστρέψουν την απλή αριθμητική και την αλήθεια των αριθμών.
Το πρώτο που κοιτάμε σε μία κατάσταση εκλογικών αποτελεσμάτων είναι το ποσοστό ψηφισάντων – αποχής. Η αποχή δεν σημαίνει απάθεια αλλά απόρριψη του συνόλου των επιλογών που προσφέρονται στην ψηφοφορία. Μάλιστα είναι πολύ υγιής επιλογή διότι ο ψηφοφόρος που απέχει αρνείται την λογική « το μη χείρον βέλτιστον» και δεν διαλέγει ‘ το λιγότερο κακό από τα κακά’ διότι αρνείται να επιλέξει κάτι το οποίο είναι βλαπτικό σε καμμία περίπτωση.
Στις ευρωεκλογές λοιπόν έχουμε αποχή 47,37%, το οποίο σημαίνει ότι αυτό το ποσοστό αρνείται να προσφέρει ψήφο και να συναινέσει στην καταπάτηση και πλήρη στρέβλωση των Θεσμών της Δημοκρατίας καθώς και της καθημερινής καταπάτησης των Ανθρωπίνων και Πολιτικών Δικαιωμάτων του Ελληνικού Λαού. Τα ΜΜΕ προσπαθούν να μειώσουν και να αλλοιώσουν την εντύπωση του αποτελέσματος αυτού αναφέροντας αναισχύντως ότι στους εκλογικούς καταλόγους υπάρχουν εγγεγραμμένοι που είναι νεκροί είτε πολλές φορές εγγεγραμμένοι και άρα η αποχή δεν είναι τόσο μεγάλη. Αυτό όμως εάν αληθεύει είναι ανοιχτή παραδοχή πλήρους νοθείας ( επισήμως άτομα μπορούν να ψηφίσουν πολλές φορές ή στην θέση των νεκρών ) και άρα έχουμε επίσημη κατάλυση τόσο της Δημοκρατίας όσο και ακύρωση όλων των εκλογικών αποτελεσμάτων τόσο των τωρινών όσο και των αναδρομικών. Στην πραγματικότητα τέτοιου είδους νοθεία μπορεί να εξηγήσει την διατήρηση τόσο του δικομματισμού όσο και της ίδιας πολιτικής με ‘ανοχή’ του Λαού ο οποίος δεν έχει συνειδητοποιήσει το πραξικόπημα μέσω της εκλογικής νοθείας.
Εάν όμως δεν υφίσταται σε τέτοιο βαθμό νοθεία και η αποχή είναι αυτή που είναι, μπορούμε εύκολα με απλή μέθοδο των τριών και προσθαφαίρεση να δούμε την πραγματική δύναμη όλων των κομμάτων και με τι ποσοστό στην ουσία κυβερνούν ενάντια σε όλους τους θεσμούς της Δημοκρατίας και της Αρχής της Πλειοψηφίας.
Συγκεκριμένα, εάν αφαιρέσουμε από το 100% του εκλογικού συνόλου το ποσοστό της αποχής, έχουμε ένα 52,63% το οποίο προσήλθε στις κάλπες και από το οποίο βγήκανε όλα τα ποσοστά και αποτελέσματα. Αυτό σημαίνει ότι κάθε ποσοστό είναι το ποσοστό επί του 52,63% και όχι επί του 100%, έτσι όπως παρουσιάζεται από το Υπουργείο Εσωτερικών. Έτσι, για να υπολογίσουμε πραγματικά το ποσοστό επί όλων των ψηφοφόρων ( δηλαδή, ασχέτως αποχής ) θα πρέπει να βρούμε πόσο τοις εκατό είναι το κάθε ένα ποσοστό αυτό στο 100% και όχι στο 52,63% ( δηλαδή, όχι μόνο επί των ψηφισάντων αλλά επί όλου του εκλογικού καταλόγου ).
Αυτός ο υπολογισμός δίνει στο ΠΑΣΟΚ 19,29% επί όλου του εκλογικού συνόλου, δηλαδή επί όλου του πολιτικά ενεργού Λαού, στην ΝΔ 17%, στο ΚΚΕ 4,4%, στο ΛΑΟΣ 3,76%, στο ΣΥΡΙΖΑ 2,47%, στους οικολόγους – Πράσινους 1,84%, και οι λοιποί / λευκά / άκυρα 3,9%.
Σε όλη την εβδομάδα θα αναλύουμε κάθε ένα πραγματικό ποσοστό καθώς και το τι σημαίνουν οι δηλώσεις που έκαναν οι πολιτικοί αρχηγοί το βράδυ της καταμέτρησης και βάση αυτών τι μπορούμε να περιμένουμε ως Λαός.
Σήμερα απλώς θα δούμε ποια είναι η πραγματική δύναμη του κάθε κόμματος, δηλαδή τα άτομα που είναι οργανωμένοι κομματικοί ψηφοφόροι οι οποίοι και νέμονται τις παροχές της χώρας μέσω της κομματικής δύναμης του κάθε κόμματος ( δηλαδή, ρουσφέτια, διορισμοί, επιχορηγήσεις, υπερνομική προστασία, κοινωνικοοικονομική προώθηση, κλπ ) και ποιος είναι ο πραγματικός Ελληνικός Λαός.
Εάν αφαιρέσουμε τα ποσοστά των λοιπόν / λευκών/ ακύρων και των οικολόγων -πρασίνων ως ψήφους διαμαρτυρίας όπως πολλάκις Πολίτες δήλωσαν ότι θα ρίξουν κατόπιν και παροτρύνσεως μέσω διαφόρων εκπομπών, το σύνολο των κομματικά οργανωμένων ατόμων οι οποίοι νέμονται την κρατική μηχανή και τον πλούτο της χώρας εις βάρος των υπολοίπων είναι το 46,92% του πολιτικά ενεργού πληθυσμού. Αυτό το ποσοστό είναι πραγματικό και ιστορικά αφού αυτά τα άτομα είναι που επιδεικνύουν δράση αντι-Κοινωνική και αντι-Εθνική και που σε κάθε περίπτωση έχουν συνεργαστεί αντί να αντισταθούν σε κάθε ολοκληρωτικό σχήμα από την Γερμανική / Βουλγαρική / Ιταλική κατοχή, τους ταγματασφαλίτες – κουμουνιστοσυμμορίτες έως την Χούντα του 1967, τους ‘πρασινοφρουρούς’ και τους αντίστοιχους ‘γαλάζιους’.
Ο πραγματικός Λαός είναι 53,08% του συνόλου των πολιτικά ενεργών ατόμων στην Ελλάδα, και πάλι πραγματικό ποσοστό το οποίο είχε κατορθώσει το 1981 και μετά την χούντα των συνταγματαρχών και την χούντα του Καραμανλή που την διαδέχθηκε να πλανήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου με το σύνθημα ‘αλλαγή’ και την κούφια προβολή του σοσιαλιστικού σχήματος.
Αμέσως όμως μόλις διεφάνη το ψεύδος και η καπηλεία των ονείρων / επιθυμιών και επιδιώξεων του Λαού, από το 1983 ( όπως προσωπικά διεπίστωσα όταν είχα αναλάβει την ποιοτική έρευνα αγοράς των πρώτων τότε ευρωεκλογών για το ευρωσοσιαλιστικό κόμμα -που στην Ελλάδα εκπροσωπείτο από το ΠΑΣΟΚ- μέσω ανάθεσης έργου στην εταιρεία έρευνας αγοράς με την οποία συνεργαζόμουν ως ψυχολόγος / ερευνήτρια ) ο Λαός ουδέποτε πλέον του έδωσε την ψήφο του στο ποσοστό που το 1981 είχε συγκεντρώσει με τις μεθόδους του ψεύδους, αλλά αντιθέτως ακολούθησε μία συνεχώς φθίνουσα πορεία μέχρι που απέμεινε να στηρίζεται τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ και τα υπόλοιπα κόμματα αποκλειστικά και μόνο από την αγορασμένη τους κομματική βάση το πραγματικό ποσοστό της οποίας αποκαλύψαμε παραπάνω.
Συνεπώς, το πρώτο και βασικό συμπέρασμα που πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη είναι άκρως χαρμόσυνο και έγκειται στο ότι ο πραγματικός Λαός που ανέρχεται στο 53% του συνόλου των ψηφοφόρων είναι πολιτικά ενεργός, υγιής και δεν μπορεί να πλανηθεί πλέον εύκολα ούτε να πεισθεί να εγκαταλείψει την εξυπνάδα και την ηθική του.
Ο Λαός αυτός με το ποσοστό αυτό θα κινητοποιηθεί άμεσα στην πρώτη στιγμή που θα διαφανεί μία πραγματική διέξοδος από το πολιτικό τέλμα η οποία να ικανοποιεί τις απαιτήσεις του και τις επιδιώξεις του. Επειδή η πλάνη τύπου Ανδρέα δεν μπορεί πλέον να επαναληφθεί σε αυτό το ποσοστό ή θα είναι τόσο βραχύβια που θα είναι κόλαφος για όποιον την επιχειρήσει, η αντιμετώπιση που επιφυλάσσεται προς τον πραγματικό αυτόν Λαό είναι διαφορετική.
Σε αυτές τις περιπτώσεις εφαρμόζεται πολιτική διάσπασης και αντιπερισπασμού από εξωτερικά ερεθίσματα και απειλές ενώ εσωτερικά υπάρχει βίαια αναταραχή, όπως έχουμε ιστορικά βιώσει καθ’ όλη την διάρκεια του 20ου αιώνα της Ελληνικής ιστορίας από την περίπτωση της Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922 έως την περίπτωση του Εμφυλίου μεταπολεμικά και της αποβάσεως στην Κύπρο.
Αναλύοντας τις αντιδράσεις και τα λεγόμενα / υπόνοιες που έκαναν οι πολιτικοί αρχηγοί κάθε κόμματος στα προσεχή μας άρθρα, θα δούμε πώς να μην επιτρέψουμε την επανάληψη της ιστορίας αυτή την χρονική στιγμή, το οποίο απλώς απαιτεί την ίδια εγρήγορση από αυτό το 53% και την ενδυνάμωση του ηθικού του ως πραγματικό Έλληνα Πολίτη με Πολιτική Συνείδηση, Ευφυΐα και Πρόθεση προστασίας του ίδιου και του Κράτους του.